به گزارش صلح خبر، فوتبال پس از آن شب بلو هوریزونته که بزرگترین فاجعه قرن رخ داد هرگز مانند سابق نشد. دو دیدار هیچ شباهتی به هم نداشتند. “ماراکاناسو” (شکست ۲ بر یک برزیل مقابل اروگوئه در فینال جام جهانی ۱۹۵۰) در مقایسه با شکست ۷ بر یک برزیل مقابل آلمان در جام جهانی ۲۰۱۴ یک شوخی بود. سلسائو هرگز مانند خود ظاهر نشد و باعث شد برزیل در شوک فرو برود.

اتفاقی که برزیل پس از ۶۴ سال پیش تجربه کرد مرگبارتر بود. یک ضربه روحی بزرگ که اگر با اروگوئه مقایسه شود به آن اندازه اهمیت نخواهد داشت. توصیف ماجرای بلو هوریزونته سخت است و به یک نمایشنامه‌نویس، یک گروه روانشناس، روانپزشک، جامعه شناس و هرکسی که در حرفه‌اش استاد است نیاز دارد. هتک حرمت آلمانی‌ها به تمام برزیل رسوخ کرد. این بار فاجعه تاریخی با حضور لوئیس فیلیپه اسکولاری و چند مربی دیگر رخ داد. سلسائو در نیمه نهایی شکست نخورد بلکه به صلیب کشیده شد.

بازی غیر قابل تصور بود. برزیل در آن روز دیگر یک تیم فوق‌العاده نبود. اسکولاری تحت فشار بود تا خاطره سال ۲۰۰۲ را تکرار کند. سرمربی برزیلی فراموش کرده بود که در تیمش دیگر بازیکنانی همچون رونالدو نازاریو، رونالدینیو و ریوالدو را در اختیار ندارد. او از فرد، جو، هالک و بازیکنانی مانند لوئیس گوستاوو که در لیگ‌های بزرگی بازی نمی‌کردند در ترکیب بهره می‌برد. فوتبال نخواست دوباره شاهد بازی نیمار باشد و سلسائو غایب بزرگ دیگری به نام تیاگو سیلوا هم داشت. نخستین بازیکن به دلیل آسیب دیدگی و دومی به علت محرومیت آن دیدار بزرگ را از دست دادند. با درامی که مشاهده شد حتی آنها هم نمی‌توانستند برای برزیل کاری کنند.

برزیل از همه لحاظ سوخته بود. خیلی زود توماس مولر اولین نیش خود را در نخستین ضربه کرنر به دفاع میزبان زد. مهاجم آلمانی طوری از ۱۰ قدم گلزنی کرد که انگار میان کودکان بازی می‌کند. هیچ‌کس مراقبش نبود. این گل مانند یک ضربه سهمگین به برزیل بود اما زمانی که میرسلاو کلوزه دومین گل را به ثمر رساند، تیم از هم گسست. دو دقیقه بعد سومین گل توسط تونی کروس به ثمر رسید. تیم لوو مانند یک سمفونی بود.

ژرمن‌ها ظرف ۲۰ دقیقه یک نمایش کشنده را به اجرا در آوردند. کروس شبیه به جرسون و سامی خدیرا به پله تبدیل شده بود و مولر مانند گارینشا عمل می‌کرد. آلمانی‌ها کاملاً بر توپ تسلط داشتند و خیلی راحت در محوطه جریمه حریف کار می‌کردند. هیچ‌یک از بازیکنان برزیلی توانایی توقف آلمانی‌ها را نداشتند. تیم یواخیم لوو از همه لحاظ عالی بود و برزیل به عروسک خیمه شب بازی‌اش تبدیل شده بود. هوادارانی که در جایگاه‌ها حضور داشتند باورشان نمی‌شد تیمشان در چنین شرایطی قرار گرفته و با چشمان گریان بازی را دنبال می‌کردند.

گل‌های آلمانی‌ها یکی پس از دیگری وارد دروازه سلسائو می‌شد. کروس دوباره گلزنی کرد و این جشنواره گل را خدیرا تکمیل کرد. آلمان یک نتیجه فوق‌العاده کسب کرده بود. میرسلاو کلوزه ۳۶ ساله فرصت بازی پیدا کرد تا آخرین پادشاه برزیلی را نابود کند. او با ۱۶ گلش از رونالدو پیشی گرفت و بهترین گلزن تاریخ جام جهانی شد.

آلمانی‌ها تنها با ۱۰ شوت توانستند پنج گل به ثمر برسانند. این دیدار برای برزیل یک کابوس غیرقابل تصور بود. هنوز نیمه دوم کشنده باقی مانده بود و بازی برای مقام سوم یا چهارمی. در حالی که برزیل غرق طوفان اشک شده بود آلمان و جهان هنوز آنها را نیش می‌زدند. در نهایت بازی با نتیجه باورنکردنی ۷ بر یک به پایان رسید.

انتهای پیام