استاد علی پاکیزه جم قطعا یکی از چهره های شاخص، افتخارآفرین و ماندگار ورزش ووزنه برداری ایران است. اواز ۱۴سالگی زیر نظرزنده یاد مسلم ریاحی(یکی ازاساتید برجسته و وزنه بردار ساز ورزش پایتخت) الفبای وزنه برداری را آموخت تا خیلی زود به جرگه مدعیان نامدار این رشته پرافتخارالمپیکی بپیوندد. استاد پاکیزه جمع از سال ۱۳۵۵ عضو تیم ملی وزنه برداری ایران شد و پانزده سال به صورت مستمر عضو این تیم پرافتخار بود. او برندۀ مدال طلای مسابقات قهرمانی آسیا در بغداد (۱۹۷۵)، مدال طلای مسابقات قهرمانی آسیا در سوریه (۱۹۸۳)، مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا در تهران (۱۹۸۴)، مدال نقرۀ مسابقات جوانان جهان در بلغارستان (۱۹۷۷)، مدال طلای تورنمنت مصر (۱۹۷۷)، مدال طلای مسابقات کاپ سیدنصیر در مصر ( یکی از تورنمنت های معتبر جهانی در رشته وزنه برداری ۱۹۷۸)، مدال نقره تورنمنت مجارستان (۱۹۷۹)، مدال نقرۀ مسابقات بین‌المللی شمشیر آبی در آلمان شرقی (۱۹۷۹)، مدال نقره تورنمنت بین‌المللی آلمان شرقی (۱۹۸۰)، مدال طلای تورنمنت بین‌المللی لهستان (۱۹۷۸)، مدال طلا و ستارۀ مسابقات قهرمانی آسیا در کره جنوبی (۱۹۸۰)،  9 مدال طلای مسابقات بین‌المللی تهران (۱۳۵۸ تا ۱۳۶۰) و مدال طلای ارزشمند بازی‌های آسیایی دهلی‌نو در سال (۱۹۸۲) است. علی پاکیزه جم(که دوستان و هم تیمی هایش در اردو اورا امیر هم صدا میزنند)  با کسب 5 عنوان قهرمانی آسیا پرافتخارترین وزنه برداری ایران در آسیا محسوب می شود، سال 1364 برای همیشه از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد و بعدها درکنار سرمربی پرافتخار تاریخ ورزش ایران(ایوانف بلغار) دردو مقطع تیم ملی وزنه برداری را به عنوان مربی در رقابت های جهانی 2006 و رقابتهای جوانان جهان در سال  2010 همراهی کرد.استاد پاکیزه جم که تجربه هدایت و مربی گری اغلب چهره های نامدار حال حاضر این رشته ورزشی و سکانداران فعلی مدیریتی وفنی وزنه برداری ایران را درکارنامه مربیگری خود دارد، خیلی از شرایط نابسامان این روزهای وزنه برداری ایران در دوبخش مدیریتی و فنی راضی نیست. برهمین اساس و باتوجه به نتایج ضعیفی که وزنه برداری ایران درپاریس کسب کرد، همچنین شرایط بحرانی که پیش روی این مجموعه وجود دارد به سراغ استاد پاکیزه جم رفتیم تا حال و هوای این روزهای وزنه برداری ایران را از زبان این پیشکسوت ارزنده و شناخته شده وزنه برداری بشنویم.

