برترین‌ها: از رجل سیاسی در این دنیای متصل، توقع می‌رود که حداقل یک احاطه نسبی بر زبان بین‌المللی داشته باشند، اگر جواد خیابانی بر زبان انگلیسی مسلط نیست، البته که خسارت‌بار است، اما دامنه‌ی خسارتش بسیار کمتر از کسی‌ست که خودش را منتقد برجام (یک معاهده بین‌المللی) می‌داند، صحبت‌های دیروز خضریان در انتقاد از دیپلماسی دولت روحانی البته که یک مساله سیاسی‌ست، اما زبان‌ندانیِ او یک مساله اجتماعی‌ست، در این مطلب از منظر اجتماعی به ماجرا نگاه کرده‌ایم، چرا در ایران علی‌رغم وفور کلاس‌ها و موسسه‌های رنگارنگ، همچنان زبان انگلیسی، ضریب نفوذ مناسبی ندارد.

شهروند نوشت: نکته جالب توجه در ارتباط با گاف‌های مطرح‌شده از سوی برخی از این رجل سیاسی به این صورت بوده که طرف با ژست و شمایلی حق به جانب در مقام منتقد و معترض ورود کرده که حتی از تلفظ صحیح و درست موضوع اصلی ناتوان بوده است. البته این گاف به شیوه‌ها و روش‌های مختلفی بروز و ظهور پیدا کرده است. در ادامه به برخی از اشتباهات لپی که در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بازتاب‌های گسترده‌ای به همراه داشته، اشاره می‌کنیم.

آنی تایم، آنی وِر

تندیس داغ‌ترین اشتباهات لُپی تقدیم می‌شود به علی خضریان نماینده مجلس، که دو کلمه ساده انگلیسی «Anytime و Anywhere» را «آنی تایم، آنی وِر» تلفظ می‌کند. این موضوع نشان می‌دهد این نماینده جوان پارلمان، تا به حال این دو کلمه را ندیده، نخوانده و نشنیده است. همین الان این دو کلمه وارد ادبیات فارسی شده است و خیلی‌ها در مکالمات روزمره خود از آن استفاده می‌کنند و این که جناب نماینده این چنین آن‌ها را تلفظ می‌کند، بسی جای تعجب دارد.

FATF

در یکی از جلسات مجلس که «مهرداد لاهوتی» نماینده مردم لنگرود در مجلس دهم که تلاش می‌کرد توضیحی در مورد جلسه غیرعلنی مجلس در ارتباط با FATF بدهد، هنگام تلفظ کلمه FATF شروع به تپق‌زنی و لکنت زبان کرده و درنهایت نیز نتوانست این کلمه را به‌درستی تلفظ کند. بعد از آن برخی نمایندگان مجلس سعی داشتند در تلفظ FATF به او کمک کنند که آخر هم نشد. علی لاریجانی، رئیس مجلس خطاب به لاهوتی گفت که «FATF است و حالا خیلی مهم نیست یک اسم است».

NPT یا mpt

در طرح دوفوریتی که سال ٩٢ توسط جواد کریمی قدوسی تهیه و به هیأت‌رئیسه مجلس ارایه شد، دوبار به معاهده «ان‌پی‌تی» که مهمترین مبحث حقوق بین‌الملل در بحث انرژی اتمی است، اشاره شده است. نزدیک به یک دهه بود که ایران و کشور‌های غربی بر سر ان‌پی‌تی اختلاف داشتند، واژه‌ای که دیگر برای همه مردم ایران هم آشنا است، اما برای اعضای کمیسیون‌های تخصصی ناآشنا؛ آن‌ها که در کمیسیون امنیت ملی حضور دارند و در زمان مصادف‌شدن با مذاکرات هسته‌ای «ژنو ٣» در آبان ماه ٩٢ می‌خواستند دولت را ملزم به «حفظ حقوق هسته‌ای و مصادیق آن در مذاکرات هسته‌ای» کنند که در رأس آن‌ها جواد کریمی قدوسی بود؛ اصولگرایی تند با نطق‌های آتشین که یکی از این متخصصان بود که نام درست معاهده «ان‌پی‌تی» را نتوانست قرائت کند.

