این شاعر و نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفتوگو با صلح خبر درباره سنت قصهگویی و شعرخوانی در شب یلدا برای بچهها اظهار کرد: امسال به همراه جمعی از نویسندگان در نامهای از خانوادهها خواستیم تا شب یلدای شادی را برای بچهها بسازند زیرا بچهها به شادی نیاز دارند، بخصوص در این ایام که فشار اقتصادی و اجتماعی هست، نرفتن و نیامدن هست، و پارک نرفتن، مهمانی نرفتن و… بچهها را اذیت کرده است. ما در پیامی جمعی خواستیم تا شب یلدا را به شادی بگذرانند.
او سپس گفت: یکی از مزیتهای این اوضاع این بود که من در سالهای گذشته برای قصهگویی حداکثر دو سه جا میتوانستم بروم و یک مراسم خانوادگی هم بود. اما امسال از طریق امکانات ارتباطی نوین میتوانم در پنج جا برای بچهها قصه بگویم. به نوعی مشتریان قصهگویی من زیاد شدهاند؛ برایم جالب است اگر امکانی از بین رفته، امکان جدیدی هم ایجاد شده است.
رحماندوست افزود: خانوادهها میتوانند همه برنامهها را به میزان کمتر داشته باشند؛ مثلاً دور هم جمع شوند البته نه به شکل گسترده بلکه کسانی که همیشه با هم ارتباط داشتهاند و از نظر رعایت پروتکلهای بهداشتی در چند ماه اخیر چتر امنیتی داشتهاند. البته زمان همان مهمانی کوچک و محدود را کوتاه کنند و جریان هوا وجود داشته باشد. شعر انار من را هم بخوانند، بعد قصه بگویند و بشنوند و حافظ بخوانند.
این شاعر سپس با بیان اینکه خیلی موافق این نیست که قصهگویی و کتابخوانی در خانوادهها کم شده است، اظهار کرد: وضع ما در کتابخوانی در حد استانداردهای بینالمللی خراب است. در سالهای گذشته تیراژ کتاب کاهش داشته و قیمت کتاب افزایش یافته است اما بهنظرم کتابخوانی و دست به دست شدن کتاب بیشتر شده است.
مصطفی رحماندوست در ادامه درباره شاهنامهخوانی و حافظخوانی توضیح داد: برخی از خانوادهها بچههایشان را وادار میکنند حافظ و شاهنامه بخوانند و حفظ کنند؛ این کار غلط است زیرا کودک نه شاهنامه را میشناسند و نه با کلمات آن آشناست و نه میتواند با نحوه بیان آن ارتباط برقرار کند. فقط حفظ میکنند، میخوانند و خانوادهها هم ژست میگیرند و از این ژست لذت میبرند. من با اینکه بچهها حافظخوانی و شاهنامهخوانی کنند، مخالفام. اما در این شبهای ویژه خواندن شاهنامه و شعر حافظ میتواند به یک خاطره نیک برای بچهها تبدیل شود تا در آینده بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند. در واقع خواندن شعر حافظ و بیتهای شاهنامه به شادی و شیرینی باعث میشود به عنوان یک نیاز روحی در آنها شکل بگیرد تا در آینده بتوانند با آنها ارتباط برقرار کنند.
انتهای پیام