قبل از المپیک می دانستم در پاریس شانس مدال نداریم

علی پاکیزه جمع پیشکسوت و قهرمان پرافتخار پیشین وزنه برداری ایران در خصوص عملکرد کاروان دونفره وزنه برداری ایران در بازی های المپیک و شرایط کنونی وزنه برداری ایران می گوید:«خودتان بهتر می دانید در شرایط فعلی حال وزنه برداری اصلا خوب نیست. ما دربخش پشتوانه مشکلی نداریم، چون خودم در دوره ریاست حاج علی مرادی عضو کمیته فنی بودم ودر دوره های استعدادیابی بسیاری حضور داشتم. می دیدم که چقدر مسئولین کمیته استعدادیابی فدراسیون دارند زحمت می کشند تا وزنه برداران توانمند و نخبه ای به تیم ملی تحویل داده شود. اما خب الان این موضوع را خیلی حس نمیکنم. زیرا به نظرم مسئولین فعلی وزنه برداری بیشتر دنبال منافع خودشان هستند تا منافع ملی. دوره آقای مرادی یا حتی زمان خود ما دردوره ریاست مرجوم زنده یاد منوچهر برومند، اصلا وضعیت زمین تا آسمان با الان متفاوت بود.آن موقععزیزان مسئول با جان ودل درخمت وزنه برداری و سازندگی در این رشته پرافتخار المپیکی بودند. اما الان طرف رییس فدراسیون شده است و بجای اینکه خادم جامعه وزنه برداری و پیشکسوتان باشد، مدعی العموم شده و چپ و راست بجای اینکه عملکرد خودش را تحلیل و آنالیز کند، دنبال انداختن توپ به زمین مدیران قبلی فدراسیون وزنه برداری است. من تا الان چیزی که در این فدراسیون کنونی دیدم، فقط حرف بوده و توهین به بزرگترهای وزنه برداری ایران. نتیجه همین روش و استراتژی آقای انوشیروانی و تیمش هم عملکرد ضعیف و غیرقابل توجیهی بود که در بازی های المپیک 2024 پاریس از وزنه برداری و نماینده های کشورمانروی تخته دیدیم بود. من از قبل هم به دوستان گفته بودم، اگرچه علی داودی وزنه بردار بسیار با اخلاق، دوست داشتنی و توانمندی در دسته فوق سنگین است. ولی او با حضور تالاخادزه و دووزنه بردار قدرتمند ارمنی که یکی از بحرین در پاریس حاضر شده بود ووزنه زد، مجالی برای گرفتن مدال المپیک ندارد. مصطفی جوادی را هم چون خیلی اطلاعات فنی دقیقی از او نداشتم، خیلی نمی توانم نظر خاصی درموردش داشته باشم. امانحوه و نوع وزنه زدن او در المپیک به هیچ وجه هم قد و قواره بزرگان دسته وزنی 89 کیلوگرم نبود. به نظرم اشتباه بزرگ کادرفنی و فدراسیون وزنه برداری گذشتن از کیانوش رستمی در دسته وزنی 89 کیلوگرم بود. رستمی با داشتن دو مدال المپیک و چندین عنوان ارزنده جهانی قطعا می توانست شانس بالایی برای کسب یک مدال خوش رنگ از رقابت های المپیک پاریس 2024 داشته باشد. اما خب دیدیم که سرمربی تیم و فدراسیون بخاطر مشکلات شخصی که با او داشتند رستمی را کنار گذاشتند و به نظرم از  همانجا قید مدال المپیک دسته 89 کیلوگرم را زدند.»

