به گزارش صلح خبر، در این نمایشگاه ۲۵ اثر نقاشی رنگ روغن و اکرلیک و سه اثر مجسمه از هنرجویان و دو اثر نقاشی از علیرضا آسانلو به نمایش در آمده است. آثار این نمایشگاه فیگوراتیو و سورئال هستند که انسان در محوریت تمامی آثار قرار دارد. 

آدم‌ها در تعدادی از این نقاشی‌ها رنگی و برخی سیاه و سفید نقاشی شده‌اند و مخاطب می‌تواند امید و جریان زندگی و یا اندوه و حسرت‌های انسان‌ها را ببیند. در میان رنگ‌های مختلف ردپای رنگ‌های خاکستری بیشتر دیده می‌شود که انگار آرزوهای بر باد رفته هستند. 

نقد وضع معیشتی مردم در این کارها پررنگ است، نمونه بارزش پسرک مغموم ماهی‌فروش وسط بازار و یا پیرمرد ژنده‌پوش با دستان خالی است، اما دیگر مشکلات اجتماعی هم از نگاه هنروران دور نمانده است؛ محدودیت‌های زنان در موسیقی تا هویت باختگی و سرگشتگی‌های انسان معاصر و …

آثار این نمایشگاه بدون عنوان هستند و تنها نام هنرور و تکنیک نقاشی نام برده شده است.

علیرضا آسانلو درباره نمایشگاه «آنچه از دست می‌رود، هست»، گفت: این یک نمایشگاه گروهی است که ۱۳ نفر از هنرجویان آتلیه خانه آفتاب که چند سالی است با من کار می‌کنند در آن شرکت کرده‌اند. موضوع و عنوان نمایشگاه در ابتدا یک مساله نامتعارف بود، ولی ما عنوان را به «آنچه از دست می‌رود، هست» تغییر دادیم. در واقع در روند کاری که داشتیم فضای آثاری که خلق شد به سمت مساله سوررئالیسم رفت و بچه‌ها به مرور موضوعاتی را پیدا کردند که برایشان اهمیت داشت و نسبت به آن واکنش داشتند.

او افزود: قرار بود آثار مضمونی داشته باشد که با زندگی امروز که شب می‌خوابیم و صبح بیدار می‌شویم و می‌بینیم همه چیز تغییر کرده است و هیچ چیز توجیه عقلانی یا توجیه اقتصادی، معنوی و… ندارد، مرتبط باشد. جالب است که ما به این وضعت عادت کرده‌ایم و دیگر نسبت به آن واکنشی نداریم. این نامتعارف بودن چیزی است که ما در ایران آن را زیست می‌کنیم و دل‌مان می‌خواست بیشتر در این فضا کار کنیم. آثار نمایشگاه کم کم رنگ و بوی اجتماعی‌تر به خود گرفت و از نظر شکل بیشتر شبیه مکاتب سوررئالیستی شد.

آسانلو درباره شرکت‌کنندگان این نمایشگاه گفت: هنرمندانی که در این نمایشگاه حضور دارند هر کدام از نظر سابقه و تجربه متفاوت هستند. ما در این نمایشگاه از حضور کسی که یک سال است نقاشی می‌کند بهره می‌بریم تا کسانی که پنج، شش یا هفت سال است که کار می‌کنند.

این هنرور درباره فضای آثار نمایشگاه «آنچه از دست می‌رود، هست» نیز توضیح داد: بیشتر آثار نمایشگاه فیگوراتیو و محور اصلی آثار انسان است. در نمایشگاه، آثاری دیده می‌شود که شکل اعتراضی دارند و مسائل اجتماعی را به صورت واضح به تصور کشیده‌اند. بعضی از کارها هم سمبلیک هستند؛ یعنی از آدم‌هایی که امروزه در جامعه زندگی می‌کنند به‌ عنوان نماد استفاده شده است. یکی از آثاری که خود من در نمایشگاه گذاشته‌ام اثری است که در آن انسان امروزی را به چالش کشیده‌ام. 

آسانلو درباره مفهوم عنوان نمایشگاه، گفت: عنوان نمایشگاه اشاره به این دارد که ریشه‌ها و هیچ چیز از بین نمی‌رود و انسان‌هایی که می‌آیند و می‌روند واقعاً نابود نمی‌شوند. اتفاقاتی که می‌افتد و ما می‌بینیم و تجربه می‌کنیم در سرنوشت ما و در ساخت آینده تأثیر دارد، این‌طور نیست که فکر کنیم یک پدیده‌ای هست که از بین می‌رود و دیگر هیچ اثری از آن نخواهد بود. تمام اتفاقات و تمام تصمیماتی که در زندگی فردی، اجتماعی و خانوادگی گرفته می‌شود در سرنوشت آدم‌ها تأثیر دارد و این تأثیر هیچ‌وقت از بین نمی‌رود. این را در آثار بعضی بچه‌ها می‌توان به طور شفاف دید و در آثار برخی دیگر در لایه‌های عمیق‌تر می‌شود پیدا کرد. 

او خاطرنشان کرد: مهمترین چیزی که در این دوره کاری هنرجویانم برای من اهمیت داشت، این بود که بچه‌ها شبیه من نباشند. خوشحالم که این اتفاق افتاده و هر یک از این ۱۳ هنرور با امضای خاص خودش در گالری آوای هنر حضور دارد. این مهم است که آنها شبیه معلم‌شان نیستند و فکر می‌کنم این برای هنر امروز یک الگوی خوب است. 

نمایشگاه «آنچه از بین می‌رود، هست» تا چهارم اسفند در گالری آوای هنر به نشانی خیابان فرشته، خیابان بوسنی و هرزگوین، بن‌بست پناهی، پلاک یک برگزار است.

انتهای پیام