روزنامه هفت صبح – احمد رنجبر: درباره رفتار عجیب گزارشگر سیمای مرکز تبریز که به‌جای گزارش بازی استقلال و تراکتورسازی، تریبون رسمی را تبدیل به محلی برای رجزخوانی کرد. مصادیق بی‌ادبی‌های او نچیست و چطور بر آتش اختلاف‌ها دمید؟
آنچه عصر جمعه رقم خورد، کم‌سابقه بود.

گزارشگر بازی تیم‌های تراکتورسازی تبریز و استقلال تهران تا توانست سراغ فرامتن رفت و اعصاب بیننده‌ها را به بازی گرفت. مجتبی ساعی فراموش کرده بود که صرفاً گزارشگر بازی است. او تریبون رسمی تلویزیون را در حد سکوی تیفوسی‌های ورزشگاه تقلیل داد. از عصر جمعه فضای مجازی پر شد از جمله‌های عجیب ساعی. هنوز کسی نمی‌داند چرا او یک‌تنه حاشیه ایجاد کرد؟

رکورد تعصب شکست!

این نخستین بار نیست که گزارشگران مراکز استان‌ها مورد انتقاد افکار عمومی قرار می‌گیرند. پیش‌تر درباره رویه آن‌ها شاهد بحث و نظر‌های مختلفی بوده‌ایم تا جایی که دامنه نقد به خود تلویزیون هم کشیده شد. مسئله این است که آیا گزارشگران شهرستانی مجاز به طرفداری از تیم استان خود هستند؟

اگر بله چرا تیم‌های پایتخت گزارشگر اختصاصی ندارند؟ و مسئله بعد، آیا این گزارشگران می‌توانند رقبا را نادیده بگیرند؟ هنوز اتفاق نظر برای پاسخ به این سوال‌ها وجود ندارد و بحث دامنه‌دار است. در این شرایط مجتبی ساعی وارد فاز تازه‌ای می‌شود. این گزارشگر، ماجرا را از حد هواداری فراتر برد و کارش به توهین رسید.

معادله چند مجهولی تعداد طرفدار

یکی از مهم‌ترین فراز‌های گزارش مجتبی ساعی جمله معروفی است که بعد از گل اول تراکتورسازی به زبان آورد: “پنجمین تیم پرطرفدار جهان یک، دومین تیم پرطرفدار ایران صفر” اشاره او آماری است که یک ماه پیش سایت فوتبالی ترانسفر مارکت منتشر کرد.

اینکه آیا آمار یک ماه پیش قابل استناد است و آیا روش ترانسفر مارکت در محاسبه هواداران را می‌توان ملاک قرار داد، سوژه این گزارش نیست. همین‌قدر اشاره کافی است که روز گذشته چند رسانه در این آمار تشکیک وارد کردند. فرض ما همانی است که سایت فوتبالی ترانسفر مارکت اعلام کرده. آیا یک گزارشگر حق دارد این آمار را دستاویز کری‌خوانی قرار دهد؟

ساعی با یک تیر چند نشان زده. اولاً گفته تراکتورسازی پرطرفدارترین تیم ایران است، بعد از آن استقلال تهران را در رتبه دوم قرار داده و در نهایت نتیجه گرفته پرسپولیس تهران رتبه سوم را داراست. منبع این آمار کجاست؟ پس چرا در برنامه نود بار‌ها پرسپولیس اول شده؟ مهم‌تر از همه، شأن یک گزارشگر کل‌کل با هواداران، آن هم بر اساس یک آمار جعلی است؟ او حق دارد از تریبون رسمی سوءاستفاده کند؟

توهین به جام و لیگ

پیگیران فوتبال از رقابت پرسپولیس تهران و تراکتورسازی تبریز اطلاع دارند. حساسیت مسابقات این دو تیم در سال‌های اخیر به گونه‌ای است که پیش از مسابقه، رسانه‌های رسمی هواداران را دعوت به آرامش می‌کنند. این نکته بدیهی را مجتبی ساعی نمی‌داند؟! پس چرا بعد از طرح یک آمار نه چندان معتبر، جام لیگ عالی را فلزی می‌خواند؟!

و اینطور گزارش کرد: “از در و دیوار استادیوم هوادار می‌باره. اون جا روی تپه‌ها هم اگر،دقت کنید پر است. ” خودش متوجه گاف شد و اینطور ادامه داد: “امروز، چون هوا تاریک است مشخص نیست که هواداران روی تپه‌ها حضور دارند یا خیر. “

این جمله‌ها مقدمه‌ای بود برای جمله بعدی: “عظمت هواداران تراکتورسازی شاید پارسال برای بعضی‌ها نامأنوس بود ولی بعد از خبری که ترانسفر مارکت اعلام کرد نباید این عظمت نامأنوس باشه. شاید خیلی تیم‌ها جام بگیرند ولی جام‌شون بازتاب جهانی نداشته باشه ولی این نوع عظمت که البته عظمت مربوط به جام‌های فلزی را نفی نمی‌کنه بازتاب جهانی دارد.

” این جمله عین خط و نشان برای پرسپولیسی‌هاست و حکم شعله‌ور کردن یک سوءتفاهم را دارد. وانگهی مجتبی ساعی با فلزی خواندن جام به دام دیگری می‌افتد و آن بی‌ارزش دانستن لیگ کشورمان است. اگر جام فلزی است چرا تیم تراکتور و بقیه اینقدر می‌جنگند؟

تنش‌افزایی به سبک ساعی

نحوه گزارش ساعی به‌قدری متعصبانه بود که خیلی زود صدای اعتراض بیننده‌ها به هوا رفت. سیاوش اکبرپور کارشناس برنامه فوتبال عالی هم دلخوری‌اش را نشان داد و گفت بی‌شک استقلال پرطرفدارترین تیم ایران است. محمد حسین میثاقی اسم پرسپولیس را آورد و گفت برای آن‌ها کری می‌خوانید؟

اکبرپور این بار منظورش را واضح‌تر اعلام نمود و اصل واقعیت را گفت: به نظر من فرقی بین استقلال و پرسپولیس نیست و این دو تیم بیشترین هوادار را دارند… بعد هم از خوبی‌های تراکتورسازی و قابلیت‌های این تیم گفت.

می‌بینید گفته‌های خام‌دستانه یک گزارش چطور باعث ایجاد شلعه‌های اختلاف می‌شود؟ اکبرپور زیرک بود که بحث را روی آنتن زنده جمع کرد ولی نتیجه کری‌های متعصبانه از تریبون رسمی حاصلی ندارد جز افزایش تنش در فوتبال ما.