به گزارش صلح خبر، دوچرخه سواری ایران توانست با یک سهمیه ای که به دست آورد، در کاروان اعزامی به المپیک ۲۰۲۰ قرار بگیرد. تنها انتظاری که از فدراسیون وجود دارد این است که تنها ملی‌پوش اعزامی حداقل بتواند به خط پایان برسد.
مردم و جامعه ورزش خاطره چندان خوشی از حضور دوچرخه سواری در المپیک ندارند، مخصوصا در دو المپیک لندن و ریو که ناکامی نمایندگان ایران پر رنگ تر بوده است که یا از دوچرخه پیاده شدند و یا زمین خوردند.
اما در همین هفت ماهی که به آغاز بازی های المپیک ۲۰۲۰باقی مانده به نظر می رسد شرایط حداقل از لحاظ روانی چندان خوب نباشد زیرا امیدواری در صحبت های رکابزنان نسبت به المپیک مشاهده نشده است. این مسئله اتفاق خوبی نیست چراکه المپیک بزرگترین و البته سخت ترین میدانی است که هر ورزشکاری می تواند تجربه کند چه بهتر اینکه با انگیزه بالا در آن حاضر شود و باید دید کجای کار ایراد دارد که از همین الان خوشبینی زیاد نسبت به نتیجه گرفتن دوچرخه سواری در المپیک توکیو وجود ندارد.
محمد گنج خانلو ملی پوش دوچرخه سواری ایران در مورد این که چرا ناامیدی نسبت به المپیک توکیو وجود دارد، به صلح خبر گفت: اول باید دید منظور از نتیجه گرفتن چه چیزی است اما اگر دنبال پیاده نشدن از دوچرخه یا قرار گرفتن بین ۵۰ نفر اول هم باشیم باز هم کار زیادی می خواهد و ما تاکنون نکات مهمی را از نداشتن تمرین اصولی گرفته تا نداشتن تیم و انگیزه رعایت نکرده ایم. ممکن است در این بین برخی از افراد بگویند ما می توانیم در المپیک نتیجه بگیریم اما به نظر من توهم است چون فاصله ما با جهان خیلی زیاد شده است. ما داریم همان کاری را انجام می دهیم که رکابزنان قدیمی انجام می دادند اما بحث این است که وضعیت رقیبان ما تغییر کرده و خیلی قوی تر شده اند.
او ادامه داد: نظر من این است ما رکابزنان مانند خمیر دست فدراسیون هستیم و اینکه نتیجه بگیریم یا نگیریم دست فدراسیون است. اگر نتیجه نگیریم تقصیر فدراسیون است نه ورزشکار چون ورزشکار که کم کاری نمی کند و ما چه کاری باید انجام می دادیم که انجام نداده ایم. ما ۴-۵ ساعت در دمای ۳ درجه تمرین می کنیم و حتی مربی می گفت بیشتر هم دراین هوا تمرین کنید باز هم انجام می دادیم بنابراین رکابزنان کم کاری نمی کنند. از طرفی خیلی از کشورها از قبل برای المپیک برنامه ریزی داشتند اما ما نه تنها برنامه ای نداشتیم بلکه تازه به یاد المپیک افتاده‌ایم.
میرصمد پورسیدی رکابزن المپیکی ایران در مورد ناامیدی رکابزنان نسبت به نتیجه گرفتن در توکیو به صلح خبر گفت: امیدوارم یک سهمیه که داریم در المپیک توکیو بتواند نتیجه بگیرد اما بحث این است که الان تیم های باشگاهی منحل شده و رکابزنان مسابقات نمی روند. هزینه های دوچرخه سواری هم بسیار بالا رفته به طوری که اگر رکابزنی بخواهد یک جفت کفش دوچرخه بخرد باید حدود ۵-۶ میلیون تومان هزینه کند، بنابراین اگر رکابزن بخواهد خودش را در همان سطحی که بود نگه دارد هم واقعا هزینه بر است. رکابزنان هم نسبت به شرایط، نظر خودشان را می‌گویند.
او ادامه داد: به نظر من در چنین شرایطی که به هر حال وضعیت اقتصادی حاکم بر جامعه هم روی آن تاثیر گذاشته است، باید جوان ها را سرپا نگه دارند. ما رکابزنان جوان خوبی داریم که دوچرخه سواری ایران می تواند از آنها تغذیه کند و مدال آور باشد و بهتر است افرادی که در کمیته فنی هستند در جلسات خود در مورد این موضوع صحبت کنند، این جوان ها را سرپا نگه دارند و حداقل ابزار های لازم را برای آنها فراهم کنند. چون یک رکابزن ۱۸ ساله که نمی‌تواند ۵-۶ میلیون برای خریدن کفش و ۴۰ میلیون برای خریدن دوچرخه هزینه کند.
انتهای پیام
