برناردو آلبا». لورکا را نمایشنامه‌نویسِ شاعر یا شاعرِ نمایشنامه‌نویس دانسته‌اند

چرا که نمایشنامه‌های او مملو از لالایی‌های فولکلور و شعرهایی است که در روستاهای اسپانیا توسط زنان و مردان روستایی خوانده می‌شوند.

در خلاصه داستان «عروسی خون» آمده است؛ در يكی از روستاهای اسپانيا پسری عاشق دختر عموی خود است اما پدر دختر به آن‌ها اجازه ازدواج نمی‌دهد. پسر كه اسمش آلفردو است با دختر ديگری ازدواج می‌كند. بعد از مدتی خبر می‌رسد که دختر نیز قصد ازدواج با مردیاز روستایی ديگر دارد. آلفردو به محض شنيدن خبر به خانه عموی خود می‌رود. بساط عروسی مهيا شده اما آلفردو و دختر عمويش با هم فرار می‌كنند…

مسعود نورمحمدیان پس از برگزاری کارگاهی دو ماهه در تماشاخانه خصوصی باران که هدایت بخش کارگردانی آن را خودش و  مدیریت بخش بازیگری‌اش را ستاره اسکندری بر عهده داشته است، قصد اجرای «عروسی خون» را در این سالن دارد که با حضور هنرجویان این کارگاه، از امروز یکشنبه 26 شهریور هر شب ساعت 21 روی صحنه خواهد رفت.

او در پاسخ به این سوال که چه شد که تصمیم گرفت خروجی‌های کارگاه دو ماهه‌اش را با متنی تراژیک از لورکا روی صحنه ببرد گفت: «برای پاسخ دادن به این سوال ارجاع‌تان می‌دهم به تعداد بالای بچه‌های کارگاه‌مان و این که قرار بود همه‌شان در اجرا حضور داشته باشند و تعداد پرسوناژهای «عروسی خون» و ظرفیت‌های نمایشی آن که پاسخگوی نیازمان بود. از سوی دیگر من از سالیان قبل به این متن و اجرا کردن آن فکر کرده بودم و حتی قرار بود سال گذشته از طریق همین شیوه؛ تشکیل کارگاه در باران، اجرایش کنیم که نشد.»

نورمحمدیان در مورد این که چرا برای اجرای «عروسی خون» به سراغ بازیگرانی حرفه‌ای نرفت و به تشکیل کارگاه فکر کرد توضیح داد: «من اگر می‌خواستم این کار را با بازیگران حرفه‌ای انجام دهم با توجه به تعداد بالای شخصیت‌ها، هزینه‌هایم بسیار زیاد می‌شد و اساسا بضاعت مالی چنین کاری را نداشتم. از سوی دیگر سال‌ها
تدریس در این زمینه، انرژی بالای بعضی هنرجویان را به من اثبات کرده است. این دو نکته، پیشنهاد خیام وقارکاشانی را، یکی از مدیران تماشاخانه باران، در مورد برگزاری کارگاهی که در آن بحث بازیگری توسط ستاره اسکندری مطرح شود و بخش کارگردانی بر عهده من باشد، برایم جذاب کرد.»

این کارگردان و منتقد تئاتر در مورد شیوه اجرایی‌اش در «عروسی خون» هم تصریح کرد: «تاکید من از ابتدا بر وفاداری حداکثری به متن بود، ترجمه احمد شاملو از این نمایشنامه به قدری زیباست که نمی‌شود جز وفاداری واکنش دیگری نسبت به آن داشت. ما تا پرده پنجم براساس شیوه رئالیستی پیش رفته‌ایم و در پرده ششم و هفتم باز هم براساس متن، شیوه‌ای غیررئالیستی در پیش گرفته‌ایم، اگرچه پایه و اساس کار همچنان واقعگرایانه است.»

او ادامه داد: «با توجه به این که کارگاه ما دو ماه طول کشید فرصت کافی در اختیارمان بود تا بر کوچکترین جزئیات بیان و تلفظ درست تک‌تک واژه‌ها تمرکز کنیم و تا جای ممکن به متن وفادار بمانیم. اکثر بچه‌های این کارگاه، اولین بارشان است که حضور روی صحنه را تجربه می‌کنند جز یکی، دو نفرشان که از قبل تجربیاتی جسته، گریخته داشتند و کار کردن متنی مثل «عروسی خون» با آن‌ها کاری زمان‌بَر و مستلزم صرف انرژی بسیار هم از طرف خودشان و هم از طرف ما بود. ما هیچ کدام از آن‌ها را از قبل نمی‌شناختیم و همگی از طریق فراخوان به ما پیوستند.»

نورمحمدیان در پاسخ به این که اوضاع خودش و گروهش با تئاتر خصوصی یا تئاتر بدون حمایت مالی دولت، چطور است هم گفت: «این سوال بسیار مهمی است
و اتفاقا با مدیر تماشاخانه باران در همین مورد صحبت کرده‌ام. تمام آن‌چه در پلاتو و کارگاه و هنگام تمرین می‌گذرد یک سوی ماجراست و این که چطور بتوانی تماشاگر را به سالن بیاوری و کمیت آن سوی دیگر.»

کارگردان «عروسی خون» ادامه داد: «ما در آستانه رویارویی با تماشاگر هستیم و قرار است حاصل ورکشاپ‌مان را که قطعا با صرف کردن هزینه‌هایی همراه بوده، نشانش دهیم و حالا باید به این فکر کنیم که با چه تعداد تماشاگر روی صحنه خواهیم رفت؟! یعنی بحث تئاتریت اثر و تلاش بازیگران و کارگردان و همکاری خوبِ ما با ستاره اسکندری یک چیز است، بحث مربوط به تبلیغ و اطلاع‌رسانی چیز دیگر و بحث‌های مربوط به سالنی که در آن روی صحنه می‌روید چیزی جدا. این است که معتقدم تئاتر خصوصی همراه خودش نوعی بی‌رحمی می‌آورد. درست است که این شیوه از کار توانست تئاترشهر و سایر سالن‌های دولتی را از موقعیت برج عاج بیرون بیاورد ولی با ورود واسطه‌های تجاری و تبلیغاتی و مالی به آن، طوری شده است که عواملی در کار دخیل می‌شود که از حوزه اختیارات گروه تئاتری خارج است.»او در پایان در مورد ادامه پیدا کردن یا نکردن چنین تجربه‌ای؛ اجرای یک اثر از طریق برگزاری ورکشاپ، هم گفت: «این اتفاق کاملا به بازخورد روانی و ریالی که از این اجرا بگیریم خواهد داشت.»