مصاحبه ای تفصیلی به زوایای مختلف زندگی این ورزشکار نامی پرداخته است که در زیر میخوانید:

سامان پاکباز متولد ۱۳۷۴ و بزرگ شده شهر سی سخت هستم ،سه برادر هستیم که با مادرمون زندگی میکنیم

و پدرم رو از سال ۸۹ از دست دادیم،

من فرزند دوم خانواده هستم،محسن برادر بزرگترم هست و ایمان هم چند سالی از من کوچیکتره.

بیشتر به تحصل مشغول بودم ،در دوران تحصیلم جزء نفرات برترکلاس بودم و تازه پیش دانشگاهی تمام کردم ،سال آینده هم کنکور امتحان میدم.

قبل از حضورم به ورزش دو میدانی به مدت دو ماه تکواندو میرفتم که به خاطر این که علاقه ای به این ورزش نداشتم بعد از دو ماه کنار گذاشتمش، بعد از اون به پیشنهاد یکی از دوستانم که جزء نفرات برتر علمی کلاس بود در سن ۱۲ سالگی یعنی هشت سال پیش به ورزش دو میدانی روی آوردم ،حدود یک سالی هم صرفا برای وزن کم کردن دومیدانی میرفتم که کم کم پام به مسابقات استانی باز شد،در واقع از ابتدا اطلاع نداشتم چنین توانایی در وجودم هست ولی با کسب موفقیتهایی در رقابتهای استانی حس توانایی در وجودم اوج گرفت. اولین مربیت کی بود ؟ خسرو رحیمی زاده بود که حقیقتا ایشون به من انگیزه کار میداد ،از نظر روانشناسی بسیار خوب کار میکرد ،باهامون حرف میزد تا درجا نزنیم،روش جنگیدن و سخت کوشیدن رو به من یاد داد و با حالی که ۱۲ سال داشتیم سختی های زیادی بهم وارد کرد تا نتیجه بگیرم. مشوقات کیا بودن؟ بعد از دو ماهی که رفتم دو میدانی محسن برادر بزرگترم هم اومد و این انگیزه ای شد برای کار، اون زمان یعنی ۸ سال پیش تصورات این بود که کسایی که میرن سمت ورزش از درس فرار میکنن و صرف خوش گذرانی میرن ورزش،خانواده ما هم با همین تصور عامیانه خیلی از رفتن من راضی نبودن که بعد از کسب مقامهای منطقه ای تونستم نظر خانوادم رو جلب کنم ،اون موقع بود که مادرم هم شد یکی از مشوقام. چند ساله که کار میکنی؟و از کی رفتی به سمت ورزش حرفه ای؟ از سن ۱۲ سالگی شروع به کار کردم و از سن ۱۴ سالگی به فکر حرفه ای شدن و مصمم برای حرکت در این مسیر شدم. تا حالا چه مدالهایی کسب کردی؟ اولین مدالم مقام سوم کشوری در استان فارس بود ،یک مدال طلای کشوری هم در مسابقات خوزستان به دست آوردم،بعد از اون در مسابقات قهرمانی کشور در تهران دو مدال برنز به دست آوردن که به همراه دو مدال طلای استانی شش مدال داخلی کسب کردم . سال گذشته هم در اولین حضورم در مسابقات بین المللی دبی موفق به کسب مدال طلای پرتاب وزنه و مدال نقره ی پرتاب دیسک شدم ،در مسابقات جهانی کره جنوبی هم که اردیبهشت امسال و سه ماه بعد از دبی برگزار شد دو مدال طلای پرتاب دیسک و پرتاب وزنه به دست آوردم. مسابقات قطر هم که همین آبان ماه امسال برگزار شد ،همراه با کسب سهمیه پارالمپیک برزیل مدال نقره پرتاب وزنه و طلای پرتاب دیسک رو به دست آوردم ،البته در پارالمپیک برزیل پرتاب دیسک حذف شده و تنها در رشته پرتاب وزنه میتونم شرکت کنم. رکورد جهانی پرتاب وزنه چند متره و رکورد شما چقدره؟ رکورد جهانی پرتاب وزنه ۱۶ متر و ۶۴ سانتی متر هست که توسط ورزشکار اوکراینی و رقیب من زده شد،رکورد من هم ۱۵ متر و ۱۹ سانتی متر هست،سه روز بعد از برگشت از قطر تمرینات فشرده ای رو شروع کردم که انشاءالله خودمو برای ریو دو ژانیرو برزیل آماده کنم. هفته ای چند ساعت تمرین داری ،خوراکت روزانه چقدره و چقدر خرجت میشه؟ هفته ای ۹ جلسه تمرین فشرده دارم که هر جلسه بیش از ۲ ساعت طول میکشه، برنامه غذایی من طبق برنامه ورزش حرفه ای تنظیم شده که با اجازه شما ۹ وعده غذایی رو شامل می شه،(خنده) وعده های غذاییم از ساعت شش صبح شروع می شه و تا ۱۱ شب ادامه داره و دیگه اون آخرای شب کارخونه تعطیل می شه (خنده) به خاطر این که باید غذاهای بدون چربی و آب پز بخورم لذت چندانی از غذا خوردن نمیبرم. کل هزینه هام تا ورود به پارالمپیک حدود ۸۰ میلیون تومان میشه که شامل اردو،مکمل های غذایی ،کفش و لباس،مسابقات برون مرزی و تغذیه ام میشه،خرید تنها یک کفش مخصوص پرتاب دیسک نزدیک به یک میلیون تومانی آب میخوه که تنها تا دو ماه کار میکنه اگه هم درجه یک بخوام بگیرم باید از کارخونه سازندش که توی آمریکا هست سفارش بدم برام بیارن. دلخوشی سامان برای رسیدن به قهرمانی ؟ واقعا میخوام خودمو به حریفهای اروپایی و آمریکایی ثابت کنم ،خوشحالی مردم شهرم به یک انگیزه بالایی برام تبدیل شده،برای هدفم و دلخوشی مادرم . چه مشکلاتی برای رسیدن به اینجا داشتی ؟ مشکلات مالی فراوانی رو پشت سر گذاشتم،تا دو سال پیش توی سرمای طاقت فرسای سی سخت کار میکردم ،الان کمی بهتر شده ولی هنوز هم سالن تمریناتم بسیار سرد هست که همین مسئله به آمادگیم ضربه میزنه . سخت ترین و شیرین ترین دوران زندگی حرفه ایت چی بوده؟ بدترین شرایط به مشکلات مالیم برمیگرده که برای رسیدن به این نقطه مجبور بودیم ریسک کنیم و زمینهامونو بفروشیم و وامهای زیادی بگیریم،حتی صحبت فروش وسایل خونمون هم پیش اومد که خدا را شکر دیگه کار به اونجا نکشید. در دوران حرفه ایم شیرینی های زیادی رو چشیدم ولی بیشترین لذت رو وقتی چشیدم که اولین مدال کشوری رو توی خوزستان کسب کردم. یادم هست در اوج مشکلاتی که داشتیم شیرین ترین فضا رو در خانه حس میکردم ،من ،محسن ،ایمان و مادرم یک تیم چهار نفره بودیم ،توی این تیم روانشناس داشتیم،ماساژور داشتیم و انگار فقط من پیش میرفتم و سایر عوامل در خانه من رو حمایت میکردن ،قرض میکردیم ،وام میگرفتیم و مادرم در این بین سختی های زیادی متحمل شد تا جایی که تونست تمامی مشکلات رو تحمل کنه و با حقوق ۶۰۰ هزار تومن زندگی مون رو میگذروندیم. توی کره جنونی دیدم رقبام دو سه ماساژور همراهشون هست که توی اون شرایط مادر و برادرام رو پیش خودم احساس میکردم و با در نظر گرفتن اونها میگفتم تیمم و مردم شهرم همراهم هستند و من تنها نیستم. چه آینده ای برای خودت در نظر داری؟ من آرزو نمیکنم و آرزو ندارم و با دیدن شرایط اهداف منطقی برای خودم در نظر دارم،نزدیک ترین هدفم راهیابی بین سه نفر اول پارالمپیک هست.هدف بالاترم پارالمپیک ژاپن هست که رکورد جهانی در پرتاب وزنه رو ارتقاع بدم ،اون موقع ۲۵ سالمه،سعی میکنم تا جایی ادامه بدم که جزء برترینهای جهان باشم. چطور مشکل جسمی سد راهت نشد؟ مشکل جسمی من به بینایی و شبکه چشمم بر میگرده که با عینک و عمل جراحی هم خوب نمیشه،مشکلات زیادی مثل فوت مرحوم پدرم برای من پیش اومد که خدا را شکر هیچ کدوم جلوی کارم رو نگرفت. یک خاطره خوش از دوران حرفه ایت برامون تعریف کن. یک خاطره تلخ که در عین حال بسیار شیرین بود به مسابقات قطر امسال برمیگرده که قبل از شروع مسابقات به شدت از ناحیه کمر آسیب دیده بودم ،دقیقا یک ماه قبل از مسابقات هیچ گونه تمرینی نداشتم،وضعیتم طوری شده بود که چند روز قبل از مسابقه به حالت صفر آمادگی هم نرسیده بودم،دو روز قبل از مسابقات قطر هم سرماخوردگی بسیار شدیدی گرفتم که دیگه یک شب قبل از مسابقه و روز مسابقه پیش دکتر میرفتم،قبل از شروع مسابقه حتی نمیتونستم یک وزنه ۲۰ کیلویی بردارم،توی اون شرایط مربیام هم ازم ناامید شده بودن و میگفتن فقط برو تو زمین و برگرد ،انتظاری ازت نداریم. چطور نتیجه گرفتی؟