برترین‌ها: پیش از آنکه فضانوردان آپولو روی ماه پا بگذارند، آموزش‌های سختی دیدند تا خودشان را برای این ماموریت آماده کنند. هرچند بیشتر آموزش‌ها داخل کلاس‌ها، شبیه‌ساز‌ها و مراکز آزمایشی انجام می‌شد، اما ناسا به فضانوردان تجربیات عملی در زمینه زمین‌شناسی ارائه داد و با بردن آن‌ها به سفر‌های میدانی به آن‌ها آموخت چطور نمونه‌های زمین‌شناسی را  جمع آوری کنند.

برای اینکه تمرین‌های آن‌ها تا حد امکان واقعی شود، فضانوردان را در سایت‌هایی آموزش می‌دادند که از نظر زمین‌شناسی و توپوگرافی شبیه به ماه بود. «دریای آرامش»، جایی که قرار بود آپولو ۱۱ فرود بیاید، یک دشت بازالتی بزرگ است که توسط آتشفشان‌های باستانی شکل گرفته است. میدان آتشفشانی مشابهی در آریزونا به عنوان محل تمرین انتخاب شد، اما قبل از شروع تمرین، ناسا تصمیم گرفت آن را تغییر دهد تا بیشتر شبیه به ماه باشد.

در تابستان ۱۹۶۷، دو سال قبل از فرود برنامه ریزی شده، ناسا زمینی در شمال شرقی فلگستاف (Flagstaff) در نزدیکی قله‌های مشهور سانفرانسیسکو انتخاب کرد و آن را اصلاح کرد تا شباهت بیبشتری به ماه داشته باشد. مهندسان سنگ‌های بازالتی را حفاری کرده و از موادمنفجره استفاده کردند تا دهانه‌هایی شبیه به دهانه‌های روی ماه ایجاد کنند. مقدار مواد منفجره و عمقی که آن‌ها را قرار می‌دادند با دقت محاسبه شده بود تا دهانه‌هایی با ابعاد دقیق ایجاد شود. در یک دوره چهار ماهه، آن‌ها ۱۴۳ دهانه با قطر ۵ تا ۱۲ متر ایجاد کردند.

توزیع و اندازه دهانه تصادفی نبود. بلکه متناسب با مقیاس ایجاد می‌شدند تا دقیقا شبیه قسمت کوچکی از محل فرود تعیین شده باشند. این منطقه به نام میدان دهانه دریاچه سیندر شناخته شد.

بعدا، ناسا میدان دیگری ایجاد کرد که بسیار بزرگتر بود، اما این یکی نه تنها از نظر اندازه بلکه از نظر سن دهانه‌ها شبیه‌سازی شده بود. هدف این بود که فضانوردان بتوانند نوع و سن پدیده‌های زمین شناسی که با آن مواجه می‌شوند را تعیین کنند.
این سایت شامل ۳۵۴ دهانه می‌شد. برای ایجاد دومین میدان دهانه، چند مجموعه انفجار انجام دادند و توالی انفجار‌ها طراحی شد تا دهانه‌هایی با سنین مختلف ایجاد شود.

وقتی میدان دهانه آماده شد، فضانوردان شروع به آزمایش تجهیزات، دانش و مهارت‌های خود روی زمین کردند. اگرچه این سایت برای فرود آپولو ۱۱ آماده شده بود، اما اول خدمه آپولو ۱۵ روی این میدان دهانه تمرین کردند، چون ماموریت آن‌ها در درجه اول متمرکز بر زمین‌شناسی بود.

علاوه بر تمرین‌های زمین شناسی، میدان‌های دهانه برای کمک به تهیه نقشه از مسیر‌های بالقوه در منظره ماه استفاده شد. شیب دهانه‌ها هم برای آزمایش ماه‌نورد‌ها استفاده شد. آخرین تمرین در سال ۱۹۷۲ برای آپولو ۱۷ انجام شد. اکگنون ۵۰ سال از آن زمان گذشته و بیشتر دهانه‌ها از بین رفته اند و فقط بزرگترین دهانه‌ها قابل تشخیص هستند.

منبع: amusingplanet