این نویسنده ادبیات کودک و نوجوان در گفت‌وگو با صلح خبر، درباره کیفیت کتاب‌های درسی ادبیات در انتقال غنای ادبیات فارسی و کمک به آموزش زبان و رسم‌الخط صحیح فارسی به کودکان و نوجوانان اظهار کرد: با توجه به کتاب‌های فارسی که من با آن‌ها مواجه بوده‌ام، کم‌کم داستان را از کتاب درسی ادبیات خارج کرده‌اند. در صورتی که یکی از چیزهایی که به بچه‌ها کمک می‌کند، داستان است. حتی من که ۶۳ سال از عمرم می‌گذرد هنوز «حسنک کجایی»، «زاغ و روباه» و … را یادم است چون وقتی مطلبی به صورت داستان گفته شود، تاثیرگذاری خیلی بیشتری دارد.
او با اشاره به نگاه تعلیمی کتاب‌های درسی ادبیات گفت: وقتی با کتاب ادبیات روبه‌رو هستیم، ادبیات باید شامل ادبیات داستانی مملکت‌مان باشد و حتی گاهی ترجمه داستان‌های خارجی، تا بچه‌ها با ادبیات خارجی هم تا حدی آشنا شوند. ولی من فکر نمی‌کنم این‌قدر سیستماتیک با این قضیه برخورد شود، با توجه به ساختاری که می‌بینیم، این ساختار نمی‌تواند این کار را انجام دهد و بیشتر به سمت شعار، ادبیات تعلیمی و پند و اندرز و اخلاق است و ساختاری نیست که داستان کوتاه معروفی از نویسندگان بزرگ ایرانی یا خارجی را بررسی و تحلیل کند و به بچه‌ها آموزش دهد، این را نمی‌بینم چون ساختار سیستماتیک نیست و نگاه تعلیمی دارد و به دنبال ادبیات تعلیمی و پندر و اندرز و ادبیات اخلاقی است، برای همین به سراغ این قضیه نمی‌روند.
شمس سپس با بیان این‌که بازخوردی که از جامعه می‌بینیم این است که بچه‌هایی که از دبیرستان بیرون می‌آیند، آشنایی زیادی با ادبیات این مملکت ندارند ادامه داد: با بازخوردی که از بچه‌ها و دانش‌آموزان می‌بینم، چیزی از ادبیات این مملکت نمی‌دانند. حتی شاید ویرایش ساده را هم بلد نباشند. حتی هیچ‌کدام از نویسندگان تازه‌کار رسم‌الخط درست بلد نیستند و کارهای‌شان به ویرایش از منظر صحیح نوشتن احتیاج دارد. من فکر می‌کنم این از ضعف سیستم مدرسه‌های ما است.
او سپس با اشاره به ضرورت پرداختن به ادبیات شفاهی اعلام نمود: در کشورهای غربی به صورت سیستماتیک به آموزش ادبیات می‌پردازند و سعی می‌کنند بچه‌ها را هم با ادبیات شفاهی کشورشان آشنا کنند و هم تا حدی با ادبیات جهان. این خیلی به آن‌ها در نوشتن کمک می‌کند. این بچه‌ها هر کدام در آینده شغلی خواهند داشت، کسانی که با نوشتن سر و کار دارند، با پشتوانه‌ای می‌روند اما متاسفانه من فکر نمی‌کنم این اتفاق در مملکت ما بیفتد چون بازخوردی که می‌بینم بازخورد مثبتی نیست.
نویسنده کتاب «هشت‌پا» همچنین گفت: این‌ها فقط حرف من نیست، اگر با افرادی که هم‌سن و سال من هستند هم صحبت کنید، همه شاید نه اما اکثرا با داستان‌های کتاب فارسی آشنا هستند. حتی بعد از انقلاب یک‌سری شعرها مثل شعر آقای رحماندوست و آقای جعفر ابراهیمی در کتاب‌ها خیلی تاثیرگذار بودند. فکر می‌کنم این‌ها را هم یواش یواش برمی‌دارند و این خیلی بد است.
محمدرضا شمس در پایان با اشاره به اهمیت استفاده از ادبیات داستانی ایرانی در کتاب‌های درسی ادبیات اظهار کرد: نه این‌که از ادبیات جنگ استفاده نکنند، آن هم یک نوع ادبی است، حتما از آن هم استفاده کنند اما از نمونه‌های خوب آن. آن‌هایی که نویسندگان خوب نوشته و قابل تجزیه و تحلیل هستند تا بچه‌ها از آن‌ها چیز یاد بگیرند.
انتهای پیام