کایپتان تیم ملی بودم، اما وقتی به بزرگترم می رسیدم دستش را می بوسیدم

دارنده نشان طلای بازی های آسیایی دهلی نو و مرد پرافتخار میان وزنه وزنه برداری ایران درخصوص حرمت شکنی هایی که این روزها متولیان وزنه برداری به پیشکسوتان وزنه برداری ایران خصوصا علی مرادی رییس سابق فدراسیون وزنه برداریو دبیرکل پیشین وزنه برداری قاره آسیا می کنند تاکید دارد:«حقیقتا متاسف و متاثر می شوم وقتی می بینیم، انوشیروانی و بقیه نفرات تیمش در بخش فنی و اجرایی چپ و راست به علی آقای مرادی که معتقدم پدروزنه برداری نوین ایران است بی حرمتی میکنند و ناتوانی های خود درمدیریت اجرایی و فنی وزنه برداری را گردن او و فدراسیونش می اندازند. من علی مرادی را خودم به وزنه برداری آوردم و بچه محلم بود. علی مرادی کم برای وزنه برداری ایران زحمت نکشید و اعتبار کسب نکرده است که اینها(متولیان امروز فدراسیون وزنه برداری) به خودشان اجازه داده و این همه به ناروا به او بی حرمتی کنند. مرادی هم قهرمان این رشته بوده و هم سالها درپست های مدیریتی عالی وزنه برداری چه درداخل و چه در عرسه بین المللی خدمات شایان ذکری را به وزنه برداری ایران، قاره آسیا و جهان عرضه داشته است. پس روا نیست وزنه بردارانی که شاگرد او بودند و من شاهدم که مرادی دستشان را گرفت و به آنها میدان داد تا در دنیای وزنه برداری سری درسرها درآورند اینگونه به ناحق جلوی این مرد بزرگ قد علم کرده و بر او بتازند. یادم هست من کاپیتان تیم ملی بودم، اما وقتی بزرگترم مثل محمدآقای نصیری یا مرحوم برومند، پرویزخان جلایر و مرحوم عطاراشرفی و…خیلی های دیگر وارد اردو می شدند، جلویشان خبردار بودم و دستشان را هم می بوسیدم چون بزرگتر من بودندو حق استادی گردنم داشتند. هنوز هم خودتان دیدید و شاهدید هر وقت محمد نصیری را می بینم جلویش خبردار می ایستم و دستش را می بوسم چون او بزرگ همه ما ووزنه برداری ایران است. محمد نصیری اولین وزنه بردار تاریخ ایران است که 4 حضور در المپیک را تجربه کرده و 3 نشان ارزشمند المپیکی برای وزنه برداری کسب کرده است. درست مثل علی مردای که من و خیلی های دیگر بدرستی او را پدروزنه برداری نوین ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی میدانیم. اما جوانهایی مثل کوروش باقری، انوشیروانی، سلیمی، نصیرشلال و…، امثال آنها که اگر زحمات و مدیریت پدرانه علی مرادی دروزنه برداری نبود، آنها هیچ وقت نه رنگتیم ملی را می دیدند و نه اصلا اسمی از آنها در وزنه برداری ایران بود، بجای حرمت نگه داشتن بزرگتر خود، با تاختن و بی حرمتی به این بزرگمرد، بدعت گذاری بد و نحسی را در وزنه برداری ایران آغاز کردند. بدعتی که قطعا روزی یقه خودشان را نیز در دوران پیشکسوتی و موسپیدی خواهد گرفت.»

