احتمالا درباره‌ «لیدی برد» به قدر کافی شنیده‌اید. از آن دسته فیلم‌هایی که به شکل عجیبی با بودجه‌ اندک ساخته شده‌اند و درعین‌حال موفق می‌شوند راه‌شان را پیدا کنند. «لیدی برد» اولین تجربه‌ کارگردانی سوگلی سینمای مستقل (و روزگاری منبع الهام سینمای مامبل‌کور) است. کاراکتر اصلی فیلمش 15 سال از خود او جوان‌تر است و سرشارونان نقش او را در فیلم ایفا می‌کند. اولین واکنش‌ها به فیلم در جشنواره‌ تلوراید حاکی از آن بود که همه تحت تاثیر این موضوع قرار گرفته‌اند که چطور ممکن است چنین فیلم تمام و کمال و ‌بی‌نقصی اولین ساخته‌ یک کارگردان باشد؛ البته آن‌ها که کارنامه‌ گرتا گرویگ را دنبال می‌کردند، می‌توانستند چنین روزی را در آینده‌ او ببینند، گرویگ طی بیش از یک دهه‌ گذشته در درامدی (کمدی-درام)هایی هوشمندانه، تاثیرگذار و سرشار از احساسات انسانی، بازی کرده، فیلمنامه‌شان را نوشته و حتی در کارگردانی نقش فعالی داشته است؛ اما مایه‌ شگفتی اصلی برای ما که او را خوب می‌شناسیم این است که «لیدی برد» تا چه اندازه فیلمی سرشار از صداقت و به معنای واقعی کلمه شخصی است که البته برای گرویگ این ویژگی‌ها آشناست، اما بین کارگردانان فیلم اولی که هنوز تجربه‌ کافی کسب نکرده‌اند تا به راحتی خود واقعی‌شان را به نمایش بگذارند، کیفیت‌ نادری است.

در مقام مقایسه کافی است پروژه‌ مایک مایلز را به خاطر بیاورید. مایلز 11 سال وقت خود را صرف نوشتن مقطع کوتاهی از زندگیش کرد تا «زنان قرن بیستم» را بسازد؛ فیلمی که گرویگ هم نقش مکمل تاثیرگذاری در آن داشت و درواقع فیلم برای او مدلی احساسی از آن چیزی بود که بعدها در «لیدی برد» به نیت ادای دین به مادرش به نمایش گذاشت، اما به نظر می‌رسد منطقی‌تر این است که فیلم را با «فرانسیس‌ها» مقایسه کنیم که از نظر محتوایی شباهت بیشتری با «لیدی برد» دارد. در هر دو فیلم با سردرگمی‌های دختری جوان در آستانه‌ ورود به دنیا و پیدا کردن جایگاهش مواجهیم. تنها چیزی که به نظر می‌رسد «لیدی برد» کم دارد، حضور خود گرویگ جلوی دوربین است.

 

قطعا گرویگ نمی‌توانست نقش «لیدی برد» را بازی کند چون 34 سال دارد، اما می‌توانست قصه‌ای بنویسد که بتواند نقش اولش را بازی کند. گرویگ انتخاب درستی کرده است، او پیش از این موفق شده جایگاهش را به‌عنوان بازیگری مستعد تثبیت کند، همان‌طور که سال‌ها پیش ریچارد برودی، منتقد «نیویورکر» گرویگ را «مهم‌ترین هنرور جدید سینمای آمریکا» نامید؛ البته باید گفت گرویگ بی‌آن‌که جلوی دوربین باشد، حضورش در تک‌تک فریم‌های فیلم کاملا ملموس است، به‌ویژه فریم‌هایی که رونان در آن جای گرفته است. این هنرور ایرلندی جوان آن‌قدر حس و ذهن این کارگردان-نویسنده‌ اهل ساکرامنتو را به زیبایی اجرا کرده که با خودتان فکر می‌کنید ای‌کاش این اولین قسمت از مجموعه فیلم‌ها در کارنامه‌ گرویگ باشد که رونان نقش او را ایفا کند، درست همان‌طور که وودی آلن هر دوره، بازیگرانی را پیدا می‌کند که بتوانند نقش خودش را به بهترین شکل ایفا کنند.

 

گرویگ کارگردان یک بار دیگر با «لیدی برد» ثابت کرد استعداد و قریحه‌ بی‌نظیری دارد و آدم‌های قصه‌اش را با سخاوت و سخت‌گیری همزمان روی پرده می‌برد. به ما اجازه می‌دهد با این شخصیت‌ها بخندیم، رنج بکشیم و نقطه‌ ضعف‌ها‌ی‌شان را احساس کنیم. باید اقرار کنیم گرویگ پرنده‌ای است که از لانه پریده اما با لیدی برد نشان داد که فراموش نکرده خانه‌اش کجاست.