به گزارش صلح خبر، درپی حمله شیمیایی عراق به منطقه سومار، در روز ۱۷ مهر ۱۳۶۶ (۹ اکتبر ۱۹۸۷) وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی طی نامه‌ای به دبیرکل سازمان ملل خواستار رسیدگی فوری شورای امنیت به این موضوع شد. در این نامه، دکتر علی‌اکبر ولایتی نوشته است:

«مایلم توجه جناب‌عالی را به این حقیقت جلب نمایم که رژیم جنایتکار عراق یک‌بار دیگر به استفاده از تسلیحات شیمیایی به مقیاس وسیع علیه جمهوری اسلامی ایران متوسل شده است. این اقدام شنیع و ضدانسانی را که برخلاف کلیه مقررات و کنوانسیون‌های پذیرفته‌شده بین‌المللی است، تنها رژیم‌های فاشیست با ماهیت توسعه‌طلبانه مرتکب می‌شوند.

حکام چنین رژیم‌هایی، به انسانیت، مردم و حتی شأن ملی خودشان توجه ندارند. جای تأسف است که گفته شود سازمان‌های بین‌المللی و حتی دولت‌های امضاکننده کنوانسیون‌های ممنوعیت استفاده از این قبیل تسلیحات مرگبار، قویاً به‌کارگیری این قبیل سلاح‌ها را محکوم نکرده‌اند و به‌نوبه خود به حکام عراق جهت تکرار نقض پروتکل ۱۹۲۵ ژنو چراغ سبز نشان داده و وجدان جهانیان را به تمسخر گرفتند.  به‌دنبال این اقدامات، شهر سومار (در غرب کشور) در ساعت ۱۰:۰۵ و ۱۰:۱۵ (به‌وقت محلی) مورخ ۸ اکتبر ۱۹۸۷ زیر بمباران شیمیایی وسیع و ناجوانمردانه قرار داشت.

مایلم به جناب‌عالی اطمینان دهم که جمهوری اسلامی ایران قدرت آن‌ را دارد که هر وقت اراده کند از تسلیحات مشابه استفاده کند و حتی تجهیزات پیشرفته‌تری را جهت مقابله‌به‌مثل دارا است که حکام عراق را در وضعیت اسف‌باری قرار دهد. لکن با احترام به حقوق انسانی، اصول اسلامی و حقوق بین‌المللی تاکنون از مقابله‌به‌مثل اجتناب نموده‌ایم.

بنابراین بر شورای امنیت فرض است که جهت توقف آن، بدون درنگ اقدام کرد و قاطعانه با این مسئله برخورد کند و جنایتکاران جنگی را که مسئول این اقدامات ددمنشانه هستند به سزای اعمال خویش برساند. همچنین انتظار داریم که تیم کارشناسان قبل از اینکه مدارک این جنایات محو شود هرچه سریع‌تر به منطقه اعزام شود. لازم به یادآوری است که عدم واکنش مناسب به درخواست اعزام تیم کارشناسان توسط جمهوری اسلامی ایران جهت بازدید از مناطق مسکونی غیرنظامی سردشت که عراق بمباران شیمیایی نموده و نقطه عطفی در تاریخ استفاده از تسلیحات شیمیایی می‌باشد، حکام عراق را تشویق خواهد کرد که به اقدامات ضدقانونی خود ادامه دهند. امیدواریم که این مسئله مهم با مسئولیت بیشتر و به‌طور مستقل مورد بحث و توجه قرار گیرد.

لازم به ذکر است که هواپیماهای ارتش عراق پیش‌تر از صبح تا عصر روز هفتم تیر ۱۳۶۶ چندین بار نقاط مسکونی و پرتردد شهر سردشت و حومه را بمباران شیمیایی کردند. هواپیماهای عراقی روز بعد (۸/ ۴/ ۱۳۶۶) نیز بیمارستان سردشت و حومۀ این شهر را مجدداً بمباران کردند. در این جنایت وحشیانه، از مردم منطقه بیش از ۵۰۰۰ تن مصدوم و ۲۰۰ تن شهید شدند.

از سوی دیگر، یک سخنگوی نظامی عراق استفاده از سلاح‌های شیمیایی را رد کرد و گفت: «ادعاهای دروغین مسئولان ایرانی بهانه‌ای برای سرپوش گذاشتن بر روی شکست‌های نظامی خود در جبهه‌ها است و می‌خواهند از این راه افکار عمومی جهان را فریب دهند.»

تحلیل جینز دیفنس از حملات شیمیایی عراق

مجله جینز دیفنس نیز در مقاله‌ای با عنوان «خاورمیانه صحنه جنگ‌های شیمیایی» نوشته است: در جنگ ایران و عراق عراقی‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۸۳ و بعد در فوریه ۱۹۸۴ (بهمن ۱۳۶۲) و سپس در مارس و آوریل ۱۹۸۵ (اسفند ۶۳ و فروردین ۶۴) و تاکنون متجاوز از ۳۰ بار این اسلحه را علیه ایران به کار برده‌اند که بیش از ۵۰۰۰ نفر مصدوم شده‌اند.

گروه‌های بازرسی سازمان ملل، گازهای به‌کاررفته را از نوع گاز خردل و گاز اعصاب تشخیص داده و عراقی‌ها پس از آن از گازهای سمی ئیدروژن سینانید و لویزیت نیز استفاده کرده‌اند. برخی از این گازها تولید داخلی عراق بوده است. این کشور همچنین به کمک تکنولوژی اروپایی درصدد ساختن بمب‌های طاعون‌زا است. عراق از کشورهای آمریکای لاتین نیز سیستم‌هایی دریافت کرده است.

منابع:
– علی‌اکبر ولایتی ـ وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران» (سند شماره S/۱۹۱۹۳ شورای امنیت سازمان ملل، ۹ اکتبر ۱۹۸۷، ترجمه مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ).

– (خبرگزاری جمهوری اسلامی، نشریه گزارش‌های ویژه، نشریه شماره ۲۰۵، ۱۹/ ۷/ ۱۳۶۶، ص ۹، بغداد، خبرگزاری عراق، ۱۸/ ۸/ ۱۳۶۶).

– (سند شماره ۱۳۷۲۵۶ مرکز مطالعات و تحقیقات جنگ: فرماندهی کل سپاه، ۲۵/ ۷/ ۱۳۶۶).

انتهای پیام