بسیاری از فرهنگ‌ها تا پایان قرون وسطا سوراخ کردن جمجمه را کنار گذاشتند، اما تا اوایل قرن بیستم در تعداد کمی از بخش‌های دورافتاده آفریقا و جزایر پُلی‌نز همچنان انجام میشد.

وظیفه تجزیه و تحلیل محتویات این گورستان به النا باتایوا، که اکنون یک محقق انسان شناس در دانشگاه فدرال جنوبی روستوف نا دونو، روسیه است، اختصاص یافت.

النا متوجه شد، این سوراخ‌ها عادی نیستند. همه این حفره‌ها در یک نقطه بالای جمجمه در پشت سر (جایی که مو‌های بلند را در آن قسمت دم اسبی می‌بندند) انجام شده بود. سوراخ کردن این بخش به شدت خطرناک است و باعث خونریزی شدید و در نهایت مرگ می‌شود. خانم باتایوا پس از چندی به دلیل پیدا نکردن شواهد کافی از ادامه تحقیق انصراف داد. برخی از پژوهش‌ها نشان می‌دهد که انسان‌های باستان، علاوه بر درمان امراض، برای بیرون کردن ارواح خبیثه از بدن جمجمه هایشان را سوراخ می‌کردند.