در حالی که جنجال مربوط به فیلم فریدون جیرانی هنوز موضوع نخست سینمای ایران محسوب می شود، فیلم زندگی خصوصی آقا و خانم میم، با بازیگری ابراهیم حاتمی کیا دیدگاه متفاوتی را با نگاه رسمی به حجاب در جامعه طرح می کند.

به گزارش خبرنگار فرهنگی «بازتاب»، روح الله حجازی که همانند فریدون جیرانی توانسته است مجوز ساخت و اکران فیلم خود را با لطف دولت به دست بیاورد، اگرچه در لایه نخست، فیلم همانند فیلم من مادر هستم، پیام اخلاقی رسمی صادر می کند و حجاب خانمها در جامعه را بهتر و شیک پوشی و نمایش جذابیتهای جنسی را زمینه ساز نگاه های خریدارانه مردان اعلام می کند، اما در لایه دوم فیلم، در دیالوگی با حاتمی کیا عنوان می کند که اگر شیطان درون کنترل شود، انسان تحت تاثیر وسوسه های بیرونی و پوشش سکسی خانم ها قرار نخواهد گرفت.

 یک منتقد سینمایی در این زمینه نوشت:

این روزها فیلمها بر پرده سینما هیاهو می کنند؛ کارگردان ها در سال پایانى دولت جسارت یافته اند ، نگاه و تفسیرى جدید اما عقیم  از جامعه و خانواده مطرح کنند.

ابتدا شاید بازى ابراهیم حاتمى کیا در نقش دکتر گوهرى مهم جلوه کند، ولى موضوع فیلم و بازى زیباى فرخ نژاد شما را جذب خود می کند؛ هرچند از نگاه کم عمق نویسنده نگران می شوید یا شاید در چند جا پوزخند بزنید، اما تا آن را از پرده پایین نکشیده اند ، بروید و ببینید!

روح الله حجازى در دومین کار سینمایى خود، بدون آن که چشم خود را بر انبوه ثروت بادآورده طبقه جدید بگشاید، و چیرگى ثروت بر سنت را به رُخ کشاند؛ به توصیف کم بنیه از علت تغییر رفتار یک  کارمند یا دلال  بنام  محسن مهراد مى پردازد ، که گویا چون وضع مالى نسبتا خوبى به دست آورده، می خواهد زنش را همچون خود، شیک پوش و تو دل برو کند .

زن که آرایش می کند و شیک پوش می شود، بالطبع دارای جذابیت جنسی می شود، بالطبع آقا محسن خشنود می شود ؛ اما وقتى مى بیند مردان اجتماعش نگاه خریدارانه به او دارند، رگ غیرتش بیرون مى زند و از زن می خواهد لباسى ساده بپوشد.

نتیجه بلافصل اخلاقى این است: زن  باید ساده باشد. و جالب تر این که ببینیم منتقدین برنامه هفت هم از این قلقلک جنسى و نتایج اخلاقى آن خشنود می شوند و گوش خود را از شنیدن دیالوگ دکترگوهرى (حاتمى کیا) و مهراد بسته نشان می دهند ؛ دیالوگى که طى آن به کنترل شیطان درون اشاره می کند : که اگر مردان هوس و تعصب خود را کنترل کنند می توانند در کنار زنان شیک پوش و هر چند … در جلسات بیزنسی شام بخورند و رفت و آمد کنند. ما تفسیر این دیالوگ را بر عهده  اهل علم از جمله آقایان وحید جلیلی و رسایى می گذاریم! امیدواریم نتایج تلخى براى تهیه کننده فیلم نداشته باشد.

آقاى حجازى  آیا تغییرات سریع طبقه نوظهور و بى هویت را نمی بیند که از رهگذر رانت و وام بانکى، زنان و دختران پورشه سوار و بالا نشین، نه تنها پوشش ظاهرى و آرایش چهره، بلکه تمامى دین و شعائر را یک شبه به باد فنا می دهند و هیچ ترسى از نمایشش در خیابان و قمار شبانه ندارند؟

اما کارگردان به زنى گیر داده که به کمک همکارانش مهوش و پریوش سفره عقد درست میکند؛ کمى ساده و روستایى به نظر می رسد و فاقد اعتماد به نفس است و اتفاقا به خواست شوهرش به آرایش ظاهر و لباس تن نما تن می دهد. این نگاه جامعه شناسانه کم بنیه است که تنها براى کسب پروانه نمایش، به جاى پرداختن به منشا تغییرات اخلاقى جامعه به مهوش و پریوش گیر دهد و پیام اخلاقی هم بدهد.

در برنامه هفت جمعه شب، یکى از منتقدین ناله سرداد که فیلم فاقد نقاط عطف براى تشکیل یک هیجان دراماتیک است.