به گزارش مجله مدیا صلح خبر

ناکامان بزرگ اسکار

روزنامه همدلی – مهدی فیضی صفت: 90 سال گذشته، هنوز هم معتبرترین جایزه سینمایی جهان است. آرزوی هر سینماگری است مجسمه طلایی شمشیر به دست را بالای سر ببرد و نگاه مردم بیش از 100 کشور را که زنده تماشایش می کنند را به خود جلب کند. «امیل یانینگز» با نقش آفرینی در فیلم های «آخرین فرمان» و «راهی که همه می روند» نخستین بازیگری بود که جایزه اسکار را به دست آورد و «کیسی افلک» نیز به خاطر فیلم «منچستر بای د سی» آخرین شان است که در سیر 9 دهه ای توانسته اند عنوان بهترین ستاره نقش اول مرد را در پر شکوه ترین مراسم سینمایی دنیا تصاحب کنند اما نام های بزرگی نیز در این فهرست 90 نفره غایب هستند که با وجود درخشش در فیلم‌های متعدد و ایفای نقش های ماندگار و تحسین منتفدان هیچ‌گاه دست شان به مجسمه جذاب و وسوسه برانگیز اسکار نرسیده است.

1.برد پیت

«برد بیت»، ستاره نامدار هالیوود با وجود درخشش در فیلم‌های مشهور و ماندگاری مانند «هفت»، «باشگاه مشتزنی»، «هفت سال در تبت»، «مورد عجیب بنجامین باتن» و … هیچ‌گاه نتوانسته معتبرترین جایزه فردی سینمای جهان را به خود اختصاص دهد. او در فیلم‌های «مانیبال» و «12 میمون» نیز بازی های تحسین برانگیزی را به نمایش گذاشت اما با وجود پنج بار نامزدی برای کسب جایزه اسکار، هیچ گاه نتوانسته نام خود را در تاریخ 90 ساله این مراسم سینمایی معتبر ثبت کند. «پیت» جزو ستاره هایی در هالیوود بوده که به دلیل چهره و استایل جذابش هم توانسته نظر مخاطب عام را جلب و موفقیت در گیشه را تضمین کند و هم از توانایی ایفای نقش های سخت و متفاوت در فیلم های هنری بربیاید اما هیات داوران مراسم اسکار تا کنون با او مهربان نبوده اند و ستاره مشهور آمریکایی را در حسرت دریافت جایزه اسکار گذاشته اند.

2. جانی دپ

«جانی دپ»، ستاره، تهیه‌کننده، موسیقی‌دان، فیلمنامه نویس و کارگردان آمریکایی‌ است که کمتر منتقدی، توانایی و استعدادش را نادیده می گیرد. «جک گنجیشکه»، نقش ماندگار و فراگیر «دپ» که او را به یکی از پولسازترین ستاره های هالیوود تبدیل کرده، هیچ گاه نتوانسته ستاره خود را به سمت اسکار رهنمون کند. «پنجره مخفی» یکی از فیلم هایی است که در واقع تنها روی انگشت یک ستاره می چرخد و «جانی دپ» توانسته نقش نویسنده ای دو شخصیتی را به زیبای نمایش بگذارد و هم مخاطب را غافلگیر کند و هم تحسین منتقدان را برانگیزد. «دزدان دریایی کاراییب: نفرین مروارید سیاه»، «درجست و جوی ناکجاآباد» و «سوئینی تاد: آرایشگر شیطانی خیابان فلیت»، فیلم هایی بودند که درخشش «دپ» را به منصه ظهور رساندند و نامش را به فهرست نامزدهای کسب جایزه اسکار اضافه کردند اما «جانی دپ» هنوز هم در حسرت کسب این جایزه وسوسه برانگیز می سوزد.

