فرهنگ > سینما – «ضیافت»، حتی اگر جزء بهترین فیلم‏های مسعود کیمیایی نباشد، یکی از مهم‏ترین فیلم‏ های اوست؛ فیلمی مربوط به دوره گذار او از فیلم‏‌هایی چون «قیصر» و «رضا موتوری» به فیلم‏ هایی همزمان با تحولات سیاسی و اجتماعی دهه هفتاد مثل «ضیافت» و «اعتراض».

20 سال از اکران «ضیافت» می‏گذرد؛ به همین بهانه با بهزاد خداویسی، یکی از بازیگران این فیلم، به گفت‏ وگو نشسته‏ ایم.

آخرین باری که به تماشای «ضیافت» نشستید کی بود؟
چند ماه پیش بود که پس از سال‏ها به تماشای «ضیافت» نشستم و یاد خاطرات کردم. مهم‏ترین کارکرد تماشای این فیلم این بود که کاملا حس کنم زندگی چه زود می‏گذرد.

حالا و با گذشت 20 سال از اکران «ضیافت»، وقتی نام آن را در کارنامه‏تان می‏بینید، احساس رضایت دارید یا نه؟
از بازی در «ضیافت» کاملا راضی هستم. هم از کار کردن با مسعود کیمیایی که برای هر بازیگری نوعی امتیاز است و هم از بازی خودم در نقشم.

سینمای کیمیایی به زعم برخی منتقدان با روزهای اوج خودش فاصله دارد. با این اوصاف، دوست دارید دوباره با او همکاری کنید؟
اتفاقا اخیرا جواد طوسی [منتقد فیلم] را دیدم که گفت سری به آقای کیمیایی بزن چون در مرحله پیش‏ تولید فیلم جدیدشان هستند. مطمئنا اگر ایشان من را انتخاب کنند، افتخار هم می‏ کنم اما اهل سرزدن به کسی با مقصود خاصی نیستم.

از مراحل مختلف تولید فیلم یا اکران آن چه چیزی در یاد شما مانده است؟
کیمیایی آدم بسیار جذاب و طنازی است. هیچ‏وقت عصبانی نمی‏ شد. به همین دلیل پشت صحنه «ضیافت»، پر است از خاطره‏ های خوبی که او برایمان ساخت. در روزهای تولید فیلم، زنده‏یاد جلال مقدم مرتب به دفتر آقای کیمیایی می‏ آمد و همواره سیگاری گوشه لبش بود. آن موقع ناراحت بودم از اینکه ایشان نقشی در «ضیافت» ندارد اما خب نقشی هم به فراخور او نوشته نشده بود. هم‏صحبتی با او که مرد بسیار باسواد و فاضلی بود در آن روزها، بسیار مغتنم بود؛ مردی که به هر قیمتی حاضر نبود در سینما باشد و حتی به همین دلیل در مضیقه معاش بود.اما چیزی یادم می‏آید که در این 20 سال هیچ‏وقت نگفته ‏ام.
 
بفرمایید.
اغلب درباره «ضیافت» می‏گویند که نیمه اول فیلم، شاهکار است اما نیمه دیگر به قوت اولی نیست. یادم هست سکانس خودکشی‏ ام را خودم پیشنهاد دادم. آقای کیمیایی گفت: «خب این‏ طوری که از نصف فیلم حذف می‏شی»، من هم در جواب گفتم ایرادی ندارد چون فکر می‏ کنم تأثیر بسیاری در روایت «ضیافت» دارد. ایشان هم پذیرفت و یادم هست که ساعت از 12 شب هم گذشته بود که سکانس خودکشی را گرفتیم. اما فیلم بدون این صحنه، اکران شد چون وزارت ارشاد با خودکشی در قصه موافقت نکرد.

مهم‏ترین تفاوت سینمای امروز ایران، با سینمای آن سال‏ها در چیست؟
مهم‏ترین تفاوت، ساختاری است. آن سال‏ها با همه سختی‏ها، فیلمنامه‏های شریف‏تری داشتیم. دوران سی‏ وپنج‏ میلی‏متری و نگاتی و قاعدتا با زمانه دیجیتال تفاوت‏های عمده‏ ای دارد؛ هزینه‏ ها به همین فراخور پایین آمده و در عین حال، جدیت و ارج و قرب هم کم شده است. آن سال‏ها، هر پلان، احترامی داشت. اصلا همین آقای کیمیایی، وقتی می‏ خواست هر پلانی را بگیرد، می‏گفت این «عکس» را می‏ گیریم، چون هر نگاتیو، هویتی و احترامی داشت.

۵۸۵۸

This entry passed through the Full-Text RSS service – if this is your content and you’re reading it on someone else’s site, please read the FAQ at fivefilters.org/content-only/faq.php#publishers.

RSS