عباس دیلمی زاده در گفت و گو با صلح خبر، در این باره گفت: معتادان و کارتن خوابها بخشی از کل جامعه هستند و وزارت بهداشت مکلف است طبق قانون و براساس بندهای مختلفی که در سیاستهای کلی نظام و در قوانین قید شده، برای بهداشت و سلامت این قشر از جامعه فکری بیاندیشد. برنامه کاهش آسیب بخشی از برنامه های سیاستهای کلی نظام بوده و در آیین نامه های اجرایی و ماده ۱۵ قانون مبارزه با مواد مخدر نیز به عنوان یکی از ارکان اصلی برنامه ها دیده شده است.
دیلمی زاده با بیان اینکه به طور کلی برنامه های کاهش آسیب، باید در نزدیک ترین محل تجمع معتادان و کارتن خوابها خدمات ارائه کند، گفت: واقعیت این است که در ابتدا معتادان و بی خانمان ها در منطقه ای حضور داشته اند و پس از آن، مراکز کاهش آسیب برای سرویس دهی به این گروه در آن محله راه اندازی شدند. اینکه تصور کنیم در ابتدا مرکز کاهش آسیب راه اندازی شدند و این موضوع باعث شد کارتن خوابها به آن منطقه مراجعه کنند، اشتباه است.
رئیس جمعیت خیریه تولدی دوباره معتقد است که سیاستهای کاهش آسیب به نحوی طراحی شده که مراکز کاهش آسیب در نزدیکترین نقطه تجمع معتادان باشد، زیرا اگر فاصله بین این مراکز با محل حضور معتادان زیاد باشد، معتادان به آن مراکز مراجعه نخواهند کرد.
وی در پاسخ به این سوال که در صورت جابه جایی مراکز کاهش آسیب چه مشکلاتی رخ می دهد؟ افزود: جابجایی این مراکز موجب می شود که معتادان نتوانند سرویس مناسب را دریافت کنند. در محلات شوش، مولوی و هرندی دو نوع مرکز کاهش آسیب (مراکز سرپناه شبانه و مراکز گذری) وجود دارد؛ مراکز کاهش آسیب به معتادان اقامت موقت می دهد تا آنها در خیابان نخوابند این درحالیست که با جابجایی این مراکز آنها در خیابان ها خواهند خوابید و دوم آنکه شاهد مشکلات ویروسی خواهیم بود.
وی همچنین این را هم گفت که جابه جایی مراکز کاهش آسیب موجب می شود تا معتادانی که در مناطق شوش، مولوی و هرندی هستند در مناطق دیگر جغرافیایی شهر پراکنده شوند که در آن زمان، دسترسی آنها به سرویسهای خدماتی و سرویسهای کاهش آسیب کاهش می یابد؛ در اصل با این روش مدیریتی این افراد را به نقاط دیگر شهر سوق خواهیم داد و در این صورت باید مجددا سرمایه گذاریهای جدیدی انجام شود تا به معتادان سرویس دهی شود؛ به نظر این موضوع از نظر اقتصادی و مدیریتی صحیح نیست.
انتهای پیام