3. ایمی آدامز

یکی از رکوردداران نامزدی دریافت جایزه اسکار که نامش را به عنوان یک بازنده همیشگی در تاریخ سینمای جهان ثبت کرده است. «ایمی آدامز» 4 بار نامزد جایزه اسکار بهترین ستاره نقش مکمل زن برای «جون‌باگ» (2005)، «تردید» (2008)، «مشت‌زن» (2010) و «استاد» (2013) و یک بار نیز نامزد جایزه اسکار بهترین ستاره نقش اول زن برای «حقه بازی آمریکایی» شده است اما همیشه شاهد پیروزی دیگر نامزدانی بوده که کنارش به رقابت پرداخته اند. البته در مراسم سینمایی معتبر دیگر «ایمی آدامز» توانسته دو بار عنوان بهترین ستاره زن فیلم موزیکال یا کمدی «گلدن گلوب» برای «حقه بازی آمریکایی» و «چشمان بزرگ» شود اما «بفتا» نیز برای او همانند اسکار بوده که 6 نامزدی بی بهره را برایش به همراه داشته. «آدامز» همچنان حسرت دریافت اسکار، معتبرترین جایزه سینمایی جهان را در دوران فعالیت دو دهه ای خود داشته و دارد.

4. میشل ویلیامز

«میشل ویلیامز»؛ او را یکی از ستاره های قابل احترام هالیوود می دانند که 4 بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده اما با وجود بازی در فیلم هایی مانند «جزیره شاتر» (2009)، «کوهستان بروکبک» (2006)، «ولنتاین آبی» (2011)، «هفته ای که با مریلین گذراندم» (2012) و «منچستر بای د سی» (2017) هیچ گاه مجسمه اسکار را لمس نکرده است. با توجه به غیبت او در فیلم های 2017، شانس حضور در نودمین مراسم اعطای جوایز سالانه آمریکا و پایان دادن به حسرت و طلسم دریافت این جایزه ارزشمند سینمایی را ندارد. مجله ELLE در سال 2003 نام «ویلیامز» را در لیست «25 ستاره زن جدید جذاب و جوان و با استعداد» قرار داد. این ستاره در فاصله سال های 2004 تا 2007 شریک زندگی «هیث لجر»، «جوکر» فقید فیلم «شوالیه تاریک» بود و از او دختری 12 ساله به اسم «ماتیلدا» دارد.

5. تام کروز

تام کروز، مرد جذاب و پولساز هالیوود که حضورش در هر فیلمی به نوعی گیشه را برای تهیه کننده و سرمایه گذارش تضمین می کرد، هر چند کارنامه ای بلند از فیلم‌های تجاری دارد اما نقش‌های متفاوت و تاثیرگذاری در آثاری چون «مرد بارانی»، «آخرین سامورایی»، «چشمان کاملا بسته» ایفا کرده که می توانستند اسکار بهترین ستاره مرد را به دستان او برسانند. «کروز» سه بار نامزد دریافت جایزه اسکار برای فیلم های «متولد چهارم ژوئیه» (1989)، «جری مگوایر» (1996) و «ماگنولیا» (1999) شده اما تنها چیزی که نصیبش شده دعوت به عنوان یکی از میهمانان ویژه به مراسم اسکار است. البته «کروز»، ستاره مشهور و خوش چهره هالیوود را بیشتر به دلیل ایفای نقش در شش گانه «ماموریت غیر ممکن» می شناسند؛ فیلم های اکشن و ماجراجویانه ای که کمتر توجه منتقدان و البته هیات داوران اسکار را جلب می کند.

6. ادوارد نورتون

او را یکی از تاثیرگذارترین هنرپیشه ها هالیوود می دانند که حضورش در نقش های دوم و حتی فرعی نیز می تواند مُهر و امضای خود را به مخاطب سینما دیکته کند. 3 نامزدی اسکار در بخش بهترین ستاره مرد نقش اول برای فیلم های «ترس کهن» (1997)، )، تاریخ مجهول آمریکا (1999) و «مرد پرنده ای» (2015) تلاش های نورتون برای کسب اسکار بوده اند اما نام او نیز در فهرست ناکامان این جایزه قرار می گیرد.

«هالک عالی» و «شعبده باز» تنها نمونه کوچکی از نقش های به یادماندنی «نورتون» هستند اما هیچ کدام از آثار کارنامه بلند بالایش نتوانسته جایزه اسکار را برایش به ارمغان بیاورد. می گویند «نورتون» فیلم نامه‌ بسیاری از آثاری که در آنها ایفای نقش کرده را تغیر داده یا بازنویسی کرده است. در جریان فیلم‌ برداری «اژدهای سرخ»، «نورتون» برگه هایی از فیلم نامه جدید آورده و اصرار داشت فیلم با نظر او پیش برود که ناراحتی «برت راتنر»، کارگردان فیلم را به دنبال داشت و سبب شد کارگردان ها نسبت به همکاری او بی میل شوند.

