دوره پهلوی را می توان عصر نوینی در تاریخ شهرسازی و شهرنشینی و سرآغاز تغییرات گسترده در جنبه های مختلف، به خصوص سیستم شهری ایران دانست، فرایندی که با هدف توسعه و حرکت به سمت نوگرایی شکل گرفته بود اما در عین حال وابستگی به فرهنگ و سنت قدیم را نیز داشت. نمونه این وابستگی را می توان در تزیینات بناهای باقی مانده از این دوره مشاهده کرد. در امتداد همین مسیر بود که خیابان های عریض احداث شده در اصفهان بستری شدند برای ارایه هنر تزیینی سنتی و سردرهای کاشی کاری شده در خیابان های چهارباغ، طالقانی یا شاه سابق، سپه، حافظ وهاتف نمایانگر این امر است.
اصفهان ، طی چند دهه اخیر تغییرات زیادی را به خود دیده و یکی از ویژگی های مهم فضای شهری نیز، پویایی و تغییر پذیری آن است؛ ویژگی ای که البته می تواند عناصر سنتی، بناهای تاریخی و داشته های ما را با سرعت وصف ناپذیر خود، از میان بردارد.