اَکسِپت اند فولو؟

از دیگر حماسه‌های خلق‌شده در زبان انگلیسی، «اَکسِپت اند فولو» گفتن حسین آبانگاه در مصاحبه تلفنی با عادل فردوسی‌پور بود. بعد از گفتن این کلمه‌ی عجیب، فردوسی‌پور چندین‌بار از او سوال پرسید که منظورش چیست؟ تا در آخر متوجه شد منظور اَکسِپت اَند فالو (Accept and follow) بوده!

«آریزونا» یا «آرزو اینا»؟

تلفظ آرزو اینا به‌جای آریزونا توسط قالیباف از دیگر حواشی مربوط به سیاسیون است. همین موضوع موجب شد پروانه سلحشوری، نماینده مجلس دهم در گفتگویی درباره حضور زنان در عرصه سیاست بگوید: زنان را به شدت مورد تمسخر قرار می‌دهند در حالی که کسانی، چون آقای قالیباف واژه‌های اشتباهی، چون «آریزونا» را می‌گوید «آرزو اینا»، اما مورد تمسخر قرار نمی‌گیرند.

لوور

به دنبال توافق اولیه‌ای که بین موزه لوور فرانسه و سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری مبنی بر برپایی نمایشگاهی از آثار شاخص این موزه در موزه ملی ایران صورت گرفت، این بحث و کار بررسی آن به خانه ملت هم رفت. اکبر رنجبرزاده، نماینده مردم اسدآباد و عضو هیأت‌رئیسه مجلس در این جلسه با پرداختن به این موضوع زمانی که خواست کلمه «لوور» را تلفظ کند، با ردیف‌کردن کلماتی ناموزون و اشتباه، چون لووُر، لووِر، لوُوُر نتوانست آن را تلفظ کند تا این‌که خود را ملزم کرد که از مردم و نمایندگان به خاطر اشتباه خود در تلفظ واژه «لوور» عذرخواهی کند.

مشکل کجاست؟

شاید به‌ظاهر این مواردی که ذکر کردیم صرفا یک اشتباه باشد که ممکن است برای هرکسی پیش‌آید. اما مسئله‌ای که مطرح است این است که اشتباهات صورت‌گرفته، از ضعف شدید زبان انگلیسی در ایران خبر می‌دهد و این اشتباهات از طرف رجل سیاسی کمی عجیب به‌نظر می‌رسد. همان‌طور که در ابتدا ذکر کردیم در ایران علی‌رغم وفور کلاس‌ها و موسسه‌های رنگارنگ، همچنان زبان انگلیسی، ضریب نفوذ مناسبی ندارد. اما به‌نظر شما چرا همچین مشکلی در کشور وجود دارد؟

در بسیاری از کشور‌های جهان اهمیت زبان انگلیسی به حدی است که دانش آموزان در سنین قبل از ۱۵ سالگی به این زبان تسلط پیدا کرده و آن را مانند زبان مادری صحبت می‌کنند. مثلا در کشور پاکستان اکثر مردم عادی علاوه بر زبان مادری، زبان انگلیسی نیز صحبت می‌کنند یا در اروپا اکثر مردم با زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم آشنایی کامل دارند. در این میان، مردم ایران به رغم استعدادی که دارند، عمدتا از زبان انگلیسی بی‌نصیب هستند و تازه وقتی پا به خارج از ایران می‌گذارند از همان فرودگاه کشور مقصد متوجه می‌شوند که چه‌قدر از قافله عقب هستند.

بر اساس تازه‌ترین مطالعات سازمان بین المللی تحصیلی EF – کشور‌های سوئد – نروژ – هلند – استونی – دانمارک – اتریش و فنلاند حائز بالاترین رتبه‌ها در آموزش زبان انگلیسی شده اند. متاسفانه کشور ما ایران با رتبه منفی در زمینه آموزش زبان انگلیسی بسیار ضعیف عمل کرده است.

