نشستم تا همه حرفهايش را بزند.همه درد دل هايش را، همه بغض هايش را و همه آنچه در اين دو سه روزه مانند انبار باروت درون خود نگه داشته بود.گفت و گفت و گفت.كجاي قصه را كم گذاشتم؟ كجا؟ تو بگو.من كه با همين ها زندگي كردم،من كه مثل خيلي از اينها از صفر شروع كردم و خودشان مرا بالا و بالا و بالاتر بردند. خودشان از من اين آدمي را ساختند كه مي بيني.اين جايگاه را آنها به من دادند. چرا بايد توهين بشنوم؟ حرف زد و من بيشتر سكوت كردم تا اين بغض تلنبار شده اش فرو بريزد.
️خشاب كلماتش كه ته كشيد گفتم مي داني كجاي قصه ات اشتباه است؟ اينكه دست بگذاري روي عشق شان. اينكه كاري كني و حرفي بزني كه بوي گس منت بدهد.گفت: به جون بچه ام خودت منو ميشناسي.عصباني بودم.همون يك لحظه. مگه ميشه از اينجا و از اينها دل كند.گلايه هايشان،تند شدن هايشان همه اش قبول.اصلا ميروم روي سكو كنار خودشان مي نشينم.نه حتي روي نيمكت.روي سكو و تيم را تشويق را مي كنم. تا ١٤٠٠.من هيچي توي دلم نيست.خودت بهتر ميدوني.
◾️ خنديدم و گفتم: برو پسر.برو بچسب به تمريناتت.از تو با صفاتر كه ته دلشان چيزي نيست همين هايي هستند كه بخاطر عشق شان تند شدند.نه، همين ها قبلا وقتي باختيد و ايستاده تشويق تان كردند اين را ثابت كردند. راستي آخرين بازي ات كيه؟ سرش را انداخت پايين و گفت:هر وقت بيرونم كنند.
43 43