شما که توی قطر یک طلا و یک نقره کسب کردید! من با همون شرایط به زمین رفتم ،لحظه ای ناامید نشدم،تنها به دنبال کسب بهترین نتیجه بودم،با تمرکز به داشته ها و توانمندی هام سعی میکردم بهترین حرکت رو انجام بدم و رکورد به ثبت برسونم ،سعی میکردم فقط خوب باشم ،از تمام وجودم مایه میذاشتم و به زمین میرفتم،یک ساعتی بعد از پرتابام از نتیجه بی اطلاع بودم تا اینکه موقع اعلام نتایج که کسب سهمیه پارالمپیک و مقام دوم پرتاب وزنه بود متوجه نتیجه شدم. صحبتت با مردم شهرت؟ از صمیم قلب ازشون تشکر میکنم که موقع مسابقات و بعد از اون مدام پیگیر هستند،حتی برخی ها رقبای من رو میشناسن و تحلیلشون میکنن،روزانه جویای پیشرفتم هستن . توصیت به هم سن و سالات؟ در زندگی واقع بینانه و منطقی فکر کنن و عمل کنن،وقت برای تفریح زیاد هست،هم سن و سالای من در سنی هستن که میتونن به موفقیتهای زیادی دست پیدا کنن،به حرف معدود افرادی که سعی میکنن انگیزه رو از اونا بگیرن توجه نکنن،به دنبال شکوفایی توانایی و ظرفیتی که دارند باشن و بدانند اگر خداوند آرزویی در دلشان گذاشت حتما توانایی رسیدن به اون رو داشته اند. شغل دیگه ای داری؟ ورزش کل زندگی و وقتم رو گرفته ،من در حاشیه ورزش زندگی میکنم. اول صحبتهات گفتی حدود ۸۰ میلیون تومان هزینه رفتنت به پارالمپیک برزیل می شه این مبلغ رو چطور تامین میکنی؟ واقعیت اینه که یک روز بعد از آخرین مصاحبه سایت شما با بنده تحت عنوان (حکایتی تلخ از هشت سال افتخار آفرینی مرد طلایی دنا ) یکی از اقوام با من تماس گرفت و بعد از کمی صحبت با همدیگه وعده بیرون رفتن گذاشتیم،ایشون در مورد کمک مسوولان و شرایط مالیم سوالایی ازم پرسید و گفت کل هزینه های سفرت به قطر رو تقبل میکنم و نمیخوام حتی اسمی از من بیاری و کسی بفهمه که من اسپانسر شما هستم،گفت شما با هرکیفیتی که خواستی تمرین کن و از بابت مشکلات مالی خیالت راحت باشه. ایشون قبل از مسابقات قطر کل هزینه های من که حدود ۱۳ میلیون تومان بود رو تقبل کردن و حالا هم گفتن همه هزینه هاتون برای رفتن به پارالمپیک برزیل رو تامین میکنم. بعد از شنیدن این کلمات اولین چیزی که به ذهنت خطور میکنه رو بگید: ورزش:دومیدانی – دیسک: سرعت – سامان: سختی – استرس: ندارم – ریودو ژانیرو: رقابت بزرگ دنا: زیبا – سی سخت: شهر توریستی – مدال:دوست دارم – قطر:قشنگ – فدراسیون:حمایت – محرومیت:خیلی بد،وحشتناک – درس:بیخیال – تمرین:زجر – وزنه:رکورد صحبت پایانی: تشکر از مادرم که پشت صحنه تمام موفقیتهام بود و تشکر از برادر،دوست و مربیم آقا محسن که لحظه به لحظه در سختی ها و رشدم همراهم بود. تشکر از مردم سی سخت که الحق والانصاف نسبت به من لطف دارن. و تشکر از آقای جواد پاکباز که تمام و کمال من رو شرمنده خودشون کردن و بدون اینکه از من خواسته باشن اسمی از مزرعه پرورش کبکشون در مسابقات بیارم تمام قد از من حمایت میکنن چرا که سایر اسپانسرا انتظار دارن با یک کمک ناچیز در رقابتهای جهانی اسم شرکت شون بر روی لباسام حک بشه که فدراسیون جهانی قبول نمیکنه.