سخنان آقای روحانی زمانی قطع شد که او به اشتباهات دولت احمدی‌نژاد کنایه زد و گفت:«اگر امکان داشت قطع‌نامه‌ها را پاره کنیم، پاره می‌کردیم اما این امکان وجود نداشت.»

بعد از این کنایه که تشویق و هلهله حاضران را در پی داشت پخش مستقیم قطع و برنامه دیگری پخش شد.

پیش از این محمود احمدی‌نژاد در اسفند 1385 با زیرسوال بردن ساختار سازمان ملل متحد گفته بود: «شما فکر می‌کنید که اگر جمع شوید و کاغذ پاره صادر کنید، می‌توانید جلوی ملت ایران را بگیرید.»

به این بهانه چند نکته را می‌توان یادآور شد:

1- با خروج محمد سرافراز از صداوسیما و آغاز ریاست علی‌عسگری و تغییراتی در سازمان و نوع مواجهه و نشستن او در مقابل رییس‌جمهوری که تداعی‌گر حالت رییس و مرئوس بود گمان می‌رفت این رسانه که اصرار دارد از خود با صفت «ملی» یاد کند رفتار خود را در قبال دولت به‌عنوان ملموس‌ترین نماد و نهاد حاکمیتی اصلاح کند.

این امید خصوصا بعد از تغییر معاونت سیاسی که در دوره سرافراز به معاونت خبر تغییر نام داده بود فزونی گرفت. در نگاه بدبینانه اتفاق اخیر نشان می‌دهد در بر همان پاشنه می‌چرخد ولی اگر نخواهیم بر پایه یک مورد قضاوت کنیم باید گفت انتقاد از دولت قبل در زمره خطوط قرمز صداوسیماست و در موارد دیگر چنین رفتاری از آنان سر نمی‌زند و تنها همین مورد مشمول سانسور می‌شود و چه بسا رییس هنوز کاملا مسلط نشده باشد و این اتفاق تکرار نشود.

2- مطابق قانون اساسی «رییس‌جمهوری عالی‌ترین مقام رسمی کشور پس از مقام رهبری» است. بنابراین می‌توان پرسید آیا کسی یا کسانی در صداوسیما مصلح خبرت مملکت را بیش از رییس‌جمهوری می‌دانند؟

اگر رییس مجلس شورای اسلامی تریبون نماینده‌ای را قطع می‌کند به این خاطر است که در جایگاه بالاتری نشسته و اداره جلسه را بر عهده دارد و همان نمایندگان ریاست را به او سپرده و طبعا این حق را هم تفویض کرده‌اند که اگر خارج از آیین‌نامه سخن گفت رییس مجلس صدای او را قطع کند. اما آیا رییس سازمان صداوسیما هم نسبت به رییس‌جمهوری چنین شأنی دارد؟

3- دولت جمهوری اسلامی ایران را شاید بتوان یگانه دولت در جهان دانست که رسانه دیداری – شنیداری ندارد! طی 38 سالی که از استقرار جمهوری اسلامی ایران می‌گذارد همه دولت‌ها کمابیش با این چالش روبه‌رو بوده‌اند.

در دوره‌هایی البته صداوسیما با دولت همکاری کامل داشته و از جمله می‌توان به مقاطعی اشاره کرد که امام مدیرعامل سازمان – محمد هاشمی- را به حمایت از دولت میرحسین موسوی موظف کرده بود. یا سال‌های اول ریاست‌جمهوری هاشمی رفسنجانی که برادرش این‌بار به‌عنوان «رییس» همچنان جام‌جم را دراختیار داشت و این‌بار چنان افراط شد که برای رییس‌جمهوری به جر عنوان «سردار سازندگی» ضمیر جمع به‌کار می‌رفت و در اخبار گفته می‌شد: « رییس‌جمهوری گفتند، رییس‌جمهوری رفتند و مانند آن…»

حکایت دولت اصلاحات البته نیاز به توضیح ندارد و تنها یادآوری برنامه «چراغ» کافی است. در دولت احمدی‌نژاد خصوصا دوره اول صداوسیما چنان جانبداری می‌کرد که گمان می‌رفت برای اولین بار «نظام» و «دولت» مساوی یا مساوق شده‌اند و همین، کار را برای منتقدان بسیار دشوار کشور کرده بود.

4- اگر روحانی می‌خواست تنگناهای خود را در هفته دولت اعلام کند بهتر از این سند چه می‌توانست ارایه کند؟ شاید از این منظر صداوسیما به رییس‌جمهوری لطف کرده باشد! چراکه صدای رییس‌جمهوری از طریق شبکه‌های اجتماعی و گروه‌های تلگرامی فیلم این سخنرانی منتشر شده و شبکه‌های مختلف ماهواره‌ای نشان داده‌اند و می‌دهند و سانسور صداوسیما مانند گذشته تأثیرگذار نیست.

5- این رفتار نشان می‌دهد که پاره‌ای ملاحظات در حد تعارفات است و روحانی باید صریح‌تر باشد. به‌جای واکنش‌های احساسی و انتظار پخش مستقیم به تلویزیون برود و رو به دوربین سخنرانی کند. حتی اگر صداوسیما اصرار داشته باشد شکل فعلی – حضور و پرسش‌گری دو خبرنگار- حفظ شود. رییس‌جمهوری نباید خود را به چارچوبی که آنان ترسیم می‌کنند محدود سازد.

مهم نیست روحانی چه گفته که صداوسیما قطع کرده است. مهم این است که صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران سخنان «رییس» جمهوری اسلامی ایران را قطع کرده است.

این یادآوری هم خالی از لطف نیست که در سال 1358 مراسم تنفیذ حکم ریاست‌جمهوری اولین رییس‌جمهوری ایران که به‌دلیل بستری بودن امام خمینی در بیمارستان قلب برگزار می‌شد به‌صورت مستقیم از صداوسیما پخش می‌شد اما با اختلال و قطع همراه بود درحالی‌که ساختمان مرکزی صداوسیما درست مجاور بیمارستان است و عذر فنی پذیرفتنی نبود و پس از آن سید محمد موسوی خویینی عضو شورای سرپرستی و نماینده امام مسئولیت آن را پذیرفت و کنار رفت.

واقعیت این است که از اتفاقاتی این‌گونه نه رییس‌جمهوری و دولت آسیب می‌بینند نه افکار عمومی بی‌خبر می‌ماند. چون حصارها و انحصارها شکسته و آنچه در این میان بیش از همه در معرض آسیب است اعتبار خود صداوسیماست و هر قدر هم نسبت به وزیران لحن مهربانانه‌تری بگیرد مادام که شخص رییس‌جمهوری راضی نباشد این اعتماد احیا نخواهد شد.

۲۹۲۱۵