ابرانسان ، مرد کهن ، پیشوا

نگاه این سه  در یک امر بنیادین  دیگر نیز همانند است و آن

به گفته نیچه ” ابرانسان  “

وبه رای  ارد ” مرد کهن  “

وبه داستان جبران ” پیشوا ” است

جبران خلیل جبران با آن ندای شاعرانه و دلنشین خود می گوید : پیشوایان ، دانه های نبات و گیاهان ناشناخته و شگفت انگیزی هستند که به هنگام باروری و کمال قلبشان به باد هدیه می شود تا بر روی زمین پراکنده شوند .” او پیشوا را هدیه ای آسمانی می داند .

فردریش نیچه نیز با زبان حماسی خود ابر انسان را این گونه توصیف می کند :” هان ؛ من ام یک بشارتگر آذرخش و چکه ای گران از ابر ! و اما این آذرخش را نام ابر انسان است.”

نیچه عنوان هدیه آسمانی جبران را با واژه بشارتگر آذرخش کامل تر می کند  .

و  نگاه ارد بزرگ نیز آکنده از خرد و اندیشه است : ” در پندار و گفتار مرد کهن ، تار و پود بنیاد زندگی هویداست .”

ارد جهان را توده ای از رشته های در هم تنیده و گاها بی سرانجام می بیند اما مرد کهن که هماورد زشتی و پلیدی است به رشته های نجات بخش آدمیان دست است . با نگاهی درست ماهیت مرد کهن را غیر قابل شکست می داند و می گوید: ” دشمنی و پادورزی ، به مرد کهن انگیزه زندگی می بخشد  .”

و همین دیدگاه در گفتار فردریش نیچه نیز دیده می شود آنگاه که می گوید :”  در همه جا هر چه مورد انتقاد ابر انسان است همواره نوعي خواست ويرانگر و منفي وجود دارد.”

ارد هم بدان اشاره دارد :”  دودمان بی نیا ومردکهن ، به هزارآیین اهریمنی اداره می شود . “

اما نگاه ویرانگر نمی تواند ابر انسان را از هدف باز نمی دارد . نیچه عرصه ابر انسان را اینچنین می بیند: ” عرصه عمل برای ابر انسان بی کرانه است .”

براستی او ساحل و کرانه ای بر ابردریایی (اقیانوس) ابر انسان نمی بیند و این فر هیچ گاه ویرانگر نیست .

و درسی دیگر از ارد بزرگ : ” فر دانش امروز  بسیار خوشبختی در پی داشته ، اما  قدرت جاری سازی آرامش به روان ما را ندارد . امنیت را مرد کهن به ما می بخشند  . “

و این نگاه جاودانه را با جمله ای هشدار گونه کامل می کند :”   دودمانی که مرد کهن خویش را خوار می کند ، به تن بی جان آدمی ماند که در پایان خوراک جانوران پلید خواهد شد  .”

و نیچه در جملاتی زیبا امید برتر زن را این گونه بر می شمارد که :  زن بازيچه اي باد پاك و ظريف، همچون گوهري، رخشان از فضيلت هاي جهاني كه هنوز در كار نيست. در عشق تان فروز ستاره فروزان باد! واميدتان اين باد: بادا كه ابر انسان را بزايم!

ارد بزرگ از شب مرد کهن می گوید :” شب زندگی برای مرد کهن ، همچون روز روشن است . “

و جبران خلیل جبران هم از شب پیشوا سخن ها  دارد  :” زمانی که خورشید از پیشوایان در غروب جدا می شود ، هنگامی که از مشرق دوباره زبانه کشد هرگز آنها را در آن مکان نخواهد دید ، زیرا آنها در حرکت و سیری که به ایشان ارزانی شده است همچنان بیدار و در حرکتند ، حتی اگر زمین به خواب رفته باشد . “

همگرایی در آرای این بزرگان برایتان شگفت آور نبود ؟

بگذریم…

از سخن این بزرگان می توان چنین نتیجه گرفت که پیدایش مرد برتر بسیار نادر اما تاثیر گذار است .

آدمیان  نیازمند برانگیختگان هستند  .

آنها امنیت و دشتهای حاصل خیز زندگی را در اختیار بشر گرفتار قرار می دهند .

این سه تن  زاده شدن خردبرتر را در آدمی امری همگیر و جمعی نمی دانند توده نمی تواند ابر انسان را تربیت کند بلکه تنها می تواند امیدوار به پیدایش آن آذرخش باشد . مرد کهن با نگاهی به پهنای تاریخ و سخنی بشارت گونه دردها را درمان می کند و راه را برای آیندگان هموار می سازد.

برای شما نمونه روشنی از ابر انسان در اندیشه دارم به نوشته زیر بنگرید تا به ژرفای وجود پیشوا پی ببرید :  حسنین هیکل _ پژوهشگر و روزنامه نگار مصری _ در برابر پرسشی که چرا کشور مصر پس از دو سده چیرگی تازیان زبان و فرهنگ خود را به دست فراموشی سپرد بی ( ولی ) ایران این گونه نشد پادسخن زیبا و بجایی می دهد که شوربختانه مصریان بزرگی چونان فردوسی نداشتند .