دین و اندیشه > اندیشه – حجت‌الاسلام قاسم پورمسئله‌گو:
چند روز پیش در تقویم‌، روز درختکاری نامگذاری شده بود. خیلی خوب است که چنین روز سبزی را میان روزهای خاکستری شهرمان داریم.

تقويم، در اين روز درِگوشي به همه‌مان گفت كه حواست به محيط‌زيست هم باشد. با اين همه اما چه خوب است كه در تقويم زندگي‌مان نيز روزي را به درختكاري و كاشت نهال‌ها و بذرهاي والاي اخلاقي و انساني اختصاص دهيم؛ بذر‌هايي كه جنسشان كمي متفاوت است؛ بذرهايي كه در زمين دل افراد كاشته مي‌شوند و به وسعت وجود آدمي رشد مي‌كنند.

نبايد از كشاورزي در وجود خودمان غافل شويم زيرا كشت در زمين مستعد و حاصلخيز وجود انسان، ثمرات پر باري را به‌دنبال خواهد داشت؛ كاشتن بذرهايي از جنس محبت، مهرباني، علاقه، صميميت و همدلي. اصلا حالا كه درچنين روزي را در تقويم نداريم، بياييد با خودمان در آستانه سال نو قراري بگذاريم؛ قرار بگذاريم تا بذري از جنس فضيلت‌هاي انساني در دلمان بكاريم و آنقدر به آن بذر برسيم تا ريشه‌هايش در وجودمان محكم و درهم تنيده شود. البته قبلش لازم است كه به جان زمين دل‌مان بيفتيم و آن را شخم بزنيم. بايد دل را از كينه، دشمني و نفرت دور كنيم تا بذرها بهتر رشد كنند.

هنگامي كه زمين دل‌مان كاملا از آفت‌ها و رذيلت‌هاي اخلاقي پاك شد، بذرها كم‌كم جوانه مي‌زنند و سر از وجودمان درمي‌آورند و در افكار، گفتار و رفتارمان نمايان مي‌شوند. بذرها به‌تدريج به نهالي و پس از آن به درختي تبديل خواهند شد كه نگو و نپرس. ثمرات آن بذر كه حالا براي خود، درختي شده است را بايد نشست و تماشا كرد.

همنشينان‌ از ميوه‌هاي آبدار و سايه خنك آن درخت بهره‌ها خواهند برد. آن وقت است كه همگان علاقه دارند با شما نشست و برخاست داشته باشند. همه دوست دارند با شما باشند به اميد آنكه كمال همنشين در آنان اثر كند تا شايد پيوندي ميان ريشه‌هاي درخت پُرثمرتان با وجود آنان رقم بخورد. اكنون كه روزهاي آخر سال را سپري مي‌كنيم، بياييد بينديشيم كه وجودمان چه ميوه‌اي را كم دارد و براي كاشت چه بذري مستعد است. در آب و هواي بهاري و خوش اين روزها با خودمان قرار بگذاريم تا از اين قبيل بذرها در وجودمان بكاريم و بدان برسيم تا نه‌تنها خودمان با آرامش تمام زير سايه آن درخت زندگي كنيم بلكه ديگران نيز از آن بهره ببرند.

Let’s block ads! (Why?)

RSS