 رکورد واردانیان بزرگ را در تمرین شکستم، اما به المپیک مسکو نرفتیم

پرافتخارترین وزنه بردار تاریخ ایران در کسب مدال طلا از آوردگاه آسیایی دررشته وزنه برداری با تاکید بر اینکه اخلاقیات این روزها از وزنه برداری رخت بربسته و به اشتباه با فراموشی پیشکسوتانی که پرچم وزنه برداری را در دنیا به اهتزاز درآوردند، فقط روی چندین مدال آور المپیکی و جهانی مانور می شود می گوید:« من از رسانه ها گلایه دارم. زیرا گذشته پرافتخار وزنه برداری ایران را فراموش کردند و فقط چسبیدند به چند مدال داری که توانستند تعدادی مدال المپیک و جهان درچند سال اخیر برای کشورمان کسب کنند. من نمی گویم به آنها سرویس ندهند. نه، اتفاقا آنها نیز برای ما و وزنه برداری قابل احترام هستند. اما چرا نمی روید تحقیق کنید ببینید پرچم پرافتخار وزنه برداری را چه بزرگانی به دست این بچه ها سپردند؟ هیچ وقت یادم نمی رود، قبل از مسابقات آسیایی سوریه ما جو خوبی دراردو نداشتیم. من هم به عنوان کاپیتان تیم رفتم پیش خدابیامرز آقا برومند و از او خواستم ، مرحوم رضا استکی را که بزرگتر همه ما ووزنه برداری ایران بود را بیاورد بالای سر بچه ها که فضا برای تمرین و تمرکز ما آرام شود. او هم این کار را کرد، و با حضور یک موسپید و بزرگتر دراردو، شرایط ما ایده ال شد و الحمدالله رفتیم و بهترین نتیجه را کسب کردیم. خدا شاهد است همه بزرگان وزنه برداری من را می شناسند. ما هم دست و پا بسته نبودیم. منتها در دوران جنگ تحمیلی تمرین می کردیم و خودم به شخصه دو بار فرصت حضور در المپیک را از دست دادم. قبل از بازی های المپیک 1980 مسکو در تمرینات من در دسته وزنی 5/82 کیلوگرم رکورد یوری واردانیان یکی از اسطوره های وزنه برداری جهان را با 158 کیلوگرم در سالن هفتم تیر تهران داشتم جا به جا میکردم. آن موقع خیلی شرایطم ایده ال بود، اما بخاطر ناهماهنگی که با مربی ام ایجاد شد، المپیک را از دست دادم. خدا شاهد است اگر مثل الان وضعیت رسیدگی و حمایتی که از قهرمانان می شود، برای ما هم اینطور سنگ تمام می گذاشتند، چندین مدال جهانی و المپیکی برای کشورمان کشب می کردیم. ما نه تغذیه آنچنانی داشتیم و نه از نظر دارویی علم و مکمل های امروزی دراختیارمان بود. فقط با عشق و احترام به بزرگتر دست به میله می شدیم برای اینکه پرچم ایران را به اهتزاز درآوریم. ضمن اینکه معلم های بزرگی مثل زنده یاد برومند، استاد استکی، استاد ذهتاب، استاد جلایر و…، غیره را کنارمان داشتیم که همراه با پرورش بدنی، ذهن و معنویات ما را هم رشد و ارتقاء می دادند. خدا شاهد است، من سلها مربی تیم ملی بودم و کنار ایوانف خیلی برای وزنه برداری ایران زحمت کشیدم. اما همین هایی که الان در وزنه برداری مربی و مدیر شدند، آن موقع ما را در اردوهای تیم ملی بیچاره کرده بودند. جالب است این عزیزان همان خلق و خو را الان با خود به بدنه مدیریتی و فنی وزنه برداری انتقال دادند و داریم به وضوح می بینیم دروزنه برداری چیزی که وجود ندارد احترام واقعی به پیشکسوت و بزرگتر است.»

دوپینگی های سال 2006 با خیانت داخلی روی دست وزنه برداری ماند!

پاکیزه جم درخصوص خاطرات شنیدنیش از سال 2006 و آن بلای شومی کهبا خیانت برخی خودی ها برسروزنه برداری ایران آوار شد خاطرنشان میکند:«سال 2006 و قبل از اعزام تیم به رقابت های جهانی دومینیکن، من دستیار ایوانف در تیم ملی بودم. یادم هست ایوانف شب ساعت 12 اینها بود که بچه ها بیدار کرد برای اینکه بدنشان با ساعت کشور دومینیکن درقاره آمریکا وفق پیدا کند، تمرینشان دادو ویتامین و داروهایی که نیاز بود را به آنها داد و بچه ها خوابیدند. صبح که به یکباره نفهمیدم که چه شد بدون هماهنگی انگارکه کسی شرایط را به ماموران آزانس کنترل دوپینگ جهانی لو داده باشد و تیم وزنه برداری را فروخته باشد، افسران وادا بالای سربچه ها بی خبر حاضر شدند و به اجبارازهمه آنها تست گرفتند. همین خیانتی که به وزنه برداری در دوره مدیریتی حاج علی مرادی شد، باعث شد آن تیم رویایی که قطعا در دنیا میدرخشید، 9 نفرش تستشان مثبت اعلام شده و تیم ما محروم شود. تنها حسین رضازاده باقی ماند که او را خودم در مسابقات جهانی دومینیکن به عنوان سرمربی بعداز اینکه ایوانف محروم شد، روی تخته جهانی هدایت کردم. یادم هست حسین که روزهای آخر دوره قهرمانی اش بود و آخرین مدالش هم طلای جهانی دومینیکن بود، آنجا خیلی استرس داشت و با بدختی توانستم او را مهیا کنم برای رقابت در مسابقات جهان. الحمدالله آنجا سربلند شدیم و با مدال طلای حسین رضازادهدست پر به کشور برگشتیم. اما می خواستم به آنهایی که علی مرادی را در ماجرای دوپینگ 9 وزنه بردار درسال 2006 مقصراصلی جلوه می دهند بگویم، دارید کدهای خطا و اشتباه به مردم میدهید. علی مرادی بنده خدا روحش هم از این ماجرا خبر نداشت. مثل امروز که می بینید به ناحق و ناروا دارند به او می تازند. آن دوره هم افراد خیانتکاری بودند که با فروختن وزنه برداری دنبال تخریب وجهه علی مرادی و خراب کردن وزنه برداری ایران بودند. من مطمئنم اگر آن ماجرا برای تیم ملی وزنه برداری در سال 2006 رخ نمی داد. ما در بازی های المپیک 2008 پکن تاریخ ساز می شدیم و با مدال های خوش رنگ شگفتی ساز آن بازی ها بودیم.»

