به گزارش صلح خبر، محمد رحمانیان که از اعضای هیئت داوران جشنواره تئاتر اکبر رادی بوده و مسئولیت کارگردانی اختتامیه این جشنواره را بر عهده داشته، در پاسخ به توضیح تماشاخانه ایرانشهر برای حاشیه‌های جایزه اکبر رادی، یادداشتی در اختیار صلح خبر قرار داده است.
“در خبری که چهارشنبه ۲۶ دی‌ماه ۹۷ نشر یافته و عنوان “توضیحات تماشاخانه‌ی ایرانشهر برای حواشی جایزه‌ی اکبر رادی” را بر بالای خود دارد اشاره‌ای به نام محمد رحمانیان کارگردان مراسم اختتامیه شده است که بهتر دیدم در پاسخ روابط عمومی آن تماشاخانه‌ی محترم چند خطی بنویسم.
یکم -هرگز به یاد ندارم در مراسم اختتامیه و پیش و پس از آن سخنی علیه تماشاخانه‌ی ایرانشهر و مدیرانش گفته باشم. برعکس، انتقاد من از مدیرانی بود که ترجیح دادند تماشاخانه‌های خود را خالی نگه دارند اما اجازه‌ی برگزاری این مراسم را به بهانه‌های مختلف ندهند. تماشاخانه‌ی ایرانشهر این امکان را برای جشنواره‌ی رادی فراهم کرد؛ هم در بخش اجرای مونولوگ و هم در برگزاری مراسم اختتامیه. پس چرا باید از مدیران آن دلگیر باشم یا سخنی علیه کارکنان آن مجموعه بگویم؟! دوستان روابط عمومی اگر سندی دال بر این ادعای خود دارند لطفاً بازنشر دهند تا من نیز مطلع شوم. موضوع این است که اساساً تالار استاد ناظرزاده کرمانی تماشاخانه‌ی ایرانشهر با تعداد حدود ۲۱۰ صندلی مکان مناسبی برای اجرای مراسمی که حداقل پانصد میهمان داشت نبود و این انتخاب از آغاز نادرست بود…و البته گریزناپذیر. اضافه بر آن، کمبود وسایل و چراغ‌های نورپردازی که برای نمایش دیگری استفاده شده بود و نیز دیر رسیدن دستگاه ویدیو پروجکشن که امکان آزمون و خطا را از گروه اجرایی گرفت، از مشکلاتی بود که باعث شد اختتامیه‌ی این جشنواره به فقیرانه‌ترین شکل ممکن برگزار شود. با این همه – تکرار می‌کنم – چه در طول مراسم و چه پیش و پس از آن کمترین سخنی علیه مجموعه‌ی ایرانشهر – لااقل از سوی من – گفته نشد. من به عنوان کارگردان مراسم اختتامیه مسئولیت همه‌ی آنچه را که بر ذمّه‌ی من است به عهده می‌گیرم و نه بیش از آن را.
دوم- دوستان روابط عمومی تماشاخانه‌ی ایرانشهر نوشته‌اند “انتظار بر آن بود که آقای رحمانیان به عنوان کارگردان مراسم اختتامیه، با مسئولیت‌پذیری ناهماهنگی تیم اجرایی جشنواره را پذیرفته و با طلبکاری بیهوده کام برگزارکنندگان آن مراسم شریف و هنرمندانه را تلخ نکنند.” دوستان عزیز! یکی از بزرگانی که بسیاری از شما هر روز به نامش سوگند می‌خورید، توصیه به گفتن حقیقت داشته‌اند، حتی اگر به زیان خود باشد و من نتیجه می‌گیرم حتی اگر کام برگزارکنندگان و حامیان آن مراسم شریف و هنرمندانه را تلخ کند…
و سخن آخر اینکه من و امثال من از هیچ کسی هیچ طلبی نداشته و نداریم. تئاتر این سرزمین مثل بقیه‌ی چیزهایش متعلق به شماست. دیگر نه توانش را دارم و نه حریف هستم تا با شما از در مقابله درآیم و در طلب چیزی باشم. دعوایی اگر بود و هست، بر سر مقام و منزلت و شان استاد اکبر رادی است … نویسنده‌ی بی‌تکرار ادبیات نمایشی ایران.”
انتهای پیام
