میثم بهرامی: بحث مربی خارجی که می شود، همین مربیان داخلی یا آن قدر جبهه می گیرند، یا به اندازه ای برایش شروط مختلف قائل می شوند که آخرش یا باید فرگوسن را بیاوریم، یا مورینیو. همین مربیان داخلی که بزرگ ترین شانس تاریخ تیم ملی جوانان ایران را گرفتند، اگر قرار باشد مربی خارجی برای تیم های ایرانی انتخاب کنند، به اندازه ای سختگیر می شوند که انگار تمام مربیان درجه دو جهان در ایران فعالیت می کنند و ما فقط به مربی درجه یک نیاز داریم.

نتیجه اش همین می شود که تیم ملی جوانان، دو بار بازی هایی که جلو افتاده را می بازد و از جام جهانی جوانان حذف می شود. همین تیم ملی جوانان اگر دست یک مربی خارجی بود چه نتیجه ای در جام جهانی می گرفت؟ لازم هم نبود آن را دست یک مربی درجه یک جهان بدهیم تا حتما خیالمان راحت باشد که تیم را دست خوب کسی سپرده ایم. مگر همین برانکو که کیفیت بازی های تیمش یک سر و گردن بالاتر از سایر تیم های لیگ برتری بود، مربی درجه یک دنیاست؟ تیم جوانان را به یک نفر در حد همین مربیان خارجی لیگ خودمان هم می دادیم، بهتر از این نتیجه می گرفتیم.

شاید بشود این را قبول کرد که حفظ برتری یک بر صفر مقابل پرتغال کار سختی بود، اما حفظ برتری دو بر صفر مقابل زامبیا خارج از توان جوانان ایران نبود. وقتی دو گل جلو هستیم و بعد 4 گل می خوریم، باید ایراد را در کادر فنی جست و جو کرد؛ کادری که در جام جهانی یک بار دیگر ثابت کرد فرق مربی داخلی و خارجی چقدر است.

بازی های تیم ملی جوانان و تیم ملی بزرگسالان را مقایسه کنید. نیازی به هیچ توضیح دیگری نیست.
43 43