کارگزاران برای سیاست ایران برنامه هایی دارد. می توان این گزاره ها را در این مورد کنار هم قرار داد :

1- نباید با راست رقابت کرد باید با راست حکومت کرد. این نخستین تز آنهاست. همین هم هست که رییس جمهور مطلوب آنهاست و برای ریاست مجلس لاریجانی را ترجیح می دهند و حتی به وقتش برای ناطق نوری فرش قرمز پهن کرده بودند. این تکنوکرات ها هر چه در توان داشتند انجام دادند تا پای محمدرضا عارف در قدرت سفت نشود. هم در خفا سطح سیاست‎ورزی او را کنترل کردند و هم در عیان گفتند که نقد لاریجانی را به نسیه عارف ترجیح می دهند. پس این شد گام اول؛ «صدارت از آن راست گرایان».

2- اما وقتی از راست سخن می گوییم منظور ما و کارگزاران تمام جناح اصولگراست؟ طبعا پاسخ این سوال منفی است. آنها همین جا بخش دوم این پروژه را نوشته اند. ایجاد شکاف عمیق در جناح اصولگرا. آنها قدرت را به یک طیف تقدیم می کنند و تا حد توان طیف های دیگر را از آن محروم می کنند. بنای آنها این است: باز سازی جناح اصولگرا نه با هیبت چپ های این جناح که با شکل و شمایل راستگرایان سنتی و راستگرایان میانه رو.

3- آن‌سوتر از راستگرایان، آنها با اصلاح طلبانی مواجه اند که تمام مقدمات بازگشت به قدرت رسمی را آماده کرده و دلخوش به این بودند که دوران نشستن روی صندلی های قدرت فرا رسیده است. شوک اول را روحانی به آنها وارد کرد و تا توانست مقابل آنها ایستاد و یک محافظه کار تمان عیار را به رخ آنها کشيد. دست آنها از «کشور» کوتاه و به همان «شهر» محدود شد. با چنین پیش زمینه ای کارگزاران پروژه خود را برای آنها هم کلید زده است.

4- کارگزاران باید چند کار همزمان انجام بدهند:

الف : ساختن تصویر تندرو و رادیکال از سایر طیف‎های اصلاح طلب.

ب: تصویر سازی از قرابت بیش از اندازه با گفتمان مستقر در سطح عالی قدرت اجرایی برای خود

ج: جایگزین هاشمی رفسنجانی شدن برای ارتباط اصلاح طلبان با حاکمیت.

کارگزاران در جلسات خصوصی این روزهای خود یک کار مهم تر هم دارند؛ «پیدا کردن رییس جمهور 1400»

فعلا که علي لاریجانی را رو کرده اند تجربه اما نشان داده که آنها با یک دست بازی نمی کنند، بايد ديد که نامزد پنهان آنها کیست؟