هادی علی‌اکبریان در گفت‌وگو با خبرنگار صلح خبر با اشاره به اینکه ساختمان کنونی دانشکده مهندسی برق دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی، همان ساختمان وزارت پست و تلگراف سابق است، توضیح داد: این ساختمان به تدریج و به همت مسؤول آموزش وقت از یک مدرسه ساده پست و تلگراف، به دانشکده مخابرات تغییر کاربری داد و بعد از آن بود که وزارت‌خانه به ساختمان دیگری منتقل شد.
وی افزود: در زمان انتقال ساختمان وزارت‌خانه در سال ۵۳، متوجه انباری پر از وسیله‌های قدیمی و عجیب شدیم و در آن زمان به وزیر درخواست دادیم این وسیله‌ها کاربری آموزشی پیدا کند و در دانشکده (انبار موزه) باقی بماند. البته با توجه به آنکه دانشکده زیرمجموعه وزرات پست و تلگراف بود، چنین امکانی برای ما فراهم شد.
مدیر موزه مهندسی برق نصیر با اشاره به اینکه همواره به دنبال آن بودیم تا امکانی برای نمایش این وسایل فراهم آوریم، اظهار کرد: نخستین بار در حدود سال‌های ۶۵، ۶۶ کل لامپ‌های الکترونیکی انبار موزه را در یکی از آزمایشگاه‌ها به نمایش گذاشتیم.
علی‌اکبریان ضمن اشاره به برگزاری اولین کنفرانس مهندسی برق دانشجویی در سال ۷۷، یادآور شد: سرانجام ۲ الی ۳ سال بعد از این کنفرانس، وسایل دیگری نیز به نمایش درآمد و با استقبال مواجه شد. سرانجام به همت دکتر دلربایی و با حمایت وزارت پست و تلگراف، ویترین‌ها برای اولین بار در سال حدود سال‌های ۸۱، ۸۲ افتتاح شد.
اخذ مجوز میراث فرهنگی و عضویت در کمیته بین‌المللی موزه‌های دانشگاهی
وی هدف از تشکیل موزه نصیر را “آموزش” دانست و توضیح داد: بر این اساس، هدف ما از افتتاح ویترین‌ها در سال ۸۲ نگهداری اشیای قدیمی نبود، بلکه کاربری آموزشی وسایل را در دستور کار خود قرار دادیم.
مدیر موزه مهندسی برق نصیر با اشاره به اینکه گالری “از مورس تا موبایل” موزه ملی علوم و فناوری ایران نیز با همکاری دانشگاه صنعتی خواجه نصیرالدین طوسی ایجاد شده است، تشریح کرد: با توجه به آنکه تنها موزه تخصصی مهندسی هستیم، به دنبال توجه بیشتر به موزه‌مان بودیم؛ از این رو به عضویت کمیته بین‌المللی موزه‌های دانشگاهی درآمدیم و همچنین مجوز میراث فرهنگی را دریافت کردیم.
علی‌اکبریان با بیان اینکه دو تِم موضوعی در موزه مهندسی نصیر وجود دارد، گفت: بخشی از وسایل موزه تجهیزات بسیار قدیمی (از جمله اولین دستگاه مورس در ایران) و دارای ارزش ملی هستند که به معنی واقعی از آن‌ها حفاظت می‌کنیم. بخش دیگر وسایل قطعات جدید هستند که بیشتر کاربری آموزشی دارند.
وی ذیل کاربری آموزشی این تجهیزات توضیح داد: در این راستا دو کار انجام می‌شود. یکی آنکه اساتید وسایل را به کلاس ببرند و دیگر آنکه جلساتی از کلاس درس در موزه برگزار شود. بدین ترتیب دانشجویان با جنبه‌های تاریخی موضوع درس آشنا می‌شوند، در عین حال سعی می‌کنند برای حل مسائل یا معادله، دستگاه‌ها را مورد استفاده قرار دهند.
انگیزه ما از اخذ مجوز میراث، حمایت‌های مالی نبوده است
مدیر موزه مهندسی برق نصیر با اشاره به اینکه خودمان سراغ میراث فرهنگی رفته‌ایم، تصریح کرد: از ما حمایت بودجه‌ای نشده و ویترین‌های ما استاندارد نیست. ویترین‌ها دائم باید برای گردگیری باز شوند که این به تجهیزات آسیب می‌زند. به طور کلی نمایش وسایل ضعیف است و عکس‌های خوبی از آن‌ها نداریم.
