بى پرده و بدونِ تعارف، شكل و قيافه نسلِ طلايى فوتبالِ ما، همبازى ها در جامِ سالِ هزار و نهصد و نود و شش ميلادى با قوطى هاىِ باز شده كوكاكولاىِ هميشه اصل و تَگَرى در اتوبوسِ حاملِ بازيكنانِ تيمِ ملى فوتبالِ ايران: على دايى با تيشرتِ “لوس آنجِلِس لِيكرز” و با يك خنده هاليودى رو به دوربين ژست گرفته است، سبيل هايش هنوز نرم و نازك مانده و خوب سبز نشده است، از آن هايى بوده كه پدرشان با تيغ زدنِ سبيل هايشان مشكل داشته و اجازه صاف كردنِ پشت لب را به پسرش نداده است، موهايش را به مدلِ روز آرايش كرده و بالا داده است. هنوز عملِ زيبايى روىِ صورت و بينى هايشان انجام نداده اند و ابروهايشان كمى به هم پيوسته است. كريمِ باقرى مثلِ هميشه با خنده دهانِ باز مشكل دارد و صورتش انگار كمى يخ زده است، زلف هايش را روىِ پيشانى ريخته و با عشوه اى ملايم لبخند مى زند، ابروهايش به شدت به هم پيوسته هستند و پشت لبش هنوز خوب سبز نشده است. خاكپور هم با دو دست، چهار قوطى كوكاكولاىِ باز شده را برداشته است، بينِ دندان هايش فاصله دارد و به قولِ مادربزرگ ها، روزى اش زياد است، موهايش كمى از ناحيه پيشانى ريخته و صورتش گُر گرفته و سرخ است، روىِ انگشتِ كوچك كريمِ باقرى حلقه اى قرار دارد و از زاويه قوطى ها، معلوم است كه “خالى” هستند. روزهاىِ خوب و طلايى فوتبال، روزهايى كه هنوز پاىِ سياست و ثروت به فوتبال باز نشده بود، هنوز شهوتِ شهرت، هوسِ ثروت و عشقِ مُرشد و كارآفرين شدن به سرشان نزده بود، هنوز به جريانِ مضحك و منفورِ سرمايه دارى لجام گسيخته ايرانى نيفتاده بودند و براىِ پاساژها، مجتمع هاىِ تجارى و نوشيدنى ها، نقشِ خنده دارِ مدلِ تبليغاتى را بازى نمى كردند، روزهايى كه پاىِ تخته نَردِ بابكِ زنجانى ها و درخششِ تيزى برادرانِ آب منگل هنوز به فوتبال باز نشده بود و اتوبوس حاملِ بازيكنان، بدونِ دست انداز پيش مى رفت. چهره هايى كه هر شاخِ سبيلشان، اعتبارِ بازار بود اما شاهدِ بازارى نشده بود. / کافه نوستال