ارکستر سمفونیک تهران که آخرین بار سال گذشته در جشنواره موسیقی فجر به رهبری نصیر حیدریان به روی صحنه رفته بود، اکنون پس از گذشت یک سال دوری از صحنه و مواجه شدن با شرایطی متفاوت از جمله کرونا، بار دیگر به رهبری حیدریان روی صحنه تالار وحدت رفت.

در ادامه گزارش خبرنگار صلح خبر از این اجرا را می‌خوانید:

در تمام لحظاتی که قطعه نخست اجرا ـ سمفونی شماره چهار برامس ـ گوش می دهیم، گویی شاهد روایت داستانی عاشقانه هستیم. هر بار فراز و نشیب‌هایی به گوشمان می‌آید که شاید با ماهیت عشق برابری می کند.

سازهای بادی لحظه ای رمانتیک را در ذهن شنونده تصویر می کنند؛ هر از گاهی سازهای زهی اوج می‌گیرند، گویی که از یک حادثه خبر می‌دهند اما بار دیگر وضعیت به حالت عادی بازگشته و این اوج‌ و فرودها هر لحظه در دستور کار قرار دارد.

هماهنگی سازها و دلنشین بودن اجرا، نشان از اجرای قابل قبولی حداقل تا دقایق ابتدایی کار است.

اکنون گویی صدای سازها هر لحظه در حال سقوط است و پایین‌تر می‌رود و فضای غمگین‌تری ایجاد می‌شود. ولی پس از لحظاتی گویی این فرود به خشمی بدل شده، دوباره اوج می‌گیرد و باری دیگر آرامش حکم فرما می‌شود.

این روند بارها و بارها در جریان اجرای این سمفونی تکرار می‌شود گویی به تماشای یک داستان عاشقانه و رمانتیک نشسته‌ایم.

پس از پایان موومان اول، بخش دوم با سازهای بادی آغاز شده و سازها با یک ریتم آرام در کنار هم نواخته می‌شوند. فضایی گنگ در کار ایجاد شده و نوازندگان سازهای زهی با سرانگشتان خود سازهایشان را به صدا درمی‌آورند. لحظاتی این فضا حکم فرما است تا اینکه سازهای زهی شروع به نواختن می‌کنند و برای چند ثانیه اوج گرفته و باری دیگر همان فضای آرام ایجاد می‌شود. این بخش در مجموع فضای آرامی دارد تا اینکه برای لحظاتی همان ملودی‌ها با سرعت بیشتری نواخته می‌شوند و دوباره به حالت قبلی بازمی‌گردند.

موومان سوم ولی فضای پرشورتری دارد و تا حد زیادی از آرامش موومان قبلی به دور است. این بار در حالی که سرعت نواخته شدن سازها بالا است، ریتم نیز مدام در حال تغییر است. ولی این وضعیت چندان طولی نمی‌کشد تا اینکه دوباره آرامش بر کار حاکم می‌شود. البته این آرامش نیز چندان دوامی ندارد و سازها باری دیگر با سرعت و در اوج نواخته می‌شوند.

این روند تا دقایقی ادامه دارد تا اینکه ملودی فضای رمانتیکی به خود گرفته و سازها همچنان که گویا سراینده داستان چندان خوشایندی نیستند، اوج گرفته و یکباره خاموش می‌شوند و در ادامه ملودی آرامش‌بخشی به گوش می‌رسد.

ارکستر سمفونیک تهران برای پایان اجرا، قطعه ای ایرانی با نام «بومی وار» از ثمین باغچه بان را در نظر گرفته است. این قطعه سال هاست که با رهبران ارکستر و نوازندگان متفاوتی توسط ارکستر سمفونیک تهران نواخته می شود.

انتهای پیام