صلح خبر – ترجمه از سجاد جوهردلوری: در تاریخ ۲۶ مارچ ۱۹۷۳ چوب‌بر‌هایی توسط یک شرکت تولیدکننده‌ی لوازم ورزشی به جنگل گوپش‌وار نزدیک به روستای کوچک رنی در اوتاراخاند فرستاده شدند و طبق گزارشات یک دختر جوان برای اولین بار آمدن چوب‌بر‌ها را به چشم میبیند.

دختر بچه نفس زنان خود را به گورا دوی، از زنان بزرگ دهکده میرساند و او نیز دیگر زنان روستا را احضار میکند تا تنها کاری را که میتوانستند انجام بدهند، یعنی قرار دادن جسم خود میان درخت و تبر. این زنان خود را حائل ۳۰۰ درخت و تبر کرده و به چوب‌بر‌ها میگویند که برای بریدن درختان ابتدا باید جان آن‌ها را بگیرند.

چوب‌بر‌ها ترک موقعیت را برمی‌گزینند، اما دوی و زنان دیگر از آن پس هوشیار بوده و از درختان مراقبت میکردند. چرا باید برایمان مهم باشد؟ چرا که این حرکت جنبشی به وجود آورد که هنوز هم پابرجاست، و یک اصطلاح، در آغوش‌گیرندگان درخت.

چوب‌بر‌ها که برای رسیدن به مقصود خود راه روستایی دیگر را در پیش گرفتند با روستاییانی مواجه شدند که با الهام از اهالی رنی به صورت شبانه‌روز از درختان محافظت میکردند. این حرکت عنوان جنبش چیپکو یا جنبش چسبیدن به خود گرفت و خیلی زود و به سرعت به دیگر قسمت‌های هندوستان انتشار یافت و حتی الهام‌بخش فعالان محیط زیست خارج از این کشور نیز شد. در سال ۱۷۳۰ روستاییان بیشنووی که در ۴۸۰ مایلی جنوب غرب رنی قرار دارد پس از دستور پادشاه وقت برای بریدن درختانی که از نظر آن‌ها مقدس بودند نیز همین نوع اعتراض را در پیش گرفته بودند. سربازان پادشاه بیش از ۳۰۰ معترض را گردن زدند، اما روستاییان تسلیم نشدند. در نهایت پادشاه عذرخواهی کرده و فرمانش را پس میگیرد.

در حالی که امروزه اصطلاح “در آغوش گیرندگان درخت” به اصطلاحی برای خطاب به افرادی به کار گرفته میشود که بیشتر به محیط زیست اهمیت میدهند، روستاییان رنی در واقع درختان را به منظور حفاظت از اقتصادشان بغل میکردند. این زنان برای حق خود میجنگیدند. وقتی که دولت این شرکت را مامور بریدن درختان میکند به ناگاه این واقعیت را به روستاییان القا میکند که در حال به یغما بردن منابعشان است. این جنگی بود برای ممانعت از به یغما رفتن حق. این درختان منبع روستاییان برای روشن‌کردن آتش، ساخت و ساز و حتی اغذیه‌ی چارپایان بودند. دولت امکان دسترسی به مناطق عظیمی از این جنگل را از آنان سلب کرد و آن را به مزایده گذاشت، عملی که با کمی تغییر از مستعمرین بریتانیایی به ارث برده شده است.

در آن روز کذایی سال ۱۹۷۳ دولت با کشاندن روستاییان رنی به روستایی دیگر، چامولی، با عنوان پرداخت غرامت درختانی که پیش از آن بریده شده بودند قصد فریب آن‌ها را داشته‌است. این یعنی مردان روستا آن را برای مدتی ترک کرده‌بودند. به هنگام رسیدن چوب‌بر‌ها این زنان بودند که باید دست به کار میشدند و شدند.

این جنبش منادی جنبش‌های مشابه بسیاری در سراسر دنیا شده‌است. در سال ۲۰۰۹ و در ژاپن مردم در اعتراض به ساختن تونلی نزدیک به کوه تاکائو درختانی را که بنا بر قطع‌شدنشان بود را در آغوش گرفتند؛ درست شبیه به جنبش چیپکو. در سال ۲۰۱۷ در بنگال غربی در هندوستان، دانش آموزان علیه بریده‌شدن ۴۰۰۰ درخت با ایجاد حلقه‌ای انسانی به دور آن‌ها اعتراض کردند؛ و در اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی یک فعال محیط زیست به نام جولیا هیل معروف به پروانه به مدت دو سال برای جلوگیری از بریده‌شدن یک ردوود پیر درون آن روزگار گذراند و به سرخط خبر‌ها رسید.

اهمیت آغازگر تمامی این جنبش‌ها، یعنی همان جنبش رنی، در این است که در آن مقطع و در آن کشور هم زنان و هم محیط زیست نادیده گرفته میشدند. در آغوش گرفتن نیز یک عمل از روی صمیمیت است. زنان در آن جنبش قدرت را در دست خود گرفته بودند.

تاثیر جنبش چیپکو باعث شد تا در سال ۱۹۸۰ لایحه‌ای توسط نخست‌وزیر وقت، ایندیرا گاندی به تصویب برسد که در آن بریدن درختان منطقه‌ی هیمالایا به مدت پانزده سال ممنوع اعلام شود. اما باز هم این دقیقا آن چیزی نبود که روستاییان به دنبالش بودند چرا که این قانون به معنای گرفتن این جنگل‌ها از جوامع روستایی و تحویل آن‌ها به دولت فدرال بود. برای چهارصد الی پانصد سال این درختان متعلق به روستاییان محلی بود و آن‌ها بودند که از درختان مراقبت میکردند، و اکنون به نام دولت ثبت شده بودند.

در پایان به شعار معروف این جنبش اشاره میکنیم، “باشد که بدانند حتی افتادن یک درخت را برنمیتابیم، هنگام بلند شدن تبر‌ها آغوش ما از درخت‌ها محافظت خواهد کرد. “

منبع: ozy