فرهنگ > هنر – همشهری‌آنلاین:محمد جمال سماواتی، نوازنده تار و سه تار و از اعضای گروه شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی ساعت ۱۹ روز جمعه ۲۸ خرداد درباره «واکاوی بحران موسیقی بر بستر ساختار درونی و عملکرد کارورزان» در فرهنگسرای ارسباران سخنرانی خواهد کرد. به گزارش همشهری‌آنلاین محمدجمال سماواتی در متنی که درباره این سخنرانی ارسال کرده […]
فرهنگ > هنر – همشهری‌آنلاین:
محمد جمال سماواتی، نوازنده تار و سه تار و از اعضای گروه شیدا به سرپرستی محمدرضا لطفی ساعت ۱۹ روز جمعه ۲۸ خرداد درباره «واکاوی بحران موسیقی بر بستر ساختار درونی و عملکرد کارورزان» در فرهنگسرای ارسباران سخنرانی خواهد کرد.
به گزارش همشهری‌آنلاین محمدجمال سماواتی در متنی که درباره این سخنرانی ارسال کرده نوشته است:
سخن گفتن از بحران موسیقی ایرانی، در گفتار و نوشتار کارورزان این موسیقی، به عنصری کلیشه‌ای و مکرر بدل شده و به تقریب همگان، از تولید کنندگان و مجریان تا مدیران دولتی، دریک همسرائی اونیسون و هماهنگ «بحران فراگیرموسیقی» را اعلام می‌کنند
اغلب کسانی که به واکاوی بحران موسیقی برخاسته‌اند زمینه‌ها و دلایل بحران را در بیرون از این موسیقی جسته و تاثیر عملکرد کارورزان و هنرمندان این موسیقی را بر پیدائی و اوج گیری بحران نادیده گرفته‌اند . خرافه «موسیقی زیر فشار، موسیقی دان مظلوم » نیز چون هاله‌ای ساتر تاثیر عملکرد کاروزران این موسیقی را در بحران آن پنهان کرده است
سخنران این نشست از انگشت شمار پژوهشگرانی است که در سی سال گذشته با نقد کلیشه‌های گمراه کننده‌ای از این دست به ژرف ساخت این موسیقی پرداخته و کوشیده است تا بحران را بر بستر درون ساخت این موسیقی و تحلیل رفتار شناسی کاروزران و هنرمندان آن و در نسبت با تحولات جامعه ای در حال گذار بررسی کند
در این گفتارنه فقط به “چگونگی” بحران کنونی موسیقی ایرانی که به “چرائی” گرفتار آمدن در موقعیت کنونی نیز می پردازد
موسیقیدان و مجری و کارورز موسیقی ایرانی به انگیزه های گاه فرهنگی و گاه مادی و به مقتضای روز، بین دو قطب هویتی سرگردان است . گاه در نقش پاس دار خاکستر در هیئت حافظ مرده ریگ موسیقائی قرون و اعصار گذشته ظاهر و در مواردی از حمایت های دولتی و مردمی برخوردار می شود و گاه با پشت کردن و حتی انکار میراث موسیقائی “ردیف موسیقی دستگاهی ” تنها راه فروزان نگاهداشتن شعله موسیقی و افروختن مشعلی نو و سپردن آن را به نسل بعدی درنوعی “نوآوری ” بریده از تاریخ وصرف فاصله گرفتن تعریف می کند و در این رهگذردر همه ساخته ها و پرداخته های نسل های گذشته ، موادی برای “بازیافت” در معنای Recycling می بیند!
سرگردانی بین این دو قطب به ظهور “دوزیستانی ” منجر شده است که به تدریج توانائی رنگ عوض کردن و تطبیق با محیط را در خود بالا برده و در بهره گیری از مواهب مالی اجتماعی این تغییرات ماهر تر و چیره دست تر می شوند
در این نشست به استاد محمد رضا لطفی به عنوان سرنمون و یکی ازآخرین افراد نسلی از موسیقی دانان ایرانی پرداخته خواهد شد که بی اعتنا به رانت های دولتی و امتیازات بازار و پسند مردمی ، راه خود رفت ، مهر خود بر دوره ای از حیات موسیقائی ایران نقش کرد و خویشتن را به نمونه ای والا از “امکان مستقل زیستن هنرمند” برکشید.
Let’s block ads! (Why?)
RSS
