روشی که اگر چه در روز انتخاب شهردار به
کمک آنها آمده و مدیران همسو را به پست های مهمی رسانده است اما در میان
مدت همین ستاره ها به دلیل عدم درک صحیح از مناسبات قدرت و مواضع متناقض به
سرمایه اجتماعی جریان فکری خویش ضربه وارد کرده اند.هم اکنون با نگاهی به
عملکرد ورزشکاران حاضر در شورای شهر می توان در مورد کارآمدی مردانی که به
کمک مدال هایشان از مردم رای کسب کرده و نظر مردم در مورد آنان قضاوتی
منصافانه داشت.

سیاست لازم است اما کافی نیست:شورا  اول تهران یکی از سیاسی ترین و
البته اصلاح طلب ترین مراکز تصمیم گیری در تاریخ سیاسی جمهوری اسلامی بوده
است.شورای که متاسفانه در کشاکش فرسایشی و بی پایان برخی از نمایندگان در
انتقاد از هم و شهردار تهران چنان رای دهندگان را از رای خود پشیمان ساخت
که در دور دوم انتخابات شوراها،اکثریت مردم ترجیح دادند در خانه نشسته و
شاهد پیروزی لیست رایحه خوش خدمت و برآمدن جریان احمدی نژاد در سپهر سیاسی
ایران باشند.در واقع در آن دوران رسانه های اصولگرا و خصوصا صداوسیما
اختلاف درونی شورا را -که در بسیاری از موارد قابل حل بود – با عنوان نمایش
باندبازی وسیاسی کاری اصلاح طلبان در شبکه های مختلف به افکار عمومی منتقل
کرده و بدنه اجتماعی اصلاح طلب را از صندوق آرا ناامید کرد.بنابراین بنظر
می رسد تعیین لیستی همگرا،مسولیت پذیر و آشنا به کار تیمی بهتر از
ستاره-سیاستمدار خوشنامی است که گاهی آنچنان در انتقاد ورزی پیش می روند که
به مهره بازی حریف مبدل می شوند.

302