نصیرشلال کجا مدرک مربیگری گرفته که یک شبه سرمربی تیم ملی شد؟

پاکیزه جم درخصوص عملکرد فنی نواب نصیرشلال در تیم ملی وزنه برداری معتقد است:«من خودم چندسالی مربی نصیرشلال در اردوهای مختلف ملی بودم. او پسر خوش اخلاق و خوبی است. اما کجا و کی مدرک مربی گری گرفته است؟ چند ورزشکار ملی پرورش داده است؟ چقدر به علم تمرین و دانش روز وزنه برداری دنیا در بخش مربیگری تسلط دارد؟ چقدر تجربه بین المللی و پشت صحنه در بخش مربی گری و کوچینگ را دیده و تجربه کرده است که یک شبه او را سرمربی تیم ملی کردید؟ شما دنبال خراب کردن سرمایه های وزنه برداری هستید یا آبادی آن؟ این وضعیتی را که ما میبنیم چیزی جز تخریب شخصیت و افتخارات افراد نیست. زیرا با تجربه ای که دارم، معتقدم به هیچ وجه جایگاه نصیرشلال در حال حاضر سرمربی گری تیم ملی نیست. هدایت تیم ملی بزرگسالان را باید دست مربی به پختگی ودانش فنی بالای ایوانف داد. من خدایی نکرده زحمات نصیرشلال را کتمان نمی کنم. اما با تمام وجود معتقدم تصمیم انوشیروانی در زدن حکم سرمربی گری برای نصیرشلال اشتباه بوده و متاسفانه روی این استباه نیزتاکید و پافشاری دارند! با این فرمان که جلو می رویم قطعا روزگار روشن و خوشی را برای وزنه برداری پیش بینی نمی کنم. ما استعدادها و پشتوانه دروزنه برداری کم نداریم. مشکل ما داشتن مدیری توانمند و عملیاتی مثل علیرضا دبیر است که در کشتی رنسانسی ایجاد کرده است. وزنه برداری ما نیاز به آدمهای اسم ورسم دار ندارد. ما نیازمند مدیری هستیم که دلش واقعا برای وزنه برداری بسوزد و شبانه روزی برای اعتلا و ارتقاء این رشته در داخل و عرصه های مختلف بین المللی تلاش کند. ضمن اینکه حرمت بزرگترهای وزنه برداری را نگه دارد و از تجربیاتشان که حاصل سالها استخوان خرد کردن در ورزش است استفاده بهینه کنند. نه اینکه مثل دوستان، یک روز با دسته گلی که ربان سیاه داشت، برای مانور تبلیغاتی بیایند دیدن ما، گویی مراسم ترحیم است و برای عرض تسلیت آمدند دیدن پیشکسوت وزنه برداری. درخانه من به روی همه باز استف اما این را هم می فهمم که چه کسی با خلوص نیت دیدنم می آید و چه کسی برای هدف های تبلیغاتی.»