ویروس کرونا این روزها علاوه بر سلامتی انسان‌ها، ابعاد دیگری از زندگی را هم تهدید می‌کند؛ از وضعیت اقتصادی گرفته تا سلامت روح و روان و در این بین کودکان به‌عنوان قشر آسیب‌پذیر جامعه که تنها توان درک لایه‌های روبنایی اتفاقات را دارند، بیش از دیگران آسیب می‌بینند؛ کودکانی که باور می‌کنند جایزه زیر بالشتشان را فرشته خوبی‌ها گذاشته و اسباب بازی گمشده محبوبشان را غول قصه‌ها خورده است، تصور کنید که چه خیالاتی برای کرونا نمی‌کنند و چه قصه‌هایی که نمی‌بافند!
حتما در روزهای اخیر ویدئوهایی از کودکانی را دیده و یا شنیده‌اید که مقابل دوربین اغلب با چشمانی بهت‌زده و گریان از غولی به نام «کرونا» می‌گویند؛ تصاویری که با بی‌توجهی کامل به قوانین اخلاقی استفاده از فضای مجازی، گاه به قصد جلب توجه و گاه صرفا با هدف تفریح و خنده در فضای مجازی منتشر می‌شود.
حالا پرسش اینجاست؛ وظیفه رسانه‌ای مانند صداوسیما و برنامه‌های کودک این رسانه در شرایطی چنین بحرانی چیست؛ خصوصا که این روزها کودکان محکوم به ماندن در خانه‌ها هستند و از اغلب حقوق طبیعی‌شان مانند مدرسه رفتن، تفریح، ورزش و … محرومند.
در این راستا خبرنگار بخش رسانه صلح خبر صحبتی داشته با یکی از پیشکسوتان حوزه کودک و نوجوان که مدتی است در تلویزیون حضور نداشته است. در این گفت‌وگو مجید قناد یا همان عمو قناد معروف از دغدغه‌ها و گله‌هایش گفته است.
«باید از مدیران و مسوولان بپرسید که چه کارهایی در حوزه کودک انجام داده‌اند و چقدر از قدیمی‌ها و کارکشته‌های این حوزه استفاده می‌کنند!»
کلمات بالا نخستین اظهار نظری است که در این زمینه از سوی قناد مطرح می‌شود. وقتی می‌فهمد برای چه موضوعی به او زنگ زده‌ایم، صحبتش را با جملات بالا شروع می‌کند و چنین ادامه می‌دهد: «کجایند آن آدم‌های حرفهای که عمرشان را برای این‌کار گذاشتند؟ چرا از این‌ها استفاده نمی‌شود؟ نگویید خودشان نمی‌آیند چون صداوسیما خانه آن‌هاست.»
مجید قناد می‌گوید: در حال حاضر تنها سرگرمی بچه‌ها تلویزیون است. نه پارک می‌توانند بروند و نه جاهای دیگر، فقط تلویزیون را دارند. باید همتی بشود و نیروها را جمع کنند و ببینند برای بچه‌ها چکار می‌توان کرد.
این ستاره باسابقه حوزه کودک، از گذشته‌ها می‌گوید و اینکه چطور در زمان بمباران‌ها برای سرگرمی بچه‌ها برنامه می‌ساختند و تمام تلاششان را می‌کردند تا بچه‌ها از فضای جنگ دور باشند.
او درباره برنامه‌های کودک آن زمان یادآور می‌کند: «در زمان جنگ و بمباران من و همکارانم در گروه کودک و نوجوان، سعی می‌کردیم برنامه‌هایی بستزیم تا ترس بچه‌ها بریزد و و نگران نباشند. برنامه‌هایی مثل «هادی و هدی»، «هاچین و واچین»، «از مدرسه تا مدرسه» و «بازی شادی تماشا» برنامه های خوبی بودند که در آن زمان پخش می‌شدند و آنقدر بچه‌ها را سرگرم می‌کردند که جنگ را نبینند.
در آن زمان ما در سرگرم کردن بچه‌ها موفق بودیم و بچه‌های آن زمان الان در رأس امورند؛ بعضی معلم هستند و بعضی دیگر پزشک شده‌اند.»
مجید قناد یکی از دلایل ترس بچه‌ها را صحبت‌های بزرگترها در خانه می‌داند و درباره نقش تلویزیون برای کاهش این نگرانی می‌گوید، «الان تمام حرفهای بزرگترها در خانه درباره کرونا و بیماری است و بچه‌ها مثل آینه همه چیز را منعکس می‌کنند. در این شراط تلویزیون می‌تواند آنها را شاد نگه دارد تا آنها از نگرانی‌های جامعه فاصله بگیرند. تلویزیون باید یک مقدار حرکت کند و برای بچه‌ها کاری بکند. شاید گزارش‌ها و گفت‌وگوهای شما خبرنگاران بتواند مسوولان را به حرکت بیندازد تا به فکر بچه‌ها بیفتند.»
قناد سپس درباره علت حضور کم‌رنگش در تلویزیون، اینگونه توضیح می‌دهد: حضور ما در تلویزیون اسپاسر می‌خواهد و اغلب اسپانسرها بانک یا همراه اول هستند که به درد بچه‌ها نمی‌خورد و نمی‌توان پولی با آن به‌دست آورد. اسپانسر وقتی سرمایه می‌گذارد انتظار دارد پولش برگردد. در این شرایط خود شبکه باید سرمایه بگذارد.
او در پایان تصریح می‌کند: در حال حاضر دائما کارتون‌های تکراری و قدیمی از تلویزیون پخش می‌شود؛ در صورتی‌که ایده‌ها در حوزه کودک زیاد است.
انتهای پیام
