از این داستان‌ها در ایام کرونا زیاد شنیده و خوانده‌ایم؛ از این تنها ماندن‌های پس از مرگ عزیز، از این خلأ مطلق پرناشدنی و از سوگواری در تنهایی. برای خانواده تنها ماندن در این لحظات سوگواری به طرزی باورنکردنی دشوار است، اینکه باید از هم دور بمانند و درست در همین لحظات که به آغوش یکدیگر نیاز دارند تنها با نگاهی از دور می‌توانند یکدیگر را تسلا دهند. این واقعا یک موقعیت دیوانه‌کننده است.
ابتلا به کروناویروس، ابتدای تنهایی است؛ آغاز مسیری دشوار که آخرش به نقطه‌ای دور و تنها، ختم می‌شود، نقطه‌ای که آخرین بدرقه و ملاقات کنندگانش، ماموران کفن و دفنی هستند که خود قبول کرده‌اند در کاری پرمخاطره، مشارکت داشته باشند. گورستان بهشت احمدی شهر شیراز، آخرین منزلگاه بیماران مبتلا به کروناست که براثر این بیماری جان باخته‌اند؛ مردان و زنانی که در جنگ با این ویروس منحوس، مغلوب شده‌اند و حالا پس از غسل و عبور از مواد ضدعفونی کننده، بدن بی جانشان علاوه بر کفن، در چند لایه نفوذناپذیر پیچیده شده و در گوری که با آهک ضدعفونی‌اش کرده‌اند، دفن می شود.
