رکابزن کوهستان ایران در گفتگو با صلح خبر درباره شانس خود برای رسیدن به سهمیه المپیک ۲۰۲۰ در دوچرخه سواری کوهستان اعلام نمود: فقط مسابقات قهرمانی آسیا که حدود ۴۵ روز دیگر برگزار می‌شود برای کسب سهمیه المپیک تعیین کننده است و من هم سه ماه است با یک مربی ایتالیایی کار می‌کنم. تا کنون هم به آن رکوردهای مد نظر رسیده ام و با ریکاوری خوب و حضور در مسابقاتی که معین شده، به ۱۰۰ درصد آمادگی می‌رسم.

شکری در مورد کار سختی که در قهرمانی آسیا برای رسیدن به سهمیه المپیک دارد، گفت: برای کسب سهمیه المپیک حتماً باید قهرمان شوم و یک تیر داریم و این تیر را باید به گونه‌ای بزنیم که با هدف برخورد کند. در سن ۳۳ سالگی مطمئناً اشتباهات آدم کم می‌شود و به پختگی لازم رسیده و خطاها کمتر می‌شود. من بعد از بازی‌های آسیایی تا این لحظه در تمریناتم توقف نداشتم و خوب کار کردم و حتی رکوردها نشان می‌دهد که نزدیک به ۱۳ تا ۱۵ درصد توان بدنی من نسبت به بازی‌های آسیایی بالاتر رفته است.

رکابزن ملی پوش ایران با اشاره اینکه در راه کسب سهمیه المپیک کمکی به او نشده است، تصریح کرد: درست است که برای رسیدن به هدف همه چیز دست ورزشکار و روحیه ای که دارد، است اما وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک، اداره کل ورزش و جوانان استان‌ها و فدراسیون‌ها می‌توانند به این قضیه کمک کنند. تا این لحظه که من با شما صحبت می‌کنم هیچ کمک هزینه‌ای برای کسب سهمیه المپیک به من پرداخت نشده است. بخشی از هزینه‌ها را باشگاهم پرداخت کرد و بخشی دیگر را خودم تامین کردم. سیستمی که در ایران وجود دارد این است که خود ورزشکار باید کارش را انجام دهد و مدال و سهمیه بگیرد و بعد از آن شاید نظرها برگردد و کمک هزینه یا پاداشی را برای ورزشکار در نظر بگیرند. این سیستم غلط سال‌ها در ورزش است و ورزش ایران را بیمار کرده است.

او ادامه داد: من در فاصله کمتر از ۴۵ روز تا قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ بیشترین مقصر را اداره کل ورزش و جوانان استان تهران می دانم که بسیار ضعیف عمل کرده است. ۱۳ ماه از مدال نقره من که برای اولین بار در قهرمانی آسیا دوچرخه سواری کوهستان کسب شده ، گذشته است اما هیچ تقدیری را در نظر نگرفته و این در حالی است که ما قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ را هم در پیش داریم که بسیار مهم است و می‌تواند کسب سهمیه المپیک را در پی داشته باشد.

شکری در پاسخ به این پرسش که در صورت کسب سهمیه المپیک، کسی می‌تواند ادعایی نسبت به آن داشته باشد، تاکید کرد: اصلاً به هیچ وجه. همه ساکت کنار نشسته اند و نظاره گر هستند. برخی مسئولان بیشتر تماشاگران خوبی هستند تا اینکه بخواهند در گود باشند.

او افزود: البته دنبال نبش قبر نیستم. ما در ورزش یک خانواده هستیم و مشخص است چه افرادی پاک هستند و دارند تلا ش می‌کنند که تعداد آنها انگشت شمار است. بنابراین کم لطفی است که مسئولان نتوانند از این تعداد انگشت شمار حمایت کنند. پولی که در این ورزش هست مربوط به بیت المال بوده و ما هم اگر مدال یا سهمیه المپیک می‌گیریم برای همه مردم است نه فقط برای ورزشکار. اگر پولی که در نظر گرفته شده به دست ورزشکار نرسد نشان دهنده ناکارآمدی و ضعف مدیریتی است. ورزشکار در ایران آچار فرانسه است و همه کارها را باید خودش انجام دهد و دنبال حق و حقوقش باشد اما من نه در شان خودم می‌دانم و نه فرصتش را دارم که به وزارت ورزش و یا اداره کل ورزش و جوانان تهران بروم و دنبال حق و حقوقم باشم چون در شرایطی هستم که حتی یک روز هم برای من اهمیت دارد تا شکستی را که در بازی‌های آسیایی خوردم دوباره متحمل نشوم.

رکابزن ملی پوش ایران در پایان اعلام نمود: در مسابقات قهرمانی آسیا ورزشکاران واقعاً ۱۰۰ درصد توانشان را می‌گذارند اما یک مسئله‌ای که وجود دارد این است که فشاری روحی قبل از مسابقه می‌تواند ورزشکار را به حدی برساند که نتواند عملکرد کامل خودش را داشته باشد. چهار ماه قبل از بازی‌های آسیایی گروهی تشکیل شد که مشکلاتی را با فدراسیون داشتند و ترکش‌های آن به ما ورزشکاران هم وارد شد و حتی حاشیه‌های شدیدی را برای من به وجود آوردند. البته در نهایت هیچ چیزی عاید آن افراد نشد چراکه نه ورزشکار تغییر کرد و نه فدراسیون. فقط متاسفم که برخی افراد نمی‌توانند پیشرفت بقیه را ببیند.

انتهای پیام