تاریخ باستان کردهای ایران

کردها از تبار ایرانی و بخش اصلی بازماندگان قوم ایرانی ماد  هستند. مادهای آریایی پس از ورود به زاگرس  اقوام بومی آنجا یعنی کاسی‌ها  و لولوبی‌ها  در لرستان دیگر اقوام آسیانی  را در خود حل کرد و زبان ایرانی خود را در منطقه رواج کامل داد.

در کتیبه های سومری  2000سال قبل از میلاد از کشوری به نام « کاردا» نام برده شده است . این اقوام همان قومی بودند که به گفته گزنفون  مورخ یونانی را را بر تیگلاث پیلسر شاه آشور  که با قبایل گورتی در حال جنگ بود بستند و لشکر کشی او را به سوی دریای مدیترانه متوقف ساختند گزنفون این قوم را کاردو مینامد. بنا بر نوشته های تاریخ نویسان و جغرافی دانان عرب , از قبیل بالاهوری , طبری و ابن اثیر قبایلی که بعدا به نام کرد شناخته شدند بیشتر نواحی شرقی رود بوتان و سواحل شمالی دجله را تا نواحی جزیره (جزیره ابن عمر) متصرف شدند. از لحاظ مذهبی اکثریت کردها اهل تسنن هستند . تقریبا اکثر مردم کرمانشاه نیز شیعه میباشند . البته در بین کردها نزدیک به  50  هزار خانوار و شاید بشتر یزیدیانی هستند علاوه بر این گروهی نیز که به علی اللهی  علی الهی معروفند نیز در بین کردها هستند که امام علی را خدا میدانند.

یکی از شهرهای باستانی کردستان سقز است که در جنوب شرقی مهاباد و شمال شهرستان سنندج در دره شلیر و شرق بانه قرار گرفته است . این شهر بر روی دو تپه بناشده است . رودخانه کوچک و لیخان از میان آن می گذرد و از کنار شهر روز سقز عبور میکند که به پشت سد کوروش بزرگ می ریزد . سقز در اتحاد قوم ماد به نام ایزیرتا نامیده شده است و پایتخت ماد آریایی بوده است . بزرگان ماد بناهای خود را در آنجا بنا نموده اند . سارگن دوم پادشاه آشور پس از یوروش به سقز آنجا را ویران نمود و مجبور شدند تا از کردستان به همدان مهاجرت کنند . پس از آن سکاها به آنجا وارد شدند و بناهایی ساختند . نام سقز از همان سگز یا سکاها گرفته شده است .