در سیستم فعلی آموزش زبان انگلیسی در مدارس کشور ما ایران، دانش آموزان تنها برای انباشت اطلاعاتی در ذهن، آموزش می‌بینند و خیلی هم برای مدرس زبان انگلیسی مدارس حائز اهمیت نیست که این دروس تا چه میزان در زندگی روزمره، کاربردی و عملی هستند. چه بسیار دانش آموزان و دانشجویانی که حداقل بین ۶ تا ۱۲ سال را صرف یادگیری زبان انگلیسی کرده اند، اما پس از فراغت از تحصیل نمی‌توانند حتی نیاز‌های روزمره خود را به زبانی غیر از زبان فارسی مرتفع کنند.

رشد فزاینده آموزشگاه‌های آزاد زبان انگلیسی نیز دقیقا از همین خلا آموزشی در مدارس ایران نشات گرفته است.

این ناتوانی علمی، فقط ویژه دیپلمه‌ها و لیسانس‌ها نیست بلکه بخش قابل توجهی از کسانی که مدرک دکتری هم دارند، به این معضل دچارند و نکته قابل تامل اینجاست که برای ورود به دوره دکتری باید زبان انگلیسی را در حد تافل بلد باشند، ولی اینکه چگونه حتی بعد از گرفتن دکتری نیز دو کلمه نمی‌توانند زبان انگلیسی را بخوانند و بنویسند و حتی صحبت کنند، از عجایب روزگار است.

اکثر شهروندان ایرانی که صد‌ها ساعت از عمرشان را در کلاس زبان انگلیسی گذرانده‌اند، در حالی با این زبان بین المللی بیگانه اند که شرایط زیست در جامعه امروزی، روز به روز دانستن زبان انگلیسی را ضروری ساخته است. اگر در سالیان گذشته، فقط گروه اندکی مانند دیپلمات‌ها و تجار بین المللی نیازمند زبان انگلیسی بودند، امروزه با گسترش اینترنت، توسعه سفر‌های خارجی، الزامات تجاری در عرصه بین المللی، نیاز‌های علمی و پژوهشی و حتی تفریحی، اکثر شهروندان حتی گاهی به طور روزانه با زبان انگلیسی سروکار دارند که شاید ساده‌ترین آن‌ها، همین پنجره سیستم عامل رایانه هاست که حاوی پیام‌هایی به زبان انگلیسی هستند و خیلی از افراد حتی برای خواندن و فهمیدن اینکه چه چیزی بر روی صفحه ظاهر شده، نیازمند کمک دیگران هستند.

شاید علت عمده یا حداقل یکی از دلایل اصلی بر وضعیت حاضر، این باشد که آموزش زبان انگلیسی در ایران از همان یکی دو سال اول آغاز تحصیلات رسمی در دوره ابتدایی شروع نمی‌شود. در حالی که متخصصان آموزشی معتقدند که در فرآیند زبان آموزی، هر چه قدردر سنین پایین‌تر آغاز شود، به همان میزان موفق‌تر و پایدارتر خواهد بود. از این رو آموزش زبان انگلیسی به عنوان فراگیرترین زبان بین المللی، از مقطع ابتدایی یک نیاز استراتژیک محسوب می‌شود.

در واقع جای یک پوست اندازی جامع در حوزه آموزش زبان انگلیسی در ایران به شدت احساس می‌شود، زیرا در غیر این صورت، نسل بعدی دانش آموختگان مدارس کشور نیز همچون بسیاری از فارغ التحصیلان هم نسل ما، قادر نخواهند بود که حتی نیازشان به آب و غذا را به زبانی غیر از زبان فارسی ادا کنند، و یا حتی نمایندگان نسل‌های بعدی نیز دچار اشتباهات لُپی غم‌انگیزتری شوند!