با هر متر و معیاری، فوتبال جذاب‌ترین رشته ورزشی در ایران است و علاقه‌مندان زیادی را به سمت خود کشیده‌است. از پخش مستقیم مسابقات، تا کری‌های سرخابی، عوامل مختلفی دست به دست هم داده‌اند تا کودکان هم مثل نسل‌های قبل‌تر، اکثرا به سمت فوتبال کشیده شوند و هر شب با رویای تبدیل شدن به مسی و رونالدوی وطنی به خواب روند.
نسبت به گذشته سبک زندگی‌ها نیز تغییر کرده و دیگر کمتر شاهد حضور کودکان در کوچه‌ها و بازی با توپ هستیم، در عوض این آکادمی‌ها و مدارس فوتبال هستند که پذیرای علاقه‌مندان به فوتبال هستند. در استان خراسان رضوی بیش از ۳۰ مدرسه فوتبال دارای مجوز در تابستان ۱۴۰۱ فعالیت می‌کنند.
با فرارسیدن فصل تابستان هرساله کودکان زیادی برای تحقق این رویا راهی مدارس فوتبال و آکادمی‌ها می‌شوند و امیدوارند تا در پایان این مسیر ۲، ۳ ماهه، با پیشرفتی شگرف، به هدف دست یابند، اما واقعیت چیست؟
از هر چندین و چند علاقه‌مند به فوتبال در این سن، نهایتا تعداد انگشت‌شماری دارای پتانسیل و استعداد کافی در این رشته ورزشی هستند و در پایان این مسیر، می‌توان حدس زد که چه تعداد از این کودکان با سرخوردگی از هدف دور می‌شوند. اما نحوه برخورد صحیح با این موج سرخوردگی چیست؟
از سوی دیگر با ورود بی حساب و کتاب پول به فوتبال، علاوه بر کودکان، شاهد هستیم که برخی از والدین هم برای تامین آینده فرزندان، خود عاملی محرک در جذب کودک به سمت فوتبال هستند. در نهایت سوال اصلی این است که پدر و مادر و مربیان چه وظایفی در قبال این کودکان دارند؟
تکتم کاظمینی، دکترای تخصصی روانشناسی کودک و روان‌درمانگر با بیان اینکه کودکان می‌توانند از سنین پنج تا هفت سال وارد عرصه ورزش شوند، در پاسخ به این سوال می‌گوید: گاهی والدین رویاهایی ناکام در سر دارند و می‌خواهند فرزندانشان رویای آن‌ها را برآورده کنند؛ از همین رو فرزندان خود را به آن سمت‌وسو هدایت می‌کنند اما از یاد نبریم که فرزندان در این سن برداشت واقع‌بینانه‌ای ندارند. والدین و مربیان باید کودکان را یاری کنند تا فاصله میان توانایی‌های واقعی و انتظارات غیرواقع‌بینانه از خود را کاهش دهند.
این ویدئو، تنها گوشه‌ای از رویاپردازی کودکانی است که شب‌ها با آرزوی تبدیل شدن به ستارگان فوتبال به خواب می‌روند.
انتهای پیام
