مسعود مهاجر در ۲۰ سالگی صلح خبر درباره‌ی این خبرگزاری اظهار می‌کند: صلح خبرگزاری است که من تقریبا هر شب در آن می‌چرخم. وقتی صلح خبر را با خبرگزاری‌های دیگر مقایسه می‌کنم قابل اعتمادتر است. نوسان‌های عجیب و غریب کمتر در آن می‌بینم و فکر می‌کنم به اندازه‌ی کافی جا افتاده است و اینکه نامش را همچنان خبرگزاری دانشجویان نگه داشته است، احساس جوانی به آدم دست می‌دهد و اینکه خبرگزاری است همچنان جوان مانده است. فکر می‌کنم همین‌طور باید به کارتان ادامه دهید.

وی با اشاره به اینکه امروزه وضعیت مالی مطبوعات خوب نیست، معتقد است که در هیچ رسانه‌ای درآمد کافی برای روزنامه‌نگاران وجود ندارد و می‌گوید: خبرنگاران باید طوری آموزش ببینند و بدانند که حرفه‌ی روزنامه‌نگاری به ویژه در کشورهای پیشرفته، در میان حرفه‌های دیگر کم‌درآمدتر نیست؛ یعنی روزنامه‌نگاران از نظر مالی افراد ضعیف در این حرفه نیستند. در ایران همیشه همین‌طور بوده است. یعنی در دوره‌ی ما هم همین‌طور بوده است. بعد از انقلاب هم با تحولاتی که صورت گرفته احساس می‌کنم روزنامه‌نگاران هم‌نسل من توانستند سرپا بایستند و توانستند زندگی‌شان را اداره کنند اما روزنامه‌نگاران جوان دچار مشکل شدند.

این روزنامه‌نگار ادامه می‌دهد: فکر می‌کنم بچه‌های جدید که وارد خبرگزاری می‌شوند از این نظر باید تقویت بشوند که درآمد تولیدکننده خبر حقیقتا از منبع خبری خودش نیست، به دلیل اینکه روزنامه‌نگار به دلیل مطالعات زیادی که در رشته‌های مختلف دارد صاحب نظر می‌شود و در حقیقت هیچ گروهی در جامعه مثل روزنامه‌نگار در حال تحقیق نیست. توصیه ما این است که روزنامه‌نگاران کتاب زیاد بخوانند، همه‌ی خبرها و رسانه‌ها را بخوانند تا وقتی با منابع خبری روبه‌رو می‌شوند، آدم‌های صاحب‌نظری باشند. در چنین شرایطی روزنامه‌نگاران به آدم‌هایی تبدیل می‌شوند که در رشته‌ی خودشان تخصص دارند و در جامعه این تخصص را می‌توانند بفروشند. و از قبال کار روزنامه‌نگاران، روزنامه‌ها صاحب درآمد می‌شوند.

وی می‌گوید: روزنامه‌نگاران ما و رسانه‌های ما در ایران عموما ضدتبلیغ هستند چراکه روزنامه‌نگار طوری می‌نویسد که مؤسسه‌ای که درباره‌ی آن بحث می‌کنیم از او رنجور می‌شود و طبعا به آن روزنامه آگهی نمی‌دهد، در حالی که نقش روزنامه‌نگار این است که طوری بنویسد که حتی منبعی که به آن انتقاد می‌کند، دوستش داشته باشد. چگونه دوستش داشته باشد؟ در حرف‌های روزنامه‌نگار چیزی پیدا کند که برای اجرایش در آن موسسه یا پروژه اجتماعی اقتصادی مفید واقع شود. طبعا در صنعت و تجارت هیچگاه این خدمات فراموش نمی‌شود و درآمدی که روزنامه‌نگار کسب می‌کند نه حالت رشوه دارد، نه اینکه پولی بدهند که جهت و صحبتش را عوض کند، نه شرافتش خدشه‌دار می‌شود و نه پروتکل‌های روزنامه نگاری‌اش را ندید می‌گیرد.

مهاجر درباره فعالیت خودش در حرفه‌ روزنامه‌نگاری می‌گوید: من شخصا از ۱۸ سالگی کارم را از مجله «تهران اکونومیست» آغاز کردم که بدون هیچ تخصصی و با علاقه شخصی وارد شدم و به همین شیوه کارم را ادامه دادم و کار حرفه‌ای خود را شروع کردم. همیشه به عنوان یک منتقد اقتصادی اجتماعی یا فرهنگی همکارانم را تشویق کرده‌ام که طوری حرف بزنند که وقتی انتقاد می‌کنند، آن مؤسسه درهایش را به رویشان نبندد. نمی شود که من منابع خبری‌ام را به خاطر نوشته‌هایم از دست بدهم؛ چرا که ثروت یک روزنامه‌نگار منابع خبری‌اش است و به هیچ عنوان نباید بگذارند که منابع خبری به خطر بیفتند. هر خبری که می‌گیرد باید طوری آن را منتشر کند که منبع خبری آسیب نبیند. در مطبوعات ما همانقدر که دولت برای مطبوعات ما تبلیغات تولید نمی‌کند، بخش خصوصی هم تبلیغات نمی‌کند. این سوالی است که نمی‌توانم جواب آن را پیدا کنم. یعنی تعجب می‌کنم که روزنامه‌هایی در ایران دربیایند که یک چهارم آگهی نداشته باشند یا خبرگزاری‌ها فاقد آگهی باشند؛ در حالی که همه‌ی خبرگزاری‌های دنیا با آگهی می‌چرخند.

این روزنامه‌نگار پیشکسوت در پایان می‌گوید: در بیستمین سال تاسیس صلح خبر شما می‌توانید فروش گزارش و تحقیق و مطالب هم در برنامه‌هایتان بگذارید. یعنی خبرنگاران اختصاصی گزارش تهیه‌ کنند و قرارداد ببندید. می‌توانید از عوامل بیرون در پروژه‌های تحقیقاتی استفاده کنید و بررسی کنید و مشکل را حل کنید حتی اگر شده کارشناس از خارج بیاورید و به عنوان مثال بررسی کنید که کارخانه‌ای مثل نیشکر هفت‌تپه مشکلش چیست. شاید صلح خبر بتواند گزارشی تهیه‌ کند و آن را به مدیریت‌های کارخانه بدهد و آن کارخانه مشکلش حل شود. همه ما می‌دانیم کارخانه‌ها مشکلاتی دارند که برای خودشان غیر قابل حل است، شاید یک روزنامه‌نگار مجرب و یک گروه مجرب مطبوعاتی بتواند با تهیه‌ گزارش‌هایی خیلی از مسائل را حل کند.

گفت‌وگوی تصویری مسعود مهاجر درباره بیستمین سالگرد تاسیس صلح خبر را می‌توانید در فایل زیر تماشا کنید:

انتهای پیام