علی‌اکبریان با بیان اینکه انگیزه ما از اخذ مجوز میراث فرهنگی دریافت حمایت‌های مالی نبوده، اما اگر حمایتی صورت گیرد خوب است، تشریح کرد: مسائل فوق را با بودجه ناچیز خودمان جلو می‌بریم. در چارت دانشگاهی به صورت غیررسمی زیرمجموعه معاونت پژوهشی هستیم. این در حالی است که بعضی دوستان قطعات جدید را با عشق و علاقه و از جیب خودشان خریداری کرده‌اند. بنابراین بخشی از هزینه‌ها از محل بودجه معاونت پژوهشی و بخشی دیگر از هزینه خود افراد و هزینه‌های دانشجویی تأمین می‌شود.
وی افزود: چند نفر به صورت پاره‌وقت در موزه کار می‌کنند و جزو کارمندان معاونت پژوهشی به حساب می‌آیند. آگهی درخواست همکاری در موزه به صورت دائم موجود است. چند نفر توانسته‌اند واحد کارآموزی خود را در موزه بگذرانند و در مواردی هم پروژه‌های درسی در موزه و مربوط به آن تعریف شده است؛ به عنوان مثال این موضوع که دانشجو تاریخچه یکی از قطعات در موزه را دربیاورد.
امکان ورود افراد غیر دانشجو به موزه
مدیر موزه مهندسی برق نصیر درباره بازدیدکنندگان از موزه توضیح داد: بازدیدکنندگان عمدتاً دانشجویان و مهمانان داخلی و خارجی هستند که موزه برایشان از جذابیت خاصی برخوردار است. همچنین با وجود آنکه موزه در محیط دانشگاهی واقع شده، افراد در صورت درخواست می‌توانند وارد آن شوند و در آدرس موزه معمولاً قید می‌شود که موزه مهندسی برق نصیر در لابی دانشکده مهندسی برق و روبه‌روی موزه “رضاعباسی” واقع شده است.
علی‌اکبریان با اشاره به اینکه پروژه‌های اساتید تا حد محدودی در موزه به نمایش گذاشته شده است، کاربری موزه مهندسی نصیر را بیشتر پرداختن به جنبه‌های تاریخی مهندسی برق عنوان کرد و گفت: در این موزه چندان به افتخارات دانشگاه توجه نشده است؛ البته باید در نظر داشت که ساختمان این دانشکده خودش تاریخی است.
وی در پایان یادآور شد: موزه ما بیشتر پایه مخابراتی داشته و بعداً به تدریج گرایش‌های دیگر رشته‌های مهندسی از جمله قدرت، کنترل، کامپیوتر و … را اضافه کردیم و در حال حاضر یک موزه جامع مهندسی هستیم.
در نظر گرفتن سیر صعودی پیشرفت “مخابرات” در دیدگاه توسعه‌ای موزه
مهندس حسین دلربایی، از بنیان‌گذاران موزه مهندسی نصیر نیز در گفت‌وگو با صلح خبر با بیان اینکه امروزه موزه محلی برای نگهداری اشیای عتیقه نیست و بیشتر جنبه انگیزشی دارد، اظهار کرد: در موزه به دنبال آن هستیم که سیر مخابرات از مورس تا موبایل را به دانشجویان نشان دهیم. در آینده نیز جهش و پیشرفت چنین موضوعاتی ادامه خواهد داشت و ما در نظر داریم در توسعه موزه، دیدگاه رو به جلوی خود را ادامه دهیم.
وی افزود: امروزه در موزه‌های معتبر بین‌المللی افراد می‌توانند اشیا را از نزدیک لمس کنند و ما هم سعی داریم حداقل یک تا دو روز در سال چنین رویه‌ای را دنبال کنیم. همچنین چنانچه دانشکده مهندسی برق تدابیری بیندیشد، در روزهای تعطیل نیز میزبان علاقه‌مندان خواهیم بود.
انتهای پیام
