کودکان در حال بازی با اسکناس‌های آلمانی که به دلیل تورم ارزش آن به اندازه کاغذ پایین آمده بود

بچه‌ها در حال بازی با بادبادک هایی که با اسکناس ساخته اند

 

 

 

مردم دیگر معامله نقدی نکردند و در عوض از معاملات کالا به کالا (خدمات) استفاده می‌کردند. بسیاری از پزشکان اصرار داشتند که قیمت سوسیس، تخم مرغ، زغال سنگ و امثالهم پرداخت شود. مردم یک جفت کفش را با یک تیشرت و ظرف قهوه مبادله می‌کردند. ترس و بی اعتمادی اقتصادی همه جا گسترده بود. مردم طوری زندگی می‌کردند که گویی هیچ فردایی وجود ندارد. سالن‌های رقص و فروش کوکائین به شدت افزایش یافت. هیچ پول ثابتی برای خرید وجود نداشت. تنها اشیای ارزشمند واقعی، دارایی‌های ملموس مثل الماس، طلا، اشیای عتیقه و آثار هنری بودند. خیلی زود دزدی در کشور افزایش یافت. مردم شروع به دزدیدن هرچیزی از صابون و سنجاق سر تا لوله مسی و بنزین کردند.

 

 

در اواخر سال ۱۹۲۳، مارک با ارز جدیدی به نام رنتمارک جایگزین شد که ارزش آن به اندازه نرخ قدیمی مارک و ۴.۲ مارک به ازای هر دلار بود. آلمان به حالت عادی برگشت، اما کشور هرگز دوباره آن کشور نبود. پرل باک، نویسنده آمریکایی که در سال ۱۹۲۳ در آلمان بود نوشته است: «شهر‌ها هنوز آنجا بودند، خانه‌ها هنوز بمباران و ویرانه نشده بودند، اما میلیون‌ها نفر قربانی شدند. آن‌ها ثروت و پس انداز خود را از دست داده بودند، آن‌ها از تورم گیج و شوکه بودند و نمی‌فهمیدند که چطور این اتفاق برای آن‌ها افتاده و دشمن چه کسی بود و چه کسی آن‌ها را شکست داده بود. آن‌ها اعتماد به نفس و احساس اینکه اگر به اندازه کافی کار کنند می‌توانند سرپرست زندگی خود باشند را از دست داده بودند و هم چنین ارزش‌های اخلاقی، شایستگی و روحی خود را از دست داده بودند.»