به گزارش صلح خبر، قریب به دو سال از شیوع ویروس کرونا در جهان می‌گذرد؛ ویروسی که ابتدا تصور می‌شد ظرف چند ماه فیصله یابد، ولی اینطور نشد که نشد و این ویروس مهلک همچنان دست بر خرخره ما نهاده و گویا فعلا قصد ترک کره زمین را ندارد.
از آغاز شیوع کرونا، وحشتی بر جان مردم افتاد؛ وحشتی که ناشی از مواجهه با بحرانی غیرمنتظره و دشوار بود. در نهایت نیز اینگونه شد که خیلی‌ها از کار و زندگی افتادند و هر آنچه را که داشتند از دست دادند.
یکی از مشاغل و گروه‌هایی که در این دوران آسیب بسیاری را متحمل شد، اهالی موسیقی بودند؛ هنرمندانی که اغلبشان ـ بجز ستاره های پاپ ـ پیش از این نیز از وضعیت مالی چندان مساعدی برخوردار نبودند و تنها راه باقی ماندن در این مسیر را برگزاری کلاس های آموزش موسیقی یا برگزاری کنسرت ها و شرکت در مراسم هایی می دیدند که هر از گاهی برگزار می شد و حالا با آمدن کرونا این امکان هم از آنها گرفته شده است.
روز گذشته سیدمجتبی حسینی ـ معاون امور هنری ـ در نامه‌ای، از ستاد مبارزه با کرونا درخواست کرد که موسیقی را جزو مشاغل گروه دو قرار دهند تا بدین صورت شاید امکان فعالیت دوباره هنرمندان با رعایت پروتکل ها فراهم شود.
البته این نخستین نامه‌ای نیست که حسینی بدین منظور برای ستاد ملی مبارزه با کرونا فرستاده است. در اسفند ماه سال ۹۹ نیز معاون هنری خواستار قرار دادن موسیقی در مشاغل گروه دو شده بود که با بالا رفتن میزان مبتلایان، عملا اجرایی کردن این درخواست غیرممکن به نظر می رسید.
اما ارسال نامه دوم در شرایطی که کشور همچنان به شدت با ویروس کرونا دست و پنجه نرم می کند، پرسش برانگیز است. اینکه بر فرض دریافت پاسخ مثبت برای این درخواست، آیا عملی کردن آن در شرایطی که کرونا همچنان روزانه بیش از ۳۰۰ کشته در کشور بر جای می گذارد و بسیاری از هنرمندان ما خصوصا در حوزه موسیقی نواحی در سنین بالا به سر می برند، تصمیمی منطقی به نظر می رسد؟ یا اینکه مسئولان فرهنگی تنها به قصد رفع تکلیف و از سر باز کردن مسوولیت ها در راستای حمایت از هنرمندان، چنین درخواست هایی را رسانه ای می کنند؟ از طرفی در شرایطی که قرار دادن سالن های سینما و تئاتر در مشاغل گروه دو، عایدی جز رکود و بلاتکلیفی را در این حوزه ها به همراه نداشته است، آیا با قرار دادن موسیقی در گروه مشاغل دو، می توان گره ای از مشکلات فعلی هنرمندان موسیقی باز کرد؟
به نظر می‌رسد برپایی دوباره کنسرت‌ها، برای برخی از فعالان حوزه موسیقی که اتفاقا قبلا هم به طبقه کم درآمد تعلق نداشتند، می‌تواند مثمر الثمر باشد؛ ولی آیا این از سرگیری، به نفع همه هنرمندان موسیقی خواهد بود؟ هنرمندانی که برخی از آنها پیش از این شرایط نیز کنسرت‌ها را جزو منبع درآمد خود به شمار نمی‌آوردند.
و در نهایت آیا برپایی دوباره کنسرت‌ها در شرایطی که مدام از مردم خواسته می‌شود که از رفت‌وآمدهای غیرضروری جهت جلوگیری از انتقال کرونا بکاهند، امری ضد و نقیض نیست؟
خبرنگار صلح خبر برای دریافت پاسخ های احتمالی به این پرسش ها، گفت وگویی با مسعود برزی ـ مدیر بخش موسیقی تیوال ـ داشته است که او هم تاکید می کند به عنوان یک برگزارکننده کنسرت، موافق از سرگیری کنسرت‌ها در این شرایط خطرناک نیست و مردم هم رمق و حس و حال سابق را ندارند که بخواهند در این شرایط، ریسک ابتلاء به کرونا را تنها برای شرکت در یک کنسرت به جان بخرند.
