این نویسنده و رییس انجمن قلم ایران که خود پزشک است، به صلح خبر گفت: تقریبا سه هفته پیش، علایمی از بیماری دیدم اما چون پیشرفت نداشت و خفیف بود، تلاش کردیم با مراقبت‌هایی که در منزل انجام می‌شود، بتوانیم بیماری را کنترل کنیم. بعد یک‌دفعه این بیماری پیشرفت کرد و دچار مشکل تنفسی و مسائل ریوی شدم و به بیمارستان مراجعه کرده و تست تنفسی و اسکن ریه انجام دادم، که متوجه شدیم ریه‌ها به‌طور کامل درگیر شده‌اند. تنفسم سطحی و سخت شده بود. درگیری ریه‌هایم شدید بود؛ به نحوی که رفقای پزشک ما در بیمارستان نگران شدند و احساس خطر کردند. به آی‌سی‌یو منتقل شدم، تقریبا یک‌هفته در آن‌جا بودم و با مراقبت‌هایی که دربیمارستان انجام شد حالم بهتر شد، تقریبا یک‌هفته‌ای هم در اتاق پست آی‌سی‌سو بودم و چون حالم خیلی مناسب نبود، مراقبت‌ها همچنان ادامه داشت تا پری‌روز (شنبه، دوم فرودین‌ماه) که توانستم بدون ماسک اکسیژن و با فواصل طولانی نفس بکشم. بعد با مشورتی که انجام دادم، قرار شد به منزل بیایم و دوره نقاهت و ادامه درمان را در منزل انجام بدهم. به منزل آمدم و این دو روزی که در خانه بودم مشکل خاصی پیش نیامده است. البته تمهیدهای لازم هم در منزل انجام شده است.
او درباره بیماری‌اش گفت: ابتلای کرونای من مثبت اعلام شده بود. دو بار تست انجام شد و هر دو بار مثب بود اما دلیل این‌که این بیماری را مطرح نکردم و خانواده‌ام نیز از طرح آن پرهیز داشتند، جو نامناسب فرهنگی بود. متأسفانه مد شده، افراد با کوچکترین علامتی اعلام می‌کنند که به کرونا مبتلا شده‌اند، وضعیت نامناسبی که به نظرم به لحاظ فرهنگی لطمه می‌زند و کار درستی نیست. به هر حال همه ما بخشی از مردم جامعه هستیم و نمی‌شود گروهی از ما با کوچکترین علامتی بروند و تست کرونا بدهند و بگویند کرونایشان مثبت شده و حالا تحت تدابیر ویژه هستند. به نظرم این کار، کارِ درستی نیست. از این موضوع آزده خاطر بودم و تأکیدم بر این بود که نام بیماری من آورده نشود.
پرویز درباره این بیماری به مردم توصیه کرد: مراقبت‌ها بیش از این‌که مراقبت‌های عمومی باشد باید به جهتی برود که افراد مبتلا یا مشکوک مراقبت‌هایی انجام دهند؛ درواقع کسانی باید مراقبت کنند که به کرونا مبتلا شده‌اند یا مشکوک به ابتلا هستند. اگر کسانی مانند من مراقبت و از انتشار ویروس پرهیز کنند، احتمالا کنترل بیماری بیشتر از این است که یک جامعه بزرگی که مبتلا نشده بخواهند از خود مراقبت کنند. کسی که علامت بیماری دارد، از منزل خارج نشود یا اگر خارج می‌شود، حتما تلاش کند ترشحات تنفسی‌اش به فضا بیرون منتقل نشود و محیط را آلوده نکند. به‌نظرم این کمک‌کننده‌تر است تا این‌که کسی که مبتلا نیست دائم بخواهد پرهیز کند که به این شیء دست بزنم و به آن شیء دست نزنم.
این نویسنده و پزشک سپس با گفت: بیماری کرونا، گاهی مهربان است؛ ممکن است افرادی مبتلا شوند و با شکل خفیفی از بیماری عبور کنند و ریههایشان درگیر نشود، مانند سرماخوردگی ساده، البته با شدت بیشتری. اگر ریه‌ها درگیر بیماری نشود، طبیعتا خطرناک نیست و درصد بالایی از افراد بدون عارضه خوب می‌شوند. تب بالا، سرفه و از بین رفتن حس بویایی و چشایی علائم شایع این بیماری است که این علائم با سایر بیماری‌های عفونت دستگاه تنفسی فوقانی یکی است. اما اگر از این مرحله عبور کرد و به مرحله خطرناک رسید، به مراقبت نیاز دارد و حتما باید افراد تحت درمان قرار بگیرند و تست تنفسی انجام دهند. اگر اسکن ریه نشان دهد که ریه درگیری پیدا کرده است، دراین موارد هم گاهی ویروس تهاجمی عمل کرده و به‌سرعت ریه‌ها را دیگری می‌کند و نیاز به مراقبت ویژه است اما گاهی هم درگیری ریه محدود است که در این مورد هم نیاز به مراقبت است.
او تأکید کرد: تا زمانی که ریه‌ها مبتلا نشده‌اند، احتمال عبور کم‌خطر از بیماری وجود دارد اما زمانی که ریه گرفتار شدند، به مراقبت ویژه نیاز دارد. اگرمردم احساس تنگی نفس، سطحی شدن تنفس و احساس سخت نفس کشیدن پیدا کردند، حتما اسکن ریه انجام دهند و مطمئن شوند ریههایشان مبتلا نشده است.
محسن پرویز (متولد ۱۳۴۲) از نوزده‌سالگی و زمانی که به عنوان یک رزمنده در جبهه‌های دفاع مقدس حضور داشت، داستان‌نویسی را شروع کرد. او بین سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۹ معاون فرهنگی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود.
«با پرستوهای مهاجر»، «عکسی در آیینه دلم»، «زائران دیار زخم»، «قاب عکس‌های روی دیوار»، «معلم خودمانی»، «بوی گل، بوی او»، «عبدالله»، «دیگر از پرستوها خبری نیست»، «یک روز در باغ زندگی» و «آن روز در کنار تو» از جمله آثار او هستند.
انتهای پیام
