برترین‌ها: ما آنقدر خودمان را درگیر حباب زندگی اجتماعی کرده ایم که گاهی فراموش می‌کنیم برخی چیز‌های ظاهرا بزرگ، چقدر بی‌اهمیت هستند. برای برخی افراد ریختن قهوه، از دست دادن شغل یا شکست در روابط عاشقانه فقط بخش کوچکی از چیزهایی است که در جهان اتفاق می‌افتد، اما برای برخی دیگر افراد این‌ اتفاقات کاملا وحشتناک هستند.

چرا دقیق‌تر به آنچه در اطرافمان وجود دارد نگاه نمی‌کنیم و عظمت جهان را با سیاره کوچکی که در آن هستیم مقایسه نمی‌کنیم؟ خودتان اندازه مشتری را با آمریکای شمالی مقایسه کنید، یا خورشید را با بزرگترین ستاره قابل مشاهده بسنجید تا متوجه منظور ما شوید. شاید مجبور شوید چند لحظه مکث کنید و دوباره چیز‌های اطرافتان را ارزیابی کنید.

این زمین است، سیاره‌ای که در آن زندگی می‌کنیم

و این منظومه شمسی است، جایی که سیاره ما با ۷ سیاره دیگر در آن قرار دارد

منظومه شمسی با تاریخچه ۴.۵۶۸میلیارد ساله‌اش واقعا شگفت‌انگیز است. منظومه شمسی از یک ستاره (خورشید) و ۸ سیاره (عطارد، زهره، زمین، مریخ، مشتری، زحل، اورانوس، نپتون) و سه سیاره کوتوله (سرس، پلوتو، اریس) و چیز‌های دیگری در میان این‌ها مثل قمرها، سیارک‌ها و … تشکیل شده است.

در این تصویر می‌بینید که ماه چقدر از زمین دور است. زیاد به نظر نمی‌رسد، نه؟

اما می‌توانید همه سیاره‌های منظومه شمسی را در این فاصله جای دهید. جالب است نه؟

مشتری غول منظومه شمسی است. آنقدر بزرگ است که کل قاره آمریکای شمالی مثل یک لکه سبز روی آن است.

مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی است که به نام خدای آسمان و صاعقه رومیان، ژوپیتر نام گذاشته شده است. شعاع سیاره مشتری ۶۹.۹۱۱ کیلومتر است و مساحت آن ۶.۱۴۱۹×۱۰۱۰ کیلومترمربع است که تقریبا ۱۲۲ برابر زمین است. برخلاف سیاره‌هایی مثل زمین و مریخ که سطح صخره‌ای و خاکی دارند، مشتری یک غول گازی است و عمدتا از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. این سیاره در مقایسه با خورشید مثل یک حباب کوچک است و جرم آن تنها یک هزارم جرم خورشید است، اما اگر جرم باقی سیارات منظومه شمسی را با هم جمع کنید، باز هم مشتری دو و نیم برابر بیشتر خواهد بود.

سیاره بزرگ بعدی زحل است، در اینجا می‌توانید ببینید زحل در مقایسه با زمین چقدر بزرگ است.

اگر حلقه زحل دور زمین بود، شاهد این منظره بودید.

دید ما از سایر اجرام فضایی بسیار بهتر از قبل شده است و این تصاویر از پلوتو حرف ما را ثابت می‌کند.

پلوتو ابتدا سیاره نامیده می‌شد، اما بعدا این عنوان از آن سلب شد و در دسته سیاره‌های کوتوله قرار گرفت. اگرچه این اتفاق در سال ۲۰۰۶ افتاده، اما هنوز هم افرادی هستند که از تصمیم اتحادیه بین المللی نجوم برای تعریف اصطلاح «سیاره» که منجر به کنار گذاشتن پلوتو از دسته سیارات شد، ناراحت هستند.

در این تصویر می‌توانید ابعاد ستاره دنباله دار چوریوموف-گراسیمنکو را با مرکز شهر لس آنجلس مقایسه کنید.

با این حال هیچ یک از اشیای فوق قابل مقایسه با خورشید، ستاره کوتوله زرد نیستند.

خورشید در مرکز منظومه شمسی قرار دارد و یک کره تقریبا کامل از پلاسمای داغ با مساحت ۶.۰۹×۱۰۱۲ کیلومترمربع و ۱۲هزار برابر زمین است (فقط یک لحظه به آن فکر کنید!). ۸ دقیقه و ۱۹ ثانیه طول می‌کشد تا نور از خورشید به سیاره ما برسد. خورشید از حدود ۷۳درصد هیدروژن تشکیل شده و مابقی آن عمدتا هلیوم (۲۵درصد) و مقادیر کمی عناصر سنگین‌تر از جمله اکسیژن، کربن، نئون و آهن است. خورشید در هر ثانیه حدود ۶۰۰میلیون تن هیدروژن را به هلیوم تبدیل می‌کند و در نتیجه ۴میلیون تن ماده را در هر ثانیه به انرژی تبدیل می‌کند. این انرژی (که ۱۰ تا ۱۷هزار سال طول می‌کشد از مرکز آن خارج شود) منبع نور و گرمای خورشید است. با کاهش این روند، چگالی و دمای هسته خورشید افزایش می‌یابد و لایه‌های بیرونی بزرگتر می‌شوند و زمین را غیرقابل سکونت می‌کنند. اما تا ۵میلیارد سال آینده چنین اتفاقی نخواهد افتاد، پس جای نگرانی نیست!

زمین از سطح ماه این گونه دیده می‌شود

مریخ پرسپکتیو کاملا متفاوتی به زمین کوچک ما می‌دهد.

و این دید از پشت حلقه‌های زحل است، ما مثل سیاره مورچه‌ها هستیم.

حدود ۲.۹میلیارد مایل دورتر، درست پشت نپتون، ما کوچکتر از یک دانه نمک به نظر می‌رسیم.

و اینجا هم زمین را در مقایسه با خورشید می‌بینید.

و حالا خورشید را از سطح مریخ ببینید.

جالب است بدانید تعداد ستاره‌های جهان از تعداد دانه‌های شن روی سواحل زمین بیشتر است!

یعنی خورشید به خصوص در مقایسه با غول‌هایی مثل ستاره وی‌وای سگ بزرگ به اندازه یک دانه شن است.

اگر وی‌وای سگ بزرگ در مرکز منظومه شمسی قرار بگیرد، تقریبا به مدار زحل می‌رسد.

اگر خورشید را به اندازه سلول‌های سفید خون فرض کنیم، کهکشان راه شیری به اندازه ایالات متحده خواهد بود.

بنابراین زمین در مقایسه با کهکشان راه شیری گم است و بزرگی خود را از دست می‌دهد.

تقریبا همه ستاره‌هایی که شب‌ها در آسمان می‌بینیم، فقط بخش کوچکی از فضا هستند.

و اگر فکر می‌کنید کهکشان راه شیری بزرگ است، می‌توانید آن را با IC ۱۱۰۱ مقایسه کنید که ۱.۰۴میلیارد سال نوری دورتر است.

در این عکس هزاران کهکشان را می‌بینید که با تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده است.

آنچه در شب می‌بینیم فقط بخش کوچکی از جهان است.

این سیاهچاله را در مقایسه با مدار زمین ببینید. وحشتناک است، نه؟

منبع: boredpanda