ورزش > فوتبال ملی – جام‌جم نوشت:‌ سوم آذرماه که می‌شود یک نام خودش را در تقویم پررنگ می‌کند. سوم آذر که می‌شود، خیلی‌ها از اخلاق می‌گویند، از مرگ اخلاق… از آن‌که پرویز خان کجایی از اخلاقی که آن همه برایت مهم بود، دیگر از مرگ گذشته و این روزها محتاج فاتحه است!

 نه! آش به آن شوری که می‌گویند نیست و وضعیت اخلاقی فوتبال خیلی هم فرق نکرده، فقط فوتبال دیگر دهداری ندارد.

دهداری مرد اخلاق بود، کسی نمی‌تواند آن را انکار کند، او را حتی معلم اخلاق هم می‌دانند. در بررسی کلاس آموزش اخلاق دهداری، شاید برخی از شیوه‌های آموزشی آن را امروز نتوان هضم کرد، اما یادمان باشد که او در چه شرایط تاریخی مجبور بود به آن اصول سخت پایبند بماند، آن روزها شیوه‌های تربیتی، خشن‌تر از امروز بود، یادمان نرفته صف‌های دوران مدرسه خودمان را که به تونل وحشت شبیه‌تر بود.

پرویز دهداری برای من هم معلم اخلاق است، حتی اگر فقط و فقط یک درس از او آموخته باشم. درس سکوت کردن را، درس عبور کردن را.. .یادم نمی‌رود داستان استعفا را، همان روز که به یکباره 14 نفر از تیم ملی جدا شدند و هر چه می‌جویم، یک مصاحبه از استاد پیدا نمی‌کنم علیه همه آنهایی که دستش را در پوست گردو گذاشتند، یادم نمی‌رود، آن تیتر را، آن سه‌نقطه میان تیتر، همان تیترِ«دهداری… تیم را رها کن»، جای خالی باید با «حیا‌کن» پر می‌شد تا خط و خط دهی‌ها تکمیل شود. یادم نرفته داستان گلوله برفی را که به او زدند؛ او در مقابل این همه سکوت کرد، نه حرفی، نه کلامی… انگار آن زمان هنوز «متلک انداختن» اختراع نشده بود و«افشاگری» مایه افتخار نبود. سکوت دهداری ماندگارترین درسی بود که برای اخلاق می‌شد داد.او با سکوتش نشان داد که چگونه می‌توان دلبسته به عنوان‌ها نبود و فرهنگ «دیگی را که برای من نمی‌جوشد…» را شرمنده کرد. خیلی‌ها باید سر کلاس درس دهداری حاضر می‌شدند و این سکوت را یاد می‌گرفتند تا ادبیات فوتبال تا این حد نزول نکند؛ جای دهداری خالی است، راستی او کجاست، دقیقا کجاست؟

افشین خماند

258 41

This entry passed through the Full-Text RSS service – if this is your content and you’re reading it on someone else’s site, please read the FAQ at fivefilters.org/content-only/faq.php#publishers.

RSS