اسکار به اضافه 15 سنت مساوی یک فنجان قهوه!

«رابرت پریش» ستاره، کارگردان و تدوینگر آمریکایی و پسر روزنامه فروش فیلم «روشنایی های شهر» شاهکار چارلی چاپلین در کتاب «بچه هالیوود»، داستان جالبی را از دریافت اسکار بهترین تدوین خود در مواجهه با «جان فورد» نابغه سینما روایت می کند: «اندکی بعد از گرفتن جایزه اسکار، منشی جان فورد تلفن کرد و گفت فورد مرا به نهار دعوت کرده است. سایر مهمانان عبارت بودند از جان وین (بازیگر مورد علاقه جان فورد)، مریان سی کوپر (تهیه کننده مورد علاقه فورد ) و رابرت وایز (کارگردان) بعد از نهار بلند شدم که بروم ولی فورد زیر لب گفت: تو بمان، مطلبیست که باید به تو بگویم. وقتی که تنها شدیم پرسید: الان کجا زندگی می کنی؟ گفتم: در یک آپارتمان بیست متری در دره سان فرناندو. لبخندی زد و یکی، دودقیقه‌ای را به روشن کردن پیپش گذراند. بعد پیپ را کنار گذاشت و به جای آن در زیرسیگاری شروع کرد چند دقیقه ای به دنبال یک ته سیگار برگ گشت.

این کار که تمام شد، عاقبت گفت: شنیده ام اسکار گرفته ای. گفتم: بله. سیگار را روشن کرد و گفت: من هفت تا گرفته ام. هر چه در جواب این حرف می گفتم، بی ادبانه و حقیر بود. در واقع فورد تا آن زمان برای کارگردانی سه تا اسکار گرفته بود؛ (خبرچین (1935)، خوشه های خشم (1940)، چقدر دره من سر سبز بود (1941) ). در هیچ کدام از مراسم دریافت جایزه شرکت نکرد و بعدها به عنوان توضیح گفت: «یک بار رفته بودم ماهیگیری، یک بار جنگ بود و یک بار هم پاتیل بودم.» علاوه بر این برای فیلم نبرد میدوی در 1942و فیلم هفتم دسامبر در 1943 هم اسکار گرفته بود که جمعا می شد پنج تا ولی تعداد زیادی بازیگر و فیلم بردار و آهنگ ساز و تدوینگر و … هم زیر دست او اسکار گرفته بودند و این در مجموع شاید بهش حق می داد که بگوید هفت تا اسکار برده است.

خیال نداشتم سر یکی، دو تا اسکار کم یا زیاد با او بحث کنم چون استحقاق تمام جوایزی را که گرفته و نگرفته بود، داشت. به حرفش ادامه داد: در خیابان هیل بین خیابان پنچم و ششم کافه ای است که اگر بروی و اسکارت را به آنها بدهی و پانزده سنت هم سر بدهی، یک فنجان قهوه به تو می دهند! حالا منظورش را می فهمیدم ولی باز نمی دانستم چه باید گفت. ناچار تنها چیزی را که به نظرم رسید به زبان آوردم. پرسیدم: نشانی این کافه را دارید؟ گفت: نه ولی اسکارها را دارم که هیچ معنی و اهمیت خاصی ندارند. مهم این است که آدم به کار ادامه بدهد و کار هم فقط موقعی که در حال انجامش هستی اهمیت دارد. متوجهی؟ گفتم : بله متوجهم… بعد دیگر فرصتی برای صحبت کردن با او پیش نیامد تا بیست سال بعد…»

منبع : برترینها

اگر فیلم یا فیلم یا تصاویری دارید که تمایل دارید با دیگران به اشتراک بگذارید، از بخش خبرنگاران صلح خبر برای ما ارسال نمایید. تا پس از بررسی در مجله مدیا صلح خبر منتشر گردد.

اگر تمایل داشته باشید با نام شما منتشر خواهد شد. البته در ارسال تصاویر و فیلم ها و فیلم های خودتان، قوانین و عرف را رعایت نمایید تا قابلیت پخش داشته باشند.