دانشیار گروه هنرهای نمایشی دانشگاه تهران در گفت‌وگو با صلح خبر، درباره این‌که آیا فکر می‌کند ادبیات نمایشی جدی گرفته نمی‌شود، گفت: هم بله و هم خیر. اتفاق بدی که در ادبیات نمایشی افتاد، پذیرش بیش از حد دانشجوی این رشته بویژه در دانشگاه‌های خصوصی بود. این موضوع باعث شده جمعیت بزرگی وارد این رشته شوند که برخی حتی مناسب این کار نیستند. البته اصحاب ادبیات نمایشی آن را جدی می‌گیرند و امیدوارم با آمدن شهرام کرمی در رأس تشکیلات تئاتر – با توجه به این‌که خود تئاتری است – وضعیت بهتر شود.
او درباره وضعیت ادبیات نمایشی در کشورمان اظهار کرد: در ادبیات نمایشی نویسندگانی داریم که به صورت حرفه‌ای کار نمایش‌نامه‌نویسی می‌کنند؛ مانند آقای چرمشیر. خوشبختانه نسل جدید نمایش‌نامه‌نویسان ایران هم ظهور کرده‌اند؛ یعنی نمایش‌نامه‌نویسی ایران دیگر به دو سه اسم بزرگ محدود نیست. کارهای نسل نمایش‌نامه‌نویسانی را که در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ به دنیا آمده‌اند می‌بینیم؛ مانند جلال تهرانی، نغمه ثمینی و تهمینه محمدی که خوشبختانه نمایش‌نامه‌نویسان قابلی هستند و کارشان روی صحنه می‌رود.
محمودی بختیاری در ادامه گفت: امیدوارم دو اتفاق در ادبیات نمایشی بیفتد؛ نخست این‌که ممیزی سخت‌گیرانه و گه‌گاه بی‌جهت نسبت به آثار متوقف شود و دوم این‌که ناشرها قوت پیدا کنند و با نشر این آثار پیکره ادبیات نمایشی ایران را غنا دهند. البته در حوزه ادبیات نمایشی تعداد ناشران تخصصی بیشتر شده است، ولی از شانس بد ما زمانی این‌ها به فعالیت جدی رو آورده‌اند که قیمت کاغذ رو به فزونی گذاشته و انگیزه ناشران کم شده است.
این مدرس دانشگاه افزود: ترجمه آثار ادبیات نمایشی ایران به زبان خارجی وضعیت اسفناکی دارد و با وضعیت ادبیات داستانی قابل مقایسه نیست. تا کنون حدود هفت – هشت نمایشنامه کوتاه و چهار – پنج نمایشنامه بلند ترجمه شده که زیبنده ادبیات نمایشی ما نیست.
او همچنین درباره راه‌حل غنی کردن ادبیات نمایشی ایران گفت: اگر بخواهیم ادبیات نمایشی را غنی کنیم باید آثار را چاپ کنیم. خیلی از این آثار درخشان هستند، اجرا شده و بعد از مدتی به خاطر این‌که ضبط تصویری نمی‌شوند و این‌که خیلی از آن‌ها چاپ نمی‌شوند از خاطره‌ها محو می‌شوند. اگر بخواهیم ادبیات نمایشی‌مان را به عنوان شاخه‌ای از ادبیات جدی بگیریم باید متون را چاپ کنیم، زیرا تا زمانی که متن چاپ نشود، ادبیات فخر خود را پیدا نمی‌کند، بنابراین آثار ادبیات نمایشی باید منتشر شوند تا نسل بعدی که این آثار را روی صحنه ندیده بتواند از آن‌ها بهره‌مند شود.
انتهای پیام
