دو سال یا هفت ماه، فرقی می‌کند که احمد نوراللهی چه قدر باید در تیمی نظامی بازی کند؟ نوراللهی، عالیشاه و هر جوان دیگری یک روز از میان زندگی معمول‌شان، از جمع محبّت خانواده و از دایرهٔ رفاقت‌ها پرت می‌شوند به برهوتی به نام سربازی.

حسین ماهینی ستارهٔ سمت راست پرسپولیس و تیم ملّی بود. دو سال به باتلاق انزلی تبعیدش کردند؛ جایی که هیچ خبری از او نبود. و حالا برگشته و هنوز آماده و ستاره امّا، ناگهان دو سال بعد است؛ یک‌باره نزدیک سی‌سالگی. و مگر کم‌اند این دو سال‌های گم‌شده؟ همه ستاره‌هایی که رفتند و دیگر دیده نشدند. احمد نوراللهی شاید فصل بعد به تیم محبوبش برگردد شاید هم نه. ولی هر چه که هست او حالا، امروز، این زمان پرسپولیس را از دست داده است.

حقّ هیچ انسانی نیست که دو سال از جوانی‌اش به چیزی بگذرد که برای آن ساخته نشده. البتّه که فوتبالیست‌ها از بهترین شرایط این ماجرا برخوردارند و گذرشان به کارهای سخت و پاسبانی‌ها و خدمات فرساینده نمی‌کشد امّا، چه فرقی‌ست بین گم شدن دوست‌داشتنی‌های زندگی در برجک‌های غم‌زده، با ترک زمین و زمان محبوب در تیم دوست‌داشتنی و رفتن به شهری غریب و تیم رقیب؟ همه‌اش سر و ته یک چیز است. نه آنها که همیشه درس‌خوانده‌اند و رویا و سودای پیشرفت علمی داشته‌اند خواب پاسبانی و شلّیک گلوله و شست و شوی زمین‌های ناجور را می‌دیدند، و نه او که پا به توپ از کوچه و خیابان و آکادمی باشگاه را با دندان گرفته تا به تیم محبوبش برسد تاب و تحمّل یک‌باره کندن و رفتن به دنیایی ناخواسته را دارد. اشک‌های امروز نوراللهی نمادی بود از جوانی تباه شده؛ لحظه‌ای دراماتیک از سوختن و ساختن همراه با تماشاگر ملّی و میلیونی.

صدایی انگار می‌گوید: «شما هیچ کدام از خاطره‌ها و دوست‌داشتنی‌های پیشین‌تان نیستید. شما از آن ما هستید. تا آزاد شوید ناگهان دو سال بعد.»

251 41