این اعتقاد حمیدرضا نعیمی، ستاره تئاتر است، او در گفتگو با صلح خبر از وظیفه دشوار هنرمندان در دوره سخت کرونا سخن می‌گوید، اینکه چگونه هنرمندان در شرایطی که خود با هزاران سختی و مشقت دست به گریبان هستند، به عنوان گروهی مرجع در جامعه، به مردم امید ببخشند.
نعیمی یادآوری کرد: سال گذشته قصد داشتم نمایش «زال و رودابه» را با اقتباس از شاهنامه اجرا کنم اما سال 98 برای مردم ما سال سختی بود و بویژه اتفاقاتی که در پاییز و زمستان آن رخ داد، کام مردم را تلخ‌تر کرد و فضایی دردناک و یاس‌آلود بر جوانان حاکم شد. حس کردم زمانی که در نومیدی به سر ببریم، نمی‌توانیم برنامه خوبی برای پیشرفت داشته باشیم.
او اضافه کرد: با خودم فکر کردم حال که روزگار به مردم ما سخت گرفته، آیا اجرای نمایشی تلخ در این مقطع، منطقی است. بنابراین نمایشنامه «فردریک» را جایگزین کردم که در ستایش عشق بود و اطمینان دارم اگر کرونا نمی‌آمد و این نمایش اجرا می‌شد، حال تماشاگرانِ آن تا چند روزی خوب بود.
نعیمی هرچند به دلیل همه‌گیری کرونا از اجرای نمایشش که قرار بود 7 فروردین ماه در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر به صحنه برود، باز ماند، اضافه کرد: با اینکه با تمام وجودم درد، تلخی، فقر و دشواری‌ها را حس می‌کنم، ولی فکر کردم باید به جنگ این نومیدی بروم و شاید اینجاست که وظیفه سخت ستاره، خود را نشان می‌دهد. او انتخاب کرده صدای یک نسل باشد و با اینکه درد می‌کشد و صحنه‌های رنج‌آور را می‌بیند اما وظیفه خود می‌داند که شور زندگی را در مردم زنده کند.
این مدرس تئاتر افزود: حالا دیگر با خود ماست که مردم را به چه سمتی هدایت کنیم، اینکه از کشور بروند یا بمانند و پایمردی کنند تا به کمک یکدیگر، از این بحران به سلامت گذر کنیم. امروز وظیفه ما شاید از همیشه سخت‌تر است.
نعیمی، ساخت موسیقی‌های دلنشین، معرفی کتاب‌های خوب و … را راه‌هایی برای بهتر کردن حال مردم دانست و افزود: شنیدن یک موسیقی دلنشین، خواندن یک کتاب خوب یا تماشای یک فیلم اثرگذار و … جان‌مان را تازه می‌کند و این‌ها مورد نیاز ماست. مترجمان ما آثار خوبی ترجمه کرده‌اند. خوب است از این کتاب‌ها غافل نشویم. 
او با اشاره به از سرگیری اجرای برخی از آثار نمایشی ادامه داد: اگر تئاتری روی صحنه می‌رود، حتی اگر اثری چندان قدرتمند هم نباشد، اگر شرایطش را داریم، به تماشایش بنشینم و از گروه‌های نمایشی حمایت کنیم. در این روزهای سخت بیشتر نیازمند همراهی یکدیگر هستیم. چه بهتر که از این بحران بهره ببریم و با وجود فاصله‌های اجتماعی اجتناب‌ناپذیر، روح و جان‌مان را به یکدیگر نزدیکتر کنیم تا دوباره به روزهای خوب‌مان نزدیک شویم.
این نمایشنامه‌نویس، امید بخشی را یکی از وظایف مهم هنرمندان برشمرد و تاکید کرد: تشویق به نومیدی از سوی کسانی اتفاق می‌افتد که از آن منتفع می‌شوند. منظورم این نیست که به تماشاگر دروغ بگوییم و با امیدهای واهی، او را بفریبیم. باید درباره تلخی‌ها حرف بزنیم و آگاهی‌بخش باشیم ولی مهم این است که با چه زبان و لحنی، این کار را انجام بدهیم.
نعیمی خاطرنشان کرد : بله درست است نمی‌توان به کسی که گرسنه است بگوییم برو شاهنامه بخوان بلکه باید راهی، لحنی و زبانی پیدا کنیم که بتوان او را به این کار دعوت کرد و سختی کار، پیدا کردن همین راه است.
این ستاره تئاتر با تاکید بر قدرت طنز در دوره‌های دشواری مانند شرایط کرونایی اضافه کرد: ما قدرت طنز را نادیده می‌گیریم. نمایشنامه‌های مروژک، آرابال یا چخوف، فقط برای خنداندن نیستند . آنها سرشار از انتقاداتی هستند که با زبان شیرین طنز بیان می‌شود.
او البته در پایان تاکید کرد: به هیچوجه نمی‌خواهم برای همکارانم و دیگر هنرمندان، نسخه‌ای بپیچم ولی شخصا تلاش می‌کنم با این نگاه به سمت تئاتر بروم. به این معنا که در وهله اول، به تماشاگرم آرامش ببخشم چون او به اندازه کافی دچار تنش و اضطراب هست و بعد مسایل را با لحنی طنزآمیز که قابل تحمل باشد، با او در میان بگذارم. 
انتهای پیام