او می گوید: این جریان دارای دو وجه است؛ عرضه کنندگان موسیقی و مخاطبان. هر چند شرایط اقتصادی در طول فراگیری بیش از یک سال پاندمی برای اهالی موسیقی بسیار نامساعد است اما بحث سلامت مخاطبان برای عرضه‌کنندگان موسیقی بر هر چیزی ارجحیت دارد. اما از این موضوع نباید غافل شد که در لایه عرضه‌کنندگان شبکه‌ای از کسب‌وکارها و عوامل انسانی از این بحران صدمه دیده‌اند و این موضوع فقط به هنرمندان محدود نیست. با آغاز شیوع کرونا، تصور بر این بود که فراگیری کرونا نهایتا پس از یک سال مهار شود، اما اکنون می‌بینیم که شرایط وخیم‌تر شده و متاسفانه دورنمای مشخصی برای از سرگیری کنسرت‌ها وجود ندارد و به نظر می‌رسد تنها راه ممکن واکسیناسیون حداکثری است که معلوم نیست چقدر طول بکشد و در این شرایط نقش دولت در جهت یافتن راهکارهایی برای برون‌رفت از این شرایط و یا کمتر کردن فشار اقتصادی و روانی از روی اهالی موسیقی بیش از پیش پررنگ می‌شود.
برزی ادامه می دهد: به طور کلی به عنوان یک برگزارکننده کنسرت موافق از سرگیری کنسرت‌ها در این شرایط خطرناک نیستم و طبیعتا مخاطبان نیز رمق و حس و حال سابق را ندارند که بخواهند در این شرایط ریسک ابتلا به کرونا را تنها برای شرکت در یک کنسرت به جان بخرند و تا زمانی که وضعیت پایداری در جامعه به وجود نیاید، نمی‌توان اجراهای صحنه‌ای موسیقی را از سر گرفت.
او با بیان اینکه در این شرایط بهترین جایگزین برای کنسرت‌ها، اجراهای آنلاین است، می گوید: برای برگزاری کنسرت‌های آنلاین تلاش‌های ارزشمندی صورت گرفته است و چند دوره کنسرت آنلاین در مسیر و شکلی درست برگزار شده است ولی حوزه موسیقی به تلاش‌ها و توجهی بسیار بیشتر از آنچه انجام شده، نیاز دارد؛ چون یک سال و سه ماه است که هنرمندان این حوزه فعالیت و درآمد خاصی ندارند.
مدیر بخش موسیقی تیوال ادامه می دهد: برگزاری کنسرت‌های آنلاین باید دارای یک برنامه منظم، فراگیر و ادامه‌دار باشد که علاوه بر مباحث اقتصادی، به لحاظ روانی و کیفی نیز به هنرمندان انگیزه دهد تا در برابر فشارهای حاصل از قرنطینه و این شرایط بحرانی دوام بیاورند؛ مثلا برای سال ۱۴۰۰ با همکاری و هم‌فکری مجموعه‌ها و افراد صاحب‌نظر و فعال، از هنرمندان با طیف وسیع‌تری دعوت شود و سلسله برنامه‌هایی را به صورت فصلی، شش‌ماهه و حتی یک ساله تعریف و اجرا کرد.
او همچنین با مقایسه وضعیت سینماگران نسبت به اهالی موسیقی در دوران کرونا، بیان می کند: تماشای آنلاین کنسرت‌ها همانند تماشای آنلاین یک فیلم نیست؛ زیرا در تماشای آنلاین یک کنسرت، تجربه مخاطب از حضور در سالن کنسرت برایش بسیار بااهمیت است ولی در کنسرت آنلاین خبری از حال و هوایی که در سالن برای مخاطب ایجاد می‌شود، وجود ندارد و از این رو خیلی نمی‌توان روی هزینه کردن مخاطبان در این مدل از فعالیت حساب کرد. اما در دوران کرونا پلتفرم‌های ایرانی تماشای آنلاین فیلم و سریال به دوران بلوغ خود رسیده بودند و اتفاقا کرونا به پرمخاطب‌تر شدن آنها کمک فراوانی کرد و این بخش هم با غنیمت شمردن فرصت و با سرمایه‌گذاری چند ۱۰۰ میلیارد تومانی جان تازه‌ای به تولیدات در این حوزه دادند. در واقع می‌توان گفت عملا به غیر از سالن‌های سینما و کسب‌وکارهای محدودی که با اکران فیلم‌ها در سینما مرتبط هستند، بدنه اصلی سینما نه تنها در این دوران به لحاظ اقتصادی و حجم فعالیت آسیبی ندیده‌اند بلکه پرکارتر هم شده‌اند! درواقع در حوزه سینما توانسته‌اند راه خوبی برای درآمدزایی پیدا کنند ولی در حوزه موسیقی چنین نبوده است.
انتهای پیام
