مهم این است که زیر بغل جوانان را بگیریم. موسیقی که دیگر رفت
و تمام شد. من به شما بگویم که موسیقی به شکل «گل‌ها» دیگر به وجود نمی‌آید چون آن
زمان مسئله پول مطرح نبود. آن زمان همه می‌زدند تا به جایی برسند و به برنامه «گل‌های
جاویدان» راه پیدا کنند چون آقای پیرنیا به راحتی به کسی اجازه اجرای آواز نمی‌داد.
مگر این که کسی یک چیزی در برنامه «گل‌ها» یا «رنگارنگ» رو کند. مسئله عشق و محبت بود.
قاطی نکردن هنر با سیاست بزرگترین مسئله بود. چون اگر این اتفاق بیفتد و هنر با سیاست
قاطی شود، دیگر همه چیز تمام است و باید رهایش کنید.

اما بسیاری از کسانی که مردم از آن‌ها به عنوان الگو یاد می‌کنند،
هنر را با سیاست قاطی کرده‌اند.

هنر متعلق به خداست. خود خدا عشق را به وجود آورده و این صدا
را به من داده، خود خدا هم گفته برای من بخوان. به قول آقای جلیل شهناز که حرف خوبی
می‌زد و می‌گفت «خدا گلپا را برای عشق خودش به وجود آورده است.» من هم برای خدا خوانده‌ام
چون عاشق خدا هستم. ما باید به دنبال جوان‌ها باشیم و آن‌ها را پیدا کنیم. پرویز یاحقی،
فرهنگ شریف و جلیل شهناز هم روزی جوان بودند و باید مانند آن‌ها را بیابیم اما محیط
به گونه‌ای است که آدم از کارهایی که انجام می‌شود، خنده‌اش می‌گیرد. به طور مثال من
یک روز صبح که داشتم ورزش می‌کردم، به رادیو گوش می‌دادم که خواننده می‌خواند «کارد
سلاخ به دلم آخ به دلم آخ به دلم آخ!» آخر این شعر است؟ این موسیقی است؟ متأسفانه از
این دست موارد زیاد است. ما باید به دنبال شعرهای فاخر برویم. باید سعدی، حافظ و مولانا
را دریابیم. آیا این بزرگان هیچ وقت خودشان را دکتر خطاب کردند؟! نه، آن‌ها سعدی، حافظ
و مولانا بودند. الان طرف نمی‌تواند دو مضراب دست بگیرد و کوک سنتور را نمی‌داند، بعد
به خودش می‌گوید دکتر! اجازه بدهید بگوید. ایرادی ندارد.

شما از کتاب و مطالعه صحبت کردید. کتاب‌هایی که می‌خواندید
بیشتر در چه زمینه‌هایی بودند؟

من یک کتاب را نه یک بار بلکه چند بار تمام می‌کردم. تقریبا
تمام کتاب‌هایی که در زمینه موسیقی وجود داشتند را خوانده‌ام. به طور مثال کتاب روح
اله خالقی را دارم. منزل او بغل خانه نورعلی خان برومند، استاد من بود. نورعلی خان
آدم بسیار پری از لحاظ موسیقی بود. من نوارهایی که بچه‌های جوان می‌آورند را یک بار
گوش نمی‌دهم. بلکه نوارها را چندین بار در موقعیت‌های مختلف گوش می‌دهم تا ببینم چه
چیزی از این اثر در می‌آید. ما الان آهنگساز به آن شکل نداریم. فقط یکی، دو آهنگساز
داریم؛ آهنگسازانی که دل را می‌سازند، نه موسیقی برای جنگ و سیاست. یکی از آن‌ها آقای
پازوکی است که خارج از ایران زندگی می‌کند. دیگری هم آقای توکل است که تنها موسیقیدان
از این دست محسوب می‌شود که در ایران حضور دارد اما متأسفانه با یک گل بهار نمی‌شود.
با یک شمع نمی‌توان خانه را چراغانی کرد. با این وجود من همیشه به آینده امیدوارم.
امید هرگز در من نمُرده و نمی‌میرد. به همین دلیل هم هیچ وقت وطنم را ترک نکردم. من
اعتقاد دارم برای خلق شرایطی که می‌خواهی و دوست داری هنرت را در همان راستا پیش ببری،
باید تلاش کنی. بیرون گود ایستادن و نظر دادن کار آسانی است اما دردی را دوا نمی‌کند.
بارها گفته‌ام و باز هم می‌گویم باید زیر بغل جوان‌ها را در موسیقی گرفت. اگر می‌بینید
که می‌گویند دیگر گلپا نداریم، شجریانی دیگر نیست، شریف و یاحقی و خالقی نداریم به
چه دلیل است؟ اگر می‌خواهیم باز هم چنین نوابغی در موسیقی ایران پیدا شوند، بدانید
که از دل جوانان فعال در موسیقی باید این‌ها را پیدا کرد. امیدوارم سال جدید، سالی
روشن برای موسیقی این سرزمین باشد.

58242

Let’s block ads! (Why?)

RSS

اگر خبر یا گزارشی دارید از بخش خبریار صلح خبر برای ما ارسال نمایید.

قوانین خبریار صلح خبر

1. لطفا در ارسال اخبار و تصاویر و گزارش های خود قوانین و مقرارت را رعایت فرمایید.
2. از ارسال مطالب خلاف عفت عمومی یا تصاویر موهون اکیدا خودداری فرمایید.
3. در صورت مشاهده تخلف پس از تذکر ، حساب کاربری موردنظر بلافاصله حذف می گردد.

گروه وبگردی صلح خبر