چطور می‌شود فرهنگ اصیل ایرانی و تئاترهای قدیم تهران را که سرشار از پند و عبرت بود با این شبه تئاتر مقایسه کرد؟
تئاتر، رقص و آواز نیست، تئاتر درس زندگی است اما انگار در حال حاضر بعضی تئاترها در برخی سالن‌ها تبدیل به مکانی برای آزادی شده است، البته آزادی نه شاید بی‌بند و باری!
ذات تئاتر مقدس است، نباید آن را با محل بی‌بند و باری اشتباه بگیریم. بزرگانی همچون حمید سمندریان در این سالن‌ها درس زندگی داده‌اند و جریان واقعی زندگی را روی صحنه برده‌اند نه بی‌محتوایی! نه رقص و آوازهایی که شاید جای آن در جایی دیگر باشد.
شاید بهتر باشد سازمان نظارت و ارزشیابی نمایش زیر نظر مرکز هنرهای نمایشی، به جای اینکه به مسائل کوچک کم‌اهمیت و بی‌اهمیت برخی آثار توجه کند ، به محتوای برخی نمایش‌ها توجه کند و به هر نمایش بی‌محتوایی مجوز ندهد و امیدواریم وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی دولت دوازدهم با مرور چهار سال گذشته حوزه تئاتر و با تدبیری تازه در جهت نظارت و رسیدگی به مطالبات و معضلات گامی بردارد. تئاتر یعنی بیان واقعیات جامعه با زبان هنر؛ هنری که حتی کلام از بیان آن قاصر است. تئاتر ترویج بی‌محتوایی نیست بلکه تئاتر هنری مادر است که جامعه را از بی‌فرهنگی نجات می‌دهد.