نوید صراف|از کجا شروع کنیم؟ در ابتدا از چه سخن بگوییم بهتر است؟ 8 عنوان قهرمانی در لالیگا، 5 جام قهرمانی کوپا دل‌ری، 4
جام نقره‌ای لیگ قهرمانان اروپا، 3 سوپرکاپ اروپا، 5 توپ طلا، 4 کفش طلای اروپا،
بیشترین تعداد گل تاریخ لالیگا (349)، بهترین گلزن تاریخ باشگاه بارسلونا (510)،
برنده توپ طلای جام جهانی 2014 برزیل و البته مدال طلای المپیک.

تمامی این افتخارات متعلق به کسی‌ست که روزگاری زندگی‌اش به
زدن 2 آمپول در روز وابسته بود. کسی که جرارد پیکه بعدها در مورد روز نخست ورودش
به لاماسیا گفت: «او بسیار کوچک و کوتاه قامت بود. به ندرت حرفی می‌زد. تا مدت‌ها فکر
می‌کردیم که او لال است. مربی به ما گفته بود که مراقبش باشیم که له نشود. اما چگونه
باید از او محافظت می‌کردیم وقتی‌که حتی قادر نبودیم با او حرف بزنیم. هیچ‌کس نمی‌توانست
حتی تصورش را بکند که آن کودکِ گوشه‌گیر و خجالتی، بعدها به چنین بازیکن بزرگی تبدیل
شود.»

اما همه چیز از 16 اکتبر سال 2004 شروع شد. روزی که در بازی
بارسلونا مقابل اسپانیول؛ فرانک رایکارد سرمربی وقت کاتالان‌ها، نگاهی به نیمکت ذخیره‌ی
تیم‌اش انداخت و دستور تعویض را صادر کرد. دکو بازیکن مطرح و پرتغالی بارسا نگاهی به
تابلوی تعویض انداخت و به کنار زمین آمد تا جای خود را به بازیکنی بدهد که در آن زمان
تنها 17 سال و 114 روز سن داشت؛ بازیکن آرژانتینی و بسیار خجالتی به نام لیونل آندرس
مسی کوچیتینی. او در بازی با اسپانیول تنها 8 دقیقه در میدان حضور داشت. 8 دقیقه‌ای
که نتیجه عزمی راسخ و تلاش‌های بی‌وقفه‌ کودکی فقیر و بیمار برای تبدیل شدن به یکی
از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال بود.

حال بعد از گذشت 13 سال از آن روز، تصمیم گرفتیم نگاهی بیاندازیم
به 11 بازیکن بارسلونا در آن بازی و اینکه اکنون آنها چه می‌کنند:

1. دروازه‌بان – ویکتور والدس: