به گزارش صلح خبر، در یادداشتی در روزنامه هم‌میهن آمده است: «اهل فوتبال نیستم. به‌زور اندازه انگشتان یک‌دست نام بازیکنی را می‌توانم از حفظ بگویم اما نام یکی از فوتبالیست‌ها هیچ‌وقت از خاطرم نمی‌رود، بازیکنی که حتی در سطح ایران هم از قرار معلوم به لحاظ فنی، خیلی جایگاه ویژه‌ای نداشته است. «لئوناردو پادووانی»، بازیکن سابق استقلال، مدافع برزیلی است که در لیگ هفدهم و در جریان دیدار برابر فولاد، در برخورد شدید با آرمین سهرابیان، دچار مصدومیت شدید نخاعی و مجبور شد برای همیشه فوتبال را کنار بگذارد. علاوه بر این، او برای همیشه زندگی خود را با استفاده از ویلچر سپری می‌کند و عکس او روی ویلچر، یکی از تلخ‌ترین عکس‌های ورزشی است.
دیدن فوتبالیستی جوان، خوش‌چهره و با ظاهری معصوم روی صندلی چرخ‌دار، آدمی را یاد شعر معروف خیام می‌اندازد:
این کوزه‌گر دهر چنین جام لطیف
می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش
درست است. دنیا زمختی‌هایی دارد که هیچکس از آن گریزی ندارد، اول و آخر یک‌جا خرت را می‌گیرد، ولی بعضی از این ناملایمتی‌ها دردناکتراند. شاید نویسنده‌ای، نقاشی، کارمندی و… روی صندلی چرخ‌دار می‌دیدم، کم‌تر سخت بود تا دیدن اینکه ورزشکاری چابک، حتی توانایی انجام ابتدایی‌ترین کارهای خود را هم نداشته باشد. عجب اینکه همه ما هم می‌بینیم لئوناردو پادووانی تا پیش از آن روز لعنتی، چابک‌ترین بود و امروز ناتوان، اما هرگز گمان نمی‌بریم که به فاصله چرخش‌توپی ما هم ممکن است چنین شویم.
پادووانی حدود سه‌سال پیش کلماتی به اسم درددل با ما ایرانی‌ها در میان گذاشته بود که شاید خوانده باشید. از وضعیت بد و سختی‌هایش پس از عارضه نخاعی گفته بود و مشکلات بسیار زیادی که با آن درگیر است و البته از بی‌مهری و خلف وعده مسئولان باشگاه‌اش. از اینکه نه‌تنها حمایت‌اش نکردند بلکه طلب‌هایش را هم نمی‌دهند. آنجا آدمی شرمسار می‌شود که می‌گوید حتی برای گرفتن مطالباتم التماس هم کرده‌ام. شما این را بگذارید کنار یکی از آموزه‌های مهم اخلاقی‌ای که در تمام مکتب‌های اخلاقی و ادیان وجود دارد، آنجا که همه متفق‌القول می‌گویند، اگر کسی در حالت ضعف و استیصال بود، بیش از دیگر مردمان با او اخلاقی رفتار کنید. البته این اصل نه از سر غلیان احساسات که بنا بر دلایل متقنی به وجود آمده است و همه بر آن اجماع دارند. دلیل پیچیده‌ای هم ندارد، تقریبا همه ما در طول عمرمان، وضعیت استیصال و ناتوانی را تجربه خواهیم کرد و اگر این اصل برقرار باشد که همیشه در این وضعیت بیشتر مورد اخلاقی زیستن قرار بگیریم، می‌توان امید داشت در وضعیت استیصال، درد و رنج کمتری متحمل شویم.
حقیقت امر، بازکردن این اصل و صحبت از مبانی فلسفی و عقلی چنین موردی در این هنگام است که گویی اخلاق میان خودمان تعطیل شده، آن هم اگر این سخن سقراط به گوش‌تان خورده باشد که می‌گوید ما ذاتا با نزدیکان خود بیشتر اخلاقی رفتار می‌کنیم و برای آن هم دلایلی عقلی آورده است. وقتی ما به خودمان هم رحم نداریم، دیگر صحبت از اخلاقی رفتارکردن با آدمی از آن ور اقیانوس‌ها، انسانی که تاریخ مصرف‌اش برای ما تمام شده، عقلانی است؟
پس بیایید قید بحث اخلاقی در این زمینه را بزنیم و از مسئولانی کوتاه‌اندیش بگوییم که فارغ از تمام بحث‌های اخلاقی، کمی مصلحت‌اندیشی ندارند. مسئولانی که تنها به چند روز میز خود فکر می‌کنند و نمی‌اندیشند که تکرار چندباره این بی‌اخلاقی‌ها، راه هر بنی‌بشری که به سمت ما بخواهد بیاید را کج می‌کند؟ از اخلاق سخن نگوییم که در روزگار ما متاعی است بس بی‌ارزش و شاید آب در هاون کوفتن. رای دادگاه CAS آمد. شکایت ۹ میلیون دلاری پادووانی علیه استقلال، رد شد و همان ۱۰۰هزار دلار را باید به او پرداخت کنند. تقریبا اندازه قیمت یک آپارتمان کوچک در مناطق جنوبی تهران. آن هم برای آدمی که همه عمرش باید روی ویلچر بنشیند و تنهاراه امرار معاش‌اش ازبین رفته است. ما که میلیاردها پول برای چند بازی به فلان مربی دادیم و هزار بریز و بپاش دیگر داریم، نمی‌توانستیم این بار نه از سر زور که لااقل برای تبلیغ انسان‌دوستی خودمان کمی با این جوان زندگی از دست داده، انسانی‌تر برخورد کنیم. از معدود دادگاه‌های بین‌المللی که رای به نفع ما صادر شد و برنده شدیم، انگار جایی دیگر را باختیم.»
